Dalende cijfers, maar het blijft shockerend.
Het Vlaams Instituut voor Kwaliteit van Zorg komt met cijfers waaruit blijkt dat het vastbinden van ouderen in woon-zorgcentra afneemt. “Maar het kan nog beter", voegen ze er aan toe alsof het algemeen geweten en normaal is.
Wat kan er beter? Dat er nog ‘slechts’ 17,5 procent van de bejaarden overdag ‘gefixeerd’ worden? Dat ook ‘s nachts de cijfers dalen: ‘nog slechts 40 procent van onze bejaarden die worden vastgebonden voor ze gaan slapen?'
Ze binden de Bomma en den Bompa gewoon vast aan een stoel met ‘Zweedse gordels’ of ze zetten bedhekken en voorzettafels zodat ze geen kant uit kunnen? Is ‘s nachts vastgebonden worden dan wat we moeten verstaan onder 'zorgen' voor onze ouderen?
“We ‘fixeren’ om te voorkomen dat ze vallen”, is de argumentatie. Vanuit een andere hoek horen we een menselijker geluid: “Fixatie is geen effectieve maatregel en kan tot fysieke en psychologische problemen leiden.”
Maar er zijn nog cijfers. Het aantal mensen die vallen, zou gestegen zijn, van 11 naar 12,5. “Logisch,” zeggen de voorstanders van het ‘fixeren: "als je minder fixeert, lopen bewoners het risico om te vallen.”
Om stil van te worden.
