Van wit konijn tot icoon van de foute politicus.
Parlementsleden hebben geen duidelijk afgelijnd statuut, een taakomschrijving hebben ze niet, ze worden niet gecontroleerd en al evenmin gesanctioneerd. Zij hebben geen baas, want volksvertegenwoordigers zijn geen werknemers en het Vlaams Parlement is geen werkgever. Volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen het volk en dus is – in theorie – de kiezer hun baas. Maar die heeft in de praktijk niets te zeggen. Als een volksvertegenwoordiger niet langer het volk vertegenwoordigt, krijgt niets of niemand haar/hem nog weg en is één ziektebriefje genoeg om de hele legislatuur lang 6.000 euro gestort te krijgen zonder daar iets voor terug te doen. En tot slot: subsidies zijn er voor wie zo handig is om ze te krijgen.
Daarmee vat je het probleem El Kaouakibi samen. Je zou haar als het ware bijna niets kwalijk kunnen nemen, ze heeft doodgewoon het systeem gebruikt, en doet dat nog steeds. De collega’s moeten beslissen over haar lot, maar moeten daardoor ook beslissen over hun eigen lot en in hun eigen vel snijden. “Gespeelde onmacht”, noemt ‘Het Nieuwsblad’ de reactie van het Vlaams Parlement.
Nu goed, het is oud nieuws. Wat nieuw is, is dat El Kaouakibi ook haar beloftes niet nakomt. Daarmee is het beeld van de foute graaiende politica compleet. Bij haar aantreden in het parlement, twee jaar geleden, vond zij het niet kunnen dat ze al twee maandlonen kreeg vooraleer het parlementaire jaar was begonnen en beloofde het geld door te storten aan de burgerbeweging G1000. Schrijver en G1000-boegbeeld David Van Reybrouck liet nu weten dat het geld hem was beloofd, maar dat de overschrijving nooit is toegekomen.
Hoe zei Vande Lanotte het ook alweer op de georkestreerde persconferentie die El Kaouakibi kreeg om haar onschuld te bewijzen? Dat ze hoogstens een slordige boekhouding kon worden verweten?
