Maar wie betaalt de rekening?
SWT, het vroegere brugpensioen, zou per 31 januari 2025 finaal naar de geschiedenisboeken verwezen worden. Zou. Want dankzij een handigheidje van vakbonden en werkgevers krijgt het systeem nu toch nog een paar maanden extra ademruimte. Tot eind juni mogen enkele honderden werknemers nog met vervroegd pensioen. De prijs? Die ligt op tafel, maar wie hem gaat betalen, weet nog niemand.
Last-minute reddingsactie
De regering-De Wever had het nochtans netjes op papier gezet: geen nieuwe instroom in SWT, behalve om medische redenen of voor mensen die al vóór 31 januari op de schopstoel zaten. Maar in de Groep van 10 – waar vakbonden en werkgevers de spelregels bepalen – zag men daar geen graten in. Volgens hen zijn er nog lopende cao’s en moeten ongeveer duizend werknemers die hun afscheid al in de agenda gezet hadden, de kans krijgen om dat ook effectief te nemen. Een cadeau voor de werkgevers die, in tijden van stakingen en economische onzekerheid, snakken naar een beetje sociale vrede.
Probleem: de sociale partners trekken hiermee een dikke streep door het moeizaam bereikte regeerakkoord. En als de geschiedenis ons iets leert, is het dat zulke cadeautjes meestal op de factuur van de belastingbetaler belanden. De regering-De Wever wil daar niet van weten. “Als het geld kost, moet het in de begroting passen. Anders is het antwoord simpel: neen,” klinkt het kordaat.
Pragmatisme of regelrechte sabotage?
N-VA-fractieleider Axel Ronse liet er geen twijfel over bestaan: “Het regeerakkoord is heilig.” Volgens hem is het nu tijd om de gemaakte afspraken te respecteren, verkiezingsbeloftes na te komen en eindelijk een einde te maken aan een systeem dat al te lang op overheidssteun draait.
Minister van Werk David Clarinval (MR) kiest voor een zachtere aanpak en predikt “pragmatisme en sociale dialoog.” Officieel is de regering er nog niet helemaal uit, maar achter de schermen is het spel al gespeeld: de brugpensioentermijn wordt verlengd tot juni. Alleen moet iemand de rekening van 9,5 miljoen euro ophoesten. En dat, dames en heren, mogen de sociale partners zelf uitvogelen.
Losse eindjes en politieke krachtmetingen
De discussie stopt niet bij SWT. Ook andere arbeidsmarkthervormingen binnen de regering-De Wever zorgen voor vuurwerk. De beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd blijft een heet hangijzer. Partijen als Vooruit, CD&V en Les Engagés willen uitzonderingen voor werkzoekenden die een opleiding volgen voor een knelpuntberoep, zoals leerkracht of verpleegkundige. Logisch, zou je denken, gezien Vlaanderen snakt naar onderwijzend en zorgend personeel. Maar het regeerakkoord laat weinig ruimte: na twee jaar werkloosheid stopt de uitkering. Punt. Want, wat zei de N-VA-goeroe Axel Ronse? “Het regeerakkoord is heilig.”
Bij Open VLD klinkt er gejuich. Kamerlid Steven Coenegrachts noemt het SWT-uitstel niets minder dan “een uitholling van de hervormingen die nodig zijn.”
Ondertussen blijft het moddergooien doorgaan. Want hoewel Zuhal Demir (N-VA) vierduizend extra enkelbanden wil voorzien om “de federale shit” mee op te kuisen, is dat binnen de regering ook niet meteen op applaus onthaald.
Eindstand? Nog steeds onbeslist
Het SWT-verhaal krijgt nog een staartje, en de strijd rond de werkloosheidsuitkeringen is verre van gestreden. Eén ding is zeker: de factuur van deze politieke verlengingen belandt altijd ergens. En zelden in de zakken van de onderhandelaars zelf.
(Foto: Didier Lebrun/ /Photo News)
