Daar is de federale of nationale kieskring opnieuw. Er zijn ondertussen al een paar duizend artikels over geschreven.
In 2007 al pleit de Paviagroep voor zo'n federale kieskring. De Paviagroep is een groep professoren uit alle universiteiten. De naam Pavia komt van de straat in Brussel waar ze sinds 2005 regelmatig vergaderen over zin en onzin van een nationale kieskring.
De groep bestaat oorspronkelijk uit Kris Deschouwer (VUB) en Philippe Van Parijs (UCL & Harvard), Rik Coolsaet (UGent), Pascal Delwit (ULB), Lieven De Winter (UCL & KUB), Marco Martiniello (ULg), Koen Raes (UGent), Benoit Rihoux (UCL), Toon Vandevelde (KU Leuven), Pierre Verjans (ULg) en Stefaan Walgrave (UA).
Later ook nog Carl Devos (UGent), Marc Hooghe (KU Leuven), Paul Magnette (ULB) (!) , Petra Meier (UA), Olivier Paye (UStLouis), Jean-Benoit Pilet (ULB), Gérard Roland (UCBerkeley & ULB), Dave Sinardet (UA & UStLouis), Yannick Vanderborght (UStLouis & UCLouvain) en Caroline Van Wynsberghe (UCLouvain).
Meer concreet stelt de Paviagroep dan voor om bij de federale verkiezingen voor de Kamer 15 van de 150 volksvertegenwoordigers te laten kiezen in een federale kieskring. Het houdt in dat Vlaamse politici dan ook kandidaat kunnen zijn in Franstalig België en omgekeerd. De voorstellen van Pavia bevatten overigens geen echte federale kieskring. Ze garanderen immers vaste aantallen zetels voor beide grote gemeenschappen.
Het betekent dat wij Vlamingen dan voor Elio Di Rupo, Didier Reynders of Joëlle Milquet zouden kunnen stemmen en men in Wallonië dat toen ook voor Guy Verhofstadt, Yves Leterme, Johan Vande Lanotte of Filip Dewinter zou kunnen doen.
Het idee wordt onmiddellijk en terecht neergesabeld. Journalist Eric Doncker van HBVL ziet dan al diverse problemen. “We hadden nationale partijen, daarna kregen kregen ze taalvleugels, uiteindelijk vielen ze uiteen. Nationale staten verliezen ook aan belang als gevolg van een dubbele dynamiek met langs boven Europeanisering en globalisering en langs onder regionalisering. En het introduceert de schizofrenie binnen de partijen; ze moeten binnen dezelfde partij werken met politici met andere en soms tegengestelde doelstellingen.” Vandaag is de situatie niet anders.
