The Crow uit 1994 blijft onlosmakelijk verbonden met het tragische ongeluk dat Brandon Lee fataal werd.
De dood van de zoon van Bruce Lee voegt een extra emotionele laag toe aan de film, vooral bij de scènes waarin zijn personage reflecteert op dood en onsterfelijkheid. Dit tragische lot geeft de film een pijnlijke ironie.
Toch zou het zonde zijn om The Crow alleen hierom te herinneren. Regisseur Alex Proyas schepte een unieke, sfeervolle wereld waarin de gotische esthetiek en de art direction een hoofdrol spelen.
De dystopische stad doet denken aan klassiekers als Metropolis en Blade Runner, met zijn duistere straten, hoekige gebouwen, en betoverende camerawerk.
De stad wordt bijna een personage op zich, waarbij de scènes waarin de raaf door de lucht zweeft een meditatieve schoonheid hebben, begeleid met een geweldige duistere soundtrack van Graeme Revell.
Het verhaal draait om Eric Draven, die samen met zijn geliefde Shelly werd vermoord, maar terugkeert uit de dood om wraak te nemen. Dit maakt de film tot een visueel prachtige wraakfilm, waarin Draven, bijgestaan door een kraai, systematisch met zijn daders afrekent.
De grootste troef van de film is echter Brandon Lee zelf. Zijn vertolking is vol energie en balans, met de juiste mix van dreiging, humor en dramatiek. Hij maakt van Draven een menselijk en toegankelijk personage, ondanks zijn bovennatuurlijke krachten. Dit maakt het des te tragischer dat Lee nooit meer de kans kreeg om zijn talent verder te tonen.
Kortom, een indrukwekkende gothische superheldenfilm. Alles wat de huidige remake eigenlijk niet is.
Net als veel andere films gebaseerd op bekende franchises die jaren nodig hadden om van de grond te komen, zit ook deze remake vol met overmatige uitleg, onnodige expositie en een bijna totale ontkenning (sfeer, gewelddadige actie, macabere humor, enz.) van wat ‘fans’ wilden zien.
Het is de slechtste mainstream bioscoopfilm van het jaar tot nu toe en dat laat zich ook voelen. De film met Bill Skarsgård in de hoofdrol wist dit weekend amper 4,6 miljoen dollar bij elkaar te sprokkelen aan de Noord-Amerikaanse box office.
Dit is een rampzalig resultaat voor filmhuis Lionsgate, vooral na hun megaflop Borderlands.
Deze twee potentiële franchise-starters hebben niet alleen verschrikkelijke opbrengsten behaald, maar ze worden ook uitgespuugd door de fans.
Laten we hopen dat 2024 het jaar is dat we de kraaienmars blazen als het over waardeloze remakes gaat.
