Sammy Mahdi herleidt de Vlaamse politiek tot een deurenkomedie.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd van gaan is voor Mahdi gekomen. De arme kerel nam nog maar net de uitgedoofde fakkel over van Joachim Coens over, of daar vergaloppeert hij zich met een stunt waarmee hij zichzelf een nekschot geeft, de hele cd&v meeneemt in zijn val en de Vlaamse regering achterlaat als een slagveld van gebroken relaties.
Mahdi is/was het slechtste wat de politiek in Vlaanderen kon overkomen. Hij zag de regering enkel als een instrument voor partijprofilering. Cd&v moest en zou een nieuw gezicht krijgen, de partij van het gezin, ten koste van het hele land. Twee dagen lang zaten we met open mond te staren naar politiek op z’n smalst.
Jan Jambon werd vernederd, want Mahdi zette de hielen in het zand. De partij zou deze keer niet plooien. In Vlaanderen stond menig huisvader klaar om met een pak onbetaalbare facturen in de hand van de brug te springen. Nee, Mahdi zou niet plooien. Hier sprak een voorzitter van een partij die hem met een stalinistische score van 97% in het zadel had geholpen.
Doch, twee dagen later moet Mahdi - onder druk van ijzeren lady Crevits - toch inbinden. Er verandert niets, het akkoord van maandag dat geen akkoord was, wordt het akkoord. Wat blijft er over? “Een beschadigde CD&V met een beschadigde voorzitter in een beschadigde regering met een beschadigde regeringsleider”, schrijft Liesbeth Impe in ‘Het Nieuwsblad’. Straks mag sterke Jan zijn septemberverklaring presenteren. We zijn benieuwd.
En dan moeten er nog twee zware dossiers volgen: Ventilus en het stikstofdossier. Twee dossiers waarbij de katholieken aan het roer staan. Als cd&v die overleeft, trekken wij met de hele redactie blootsvoets naar Compostella.
