Er zit er zelfs eentje tussen waarvan we de inhoud te choquerend vinden om in dit artikel te beschrijven.
Nog niet zo lang geleden brachten we een paar horrorfilms onder in de categorie 'griezelig echt', aangezien de verhalen helemaal niet ontsproten uit een of ander ziekelijk brein, maar wel gewoon pure realiteit blijken te zijn. Ook de volgende films krijgen een extra dimensie wegens hun perverse karakter, morbide gebeurtenissen op de set en lugubere scènes.
Cannibal Holocaust
Een film die deze twee termen combineert in de titel, kan niet anders dan weerzinwekkend zijn. Deze Italiaanse horrorfilm werd uitgebracht in 1980 en veroorzaakte ook daadwerkelijk heel wat controverse wegens het hoge realiteitsgehalte van het geweld.
De regisseur, Ruggero Deodato, werd kort nadat de prent in première ging zelfs gearresteerd omdat sommige kijkers ervan overtuigd waren dat een paar acteurs daadwerkelijk het leven hadden gelaten op de set. Cannibal Holocaust werd ook gepromoot alsof het om echte, teruggevonden beelden ging. Deodato werd later weer vrijgelaten, maar de film werd wel in verschillende landen verboden. Daarna bleek dat niet de acteurs, maar wel verschillende dieren gestorven waren tijdens het maken van de film. Veel van de dierenmishandeling die te zien is, werd niet getrukeerd.
Pink Flamingos
Deze zwarte komedie uit 1972 van regisseur John Waters wordt door sommigen beschouwd als een van de meest beruchte cultfilms ooit gemaakt. Hij werd geschreven, geregisseerd, gefilmd, gemonteerd en geproduceerd door Waters zelf. We vinden het niet moeilijk te geloven dat dit komt omdat er niemand anders aan wilde meewerken.
De film draait rond de dragqueen Babs Johnson, die haar titel als Filthiest Person Alive moet verdedigen. Blijkbaar zijn er wel wat mensen die haar deze betwisten. In één van de meest smerige scènes eten de personages uitwerpselen van honden op. En er werd bevestigd dat deze uitwerpselen 100% echt waren. Over method acting gesproken...
Visitor Q
Deze Japanse zwarte horrorkomedie is de laatste in de reeks van zes films in de Love Cinema-serie. De film werd opgenomen zoals The Blair Witch Project en werd dus gepresenteerd als zijnde teruggevonden beelden van een incestueuze familie die aan verkrachting, prostitutie, drugs en necrofilie doet. Met anderen en met elkaar. Hoewel er hier geen sprake is van bizarre gebeurtenissen op de set, kan de film wel meetellen als één van de meest bizarre die ooit gemaakt zijn.
I Spit on Your Grave
Deze Amerikaanse horrorfilm kwam in 1978 uit onder de titel Day of the Woman en valt onder het subgenre rape-revenge. Nadat een vrouw verkracht wordt in de bossen, besluit ze zich te wreken door haar aanvallers te verleiden en nadien op de meest groteske manieren te mutileren.
Niet lang nadat de film uitkwam, ontstond er heel wat controverse rond het expliciete geweld dat erin vertoond wordt en de veel te lange verkrachtingsscène. In de jaren '80 werd de prent in Groot-Brittannië op de lijst met verboden films gezet en ook nu nog wordt hij door veel critici beschouwd als de ergste film ooit gemaakt. In 2010 kwam er nog een gelijknamige remake uit, die in 2013 zelfs nog een opvolger kreeg: I Spit on Your Grave 2.
Guinea Pig: Flower of Flesh & Blood
Ook deze film is een onderdeel van een Japanse, controversiële zesdelige reeks: Guinea Pig. Flower of Flesh & Blood is de tweede horrorfilm in de reeks en kwam uit in 1985. De regisseur, Hideshi Hino, vertolkt zelf de rol van een samoerai die een vrouw drogeert, kidnapt, in stukken snijdt en haar lichaamsdelen toevoegt aan zijn omvangrijke collectie.
De bios is zo realistisch neergezet, dat zelfs acteur Charlie Sheen er in 1991 van overtuigd raakte dat de vrouw echt vermoord werd. Hij haalde er de FBI bij, die een onderzoek opstartte naar de regisseur. Hino bewees zijn onschuld door de film The Making of Guinea Pig in elkaar te flansen, waarin hij de special effects liet zien die hij gebruikt had om de moord te simuleren. De aanklacht werd ingetrokken, maar velen blijven ervan overtuigd dat de man opgepakt moet worden voor het maken van iets zo gruwelijk.
Caligula
Helen Mirren omschreef deze Amerikaans-Italiaanse prent ooit als volgt:“It has an irresistible mix of art and genitals in it.” Over dat onweerstaanbare zijn velen het echter oneens. Deze historische en pornografische exploitatiefilm uit 1979 is vandaag de dag nog steeds in verschillende landen verboden wegens de expliciete inhoud ervan. Velen vinden ook dat er doorheen de film geen enkele minuut gespendeerd wordt aan gelukkige, positieve momenten, wat alleen maar bijdraagt aan het aanstootgevende karakter van de bios.
Martyrs
Deze Frans-Canadese horrorfilm werd in 2008 geïntroduceerd op het Filmfestival van Cannes en ontsproot uit het wel heel geschifte brein van regisseur Pascal Laugier. Hij neemt de kijker mee op een duistere tocht doorheen psychologische en fysieke foltering, grafisch geweld, zelfmoord en psychische stoornissen. De laatste scène, waarin een meisje levend gevild wordt door een sekte, is de meest huiveringwekkende van de hele film.
Anders dan de vorige films in dit rijtje, viel Martyrs wel in de prijzen, onder meer op het Sitges Film Festival in 2008 en 2009 voor beste make-up effecten en beste Europese fantasyfilm.
Nekromantik
Ook de Duitsers kunnen er wat van wanneer het op cultfilms aankomt en deze horror-exploitatiefilm uit 1987 spant zelfs de kroon. Iedereen die hem ziet, zou er lichamelijk ziek van worden. De kijker krijgt namelijk talloze seksscènes voorgeschoteld met een half vergaan lijk, dat een man op een dag mee naar huis brengt om er samen met zijn vriendin mee te 'spelen'.
De film is verboden in onder meer IJsland, Noorwegen, Maleisië, Singapore, Groot-Brittannië, Australië en delen van Canada, wegens "zijn weerzinwekkende, afkeurenswaardige inhoud (necrofilie, zware gewelddadigheid, dierenmishandeling en stuitend gedrag)".
Dat weerhield de Duitsers er nochtans niet van om er nog een vervolg op te maken: Nekromantic 2.
Salò of de 120 dagen van Sodom
Deze film van Pier Paolo Pasolini wordt wereldwijd beschouwd als één van de gruwelijkste die ooit gemaakt zijn en is in veel landen dan ook verboden, zoals Italië, Finland, Noorwegen, Australië en Nieuw-Zeeland. In de meeste Europese landen mag hij niet vertoond worden aan jongeren onder de 18 jaar.
Salò of de 120 dagen van Sodom werd in 1975 op de Italiaanse cinemazalen losgelaten onder het voorwendsel een "kunstwerk" te zijn. Pasolini toont de meest duistere kanten van zijn bewustzijn, waarin tieners mentaal en fysiek gemarteld worden en grafische naaktheid en afschuwelijk geweld voorkomen. De scènes zouden zo realistisch zijn, dat veel kijkers dachten dat de producers de acteurs daadwerkelijk toegetakeld hadden. De voornaamste reden waarom de bios in zoveel landen niet vertoond mag worden, is omdat de meeste acteurs die deze gruwelen te verduren krijgen, jonger lijken dan 18 jaar.
Pasolini zelf werd drie weken voordat zijn kunstwerk uit zou komen, onder mysterieuze omstandigheden om het leven gebracht. Tot op de dag van vandaag blijft zijn moord onopgelost.
The Human Centipede
Ook onze noorderburen hebben blijkbaar filmmakers rondlopen met een zieke verbeelding. Nederlands schrijver en producer Tom Six liet zijn creatie op de wereld los tijdens het London FrightFest Film Festival in 2009. The Human Centipede volgt een chirurg die in het verleden Siamese tweelingen scheidde, maar er nu plezier in schept mensen weer aan elkaar te naaien. En wel met mond en anus, om zo een slinger te vormen die hij 'de menselijke duizendpoot' noemt.
Hoe weerzinwekkend ook, The Human Centipede won op het Austin Fantastic Fest de juryprijs voor zowel beste acteur als voor beste horror in 2009. Datzelfde jaar kreeg de horrorfilm op het Screamfest de festivaltrofee voor beste film toegereikt.
A Serbian Film
Het thema en de inhoud van deze Servische horrorfilm uit 2010 zijn zo donker en choquerend, dat zelfs wij ons er niet lekker bij voelen om die te beschrijven. Wie durft, kan de film in zijn geheel terugvinden op YouTube, maar we raden het niet aan om deze te bekijken.
