Er is een klein mirakel gebeurd: klimaatactiviste Anuna heeft me gisteren blij gemaakt en dat is een primeur. We moesten lang wachten op de interventie van Anuna bij Bart op tv.
Eerst kwam Noël aan bod. Ik dacht aan zijn uitspraak in oktober 2008 in Terzake toen hij N-VA-politicus Jan Peumans onterecht beschuldigde van corruptie. Deze keer had Noël het over armoede. Daarna kwam topjournalist Wim aan bod die nog eens het geklungel van onze politici blootlegde. Daar wordt een mens uiteraard niet gelukkig van. En toen kwam Anuna aan bod.
In normale tijden zonder corona zou ik aan mijn partner vragen om van zender te veranderen (zoals ik hier al eens schreef heeft zij na acht uur ‘s avonds steevast bezit genomen van de afstandsbediening waardoor ze uiteraard de macht over het scherm en onze relatie heeft).
Deze keer heb ik dat niet gevraagd. Anuna begon te spreken en we zagen ook beelden van haar op een boot. Er was nog geen coronacrisis en de zon scheen. Later zagen we Anuna met twee andere meisjes dicht bij elkaar nadenken over zinnen. Heerlijk. Wat een mooie tijden waren dat toen mensen nog dicht bij elkaar konden kruipen en in de zon betogen voor een betere wereld. Als dat de prijs zou zijn om ons te verlossen van dat vermaledijde Chinese virus, zou ik Anuna wel elke dag op tv kunnen verdragen.
Dat stelde ze ook: ze heeft de media nodig om haar boodschap te verkondigen. “Politici hebben ook een miljoen keer gezegd dat je een mondmasker moet dragen en kijk: iedereen draagt er een", zei ze zonder mondmasker in de studio. Ik kon ze wel kussen, Anuna. Ik dacht aan die heerlijke betogingen van leerlingen in de zon, dicht bij elkaar, weliswaar bezorgd om een hypothetisch probleem, maar uiteindelijk wel lekker dicht bij elkaar. Jongens leerden meisjes kennen en omgekeerd. Meisjes leerden meisjes kennen en jongens jongens. Leerlingen leerden niet alleen betogen, ze leerden ook de liefde kennen. Vandaag moet alles achter een scherm. Daar dacht ik gisteren aan. Geen weemoed, maar peinzend over het geluk dat we vroeger hadden en de vrijheid en vooral de achteloosheid waarmee we er toen mee omsprongen.
