Zo, Paola heeft haar verhaal kunnen doen. Wat ons vooral opviel, is de ongemanierdheid van de Italiaanse. Echtgenoot Albert probeert bijvoorbeeld iets uit te leggen over het huwelijk van zijn broer Boudewijn in 1960 met de Spaanse Fabiola en Paola onderbreekt haar echtgenoot in een soort gebrekkig Frans dat ook erg moeilijk te begrijpen is. Onbeleefd, grillig en arrogant, zoals Paola ook echt is. Je kan je eigenlijk afvragen waarom Albert teruggekeerd is naar die Italiaanse furie begin de jaren 80.
Wie een goed zicht heeft op de werkelijke Paola Ruffo is uiteraard de moeder van Delphine: Sybille de Selys. Sybille een paar jaar geleden nog: “De drie kinderen, zeker de twee zonen, zijn gewoonweg zeer slecht behandeld. Op alle mogelijke manieren.”
Het prinselijke gezin ging toen in de jaren 70 elk jaar samen op vakantie. Filip hield zich bezig met het jacht. Hij kon nog een beetje plezier vinden bij het binnenvaren van het vaartuig in de haven. Maar dat was het dan ook.
Sybile: “Elk jaar. Dat hadden ze afgesproken. Dan schreef Albert: ‘Het is de hel, de moeder met de kinderen.’ Ik heb die brieven nog altijd. Waarom de hel? Omdat zij (Paola) verschrikkelijk was met hen en hij (Albert) wist niet hoe hij dat moest aanpakken. Het waren verplichte vakanties, maar het was pure hel.”
Albert kwam nochtans goed overeen met dochter Astrid. Waarom niet met Filip? “Geen idee. Of hij daar ooit iets over gezegd heeft tegen mij? Als hij over zijn kinderen praatte, maakte hij zich altijd wel zorgen.” Sybille typeert Paola ook als een labiele vrouw, die zich diep ongelukkig voelde, vaak huilt en haar huisgenoten uitkaffert. “Ze behandelde Albert monsterlijk. Ze schreeuwde als een echte Italiaanse. Albert leed daaronder.”
Ook Laurent heeft die slechte behandeling - vaak met lijfstraffen door zijn moeder - overigens nooit verwerkt.
