Co-auteur van het regeerakkoord slachtoffer van een interne paleisrevolutie.
Niet Calvo, maar één van zijn beste vriendinnen, Tinne van de Straeten krijgt een ministerportefeuille. En vicepremier wordt Calvo ook al niet, want dat is voor Petra De Sutter als minister van Overheidsbedrijven en Ambtenarenzaken. Van der Straeten mag als advocate met een specialisatie in klimaat- en energierecht de portefeuille van Energie beheren.
Een erg bittere pil voor Calvo dus. Zo bitter dat de groene jongen zelfs niet bereikbaar was voor commentaar. Dat is heel a-typisch Calvo. In GVA lezen we dat hij zich na afloop “waardig” zou gedragen hebben. Wel zou hij uitgehaald hebben naar de manier waarop de stemming werd gestuurd. “Niet mijn manier van aan politiek doen.”
Groen gaat er prat op om democratisch te beslissen, ook als het om de postjes gaat. Maar, wie gelooft dat er in de groene politieke wandelgangen niet geduwd en getrokken wordt, is naïef. Naar verluidt was de Gentse afdeling Calvo liever kwijt dan rijk. En ook in de buitengebieden waren ze de dominantie van de grote afdelingen in Gent en Antwerpen wel beu.
“F*ck de zijlijn”, heet het boek van Calvo. Wel, daar staat hij nu, aan de zijlijn. Voor iemand als Calvo - die een man is van het bevlogen en tegendraadse woord - een drama. Als je in het parlement zit voor een partij die bestuurt, dan is ja-knikken, goedkeuren en meestemmen je lot.
