Eindelijk eens een interessante aflevering van Het Hoge Noorden gisteren. Twee mensen die nooit hadden mogen trouwen haalden het in hun malle hoofden om een alpacaboerderij op te starten in Noorwegen.
Terwijl mevrouw zich met de alpaca’s bezighoudt, renoveert meneer een appartement. Bedoeling is om toeristen te ontvangen in dat appartement en om vervolgens wandelingen te organiseren in Noorwegen met die alpaca’s. In een vorige aflevering zag je een poging hiertoe. Dat was geen al te groot succes. Ik ken niets van alpaca’s (en zij duidelijk ook niet), maar het lijkt niet echt een dier dat je aan de leiband kunt meenemen op een wandeling zoals een hond.
Gisteren kwam de Noorse klucht van het tweetal tot een voorlopig laagtepunt (voor hen) en hoogtepunt (voor de kijkers): het alpaca-avontuur is plots tot een einde gekomen. Mevrouw houdt niet meer van de dieren en heeft zich teruggetrokken in een hotel waar ze nachtwaakster is. Meneer zit nu vast aan die dieren. Gelukkig is zijn dochter daar om zich over de onschuldige dieren te ontfermen.
Je zou denken dat meneer geen tijd en energie meer steekt in het renoveren van dat appartement. Het project is immers dood en zijn vrouw is eigenlijk - met de alpacastaart tussen de benen - weggevlucht.
Gelukkig heeft hij al in België een andere vriendin gevonden, maar daar mag hij om een of andere duistere reden enkel in het weekend verblijven. Aangezien meneer zijn Belgische woning verkocht heeft, moet hij tijdens de week als een zwerver in zijn wagen slapen. Dat scenario kun je niet verzinnen. Toch is het - als we Annemie mogen geloven - echt gebeurd.
Volgende week zien we wat meneer en zijn dochter hebben beslist over de alpaca’s. Zoals ik al eens eerder schreef: alle gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar, maar elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier. Dat heb ik uiteraard gepikt van een Russische schrijver van stationsromans.
