Wantoestanden, wurgcontracten en geen inspraak.
In 'Belpop', de documentairereeks over Belgische muziek op VRT Canvas, serveren vier dancezangeressen uit de jaren 2000 eenzelfde schrijnend verhaal. Jessy De Smet (47), Silvy De Bie (42), Annemie Coenen (45) en Kate Ryan (43) getuigen over de zware uitbuiting die jarenlang verborgen bleef voor het publiek.
In de vroege jaren 2000 zetten Belgische dancegroepen de wereld in vuur en vlam. Van het Verenigd Koninkrijk tot de Verenigde Staten en Azië was Eurodance alomtegenwoordig. Het was het genre dat een hele generatie in zijn greep hield. De schijnwerpers waren gericht op frontvrouwen die, in tegenstelling tot de jaren negentig, niet meer playbackten maar een krachtige stem hadden en briljant konden performen. Onze dance-acts scoorden hit na hit en betraden elke avond het podium in talloze nachtclubs over verschillende continenten.
Maar achter dit immense succes school een duistere keerzijde: de druk om te presteren was immens en artiesten werden genadeloos uitgebuit. De meedogenloze dancewereld werd gedomineerd door platenlabels, managers en producers die streefden naar maximale winst.
Jessy De Smet – die net voor de eeuwwisseling met ‘Innocence’ een grote hit verzilverde als zangeres van The Mackenzie – zat zeven jaar vast aan een wurgcontract, met veel plichten en zonder rechten. Jessy kon fluiten naar de royalty’s voor de nummers waaraan ze werkte. “Ik had totaal geen inspraak. Het ging zo ver dat ik niet mocht beslissen welke kleren ik droeg. Ze zagen mij als een product, niet als een persoon.”
Silvy De Bie (42), Annemie Coenen (45) en Kate Ryan (43)komen met soortgelijke verhalen.
De Bie: “Het was een kwestie van geld scheppen. Ik moest het podium op en zingen. Voor de rest moest ik zwijgen.”
Annemie Coenen, zangeres van Ian Van Dahl: “In de eerste jaren hebben we gespeeld in Colombia, Japan, Rusland, de Arabische Emiraten en Australië. Ik kreeg continu zeven veiligheidsagenten mee. Ik mocht nergens alleen naartoe, zelfs niet naar het toilet.” Coenen ging er helemaal onder door en belandde uitgeput in het ziekenhuis. “Het draaide alleen om centen, maar gelukkig hebben ze dat geweigerd. Een paar uur later stond er wel een journalist met een fotograaf in mijn ziekenhuiskamer, terwijl ik daar als een half lijk aan een baxter lag.”
Kate Ryan, die in 2002 doorbrak met haar cover van de Franse hit ‘Désenchantée’ ontwikkelde een eetstoornis.
Het is maar de vraag of het nu anders is, of moeten we twintig jaar wachten om de verhalen te krijgen?
Belpop: Belgische eurodance, deel 2, te streamen op VRT Max
