Japanners zijn rare jongens en meisjes.
Neem maar eens een kijkje naar al de bizarre weetjes uit hun p0rn0-industrie. Maar wat ze blijkbaar vooral zijn: eenzame mensen. Dat is uiteraard allemaal de schuld van de Japanse werkcultuur. 'Dood door overwerk'. Het is zo'n groot probleem in Japan, dat ze er zelfs een woord voor hebben bedacht: Karoshi. Japanners overlijden door het vele werken aan een hartaanval of herseninfarct, of ze plegen zelfmoord.
En wanneer ze thuiskomen na een zeer lange werkdag, hebben ze niets anders dan een piepkleine studio met wat manga's en ondeugende Japanse speeltjes. Tijd om achter de ware liefde te zoeken is er niet. En al zeker niet om eens goed te knuffelen met iemand. Nochtans de hormonen die vrijkomen na een knuffel maken je niet alleen gelukkig, ze zijn ook gezond. Neen, Calvo, bomen tellen niet mee.
Maar in Japan hebben ze al een tijdje niet alleen het gat in de siliconen sekspop gevonden, maar ook in de markt. Maak kennis met de Soineya. Vrij vertaald: de knuffelcafé.
Horecazaken waar je niet enkel kan gaan voor een hapje en tapje, maar ook voor een klapje en een lapje. Workaholics mogen mits betaling uiteraard zich even naar achteren of beneden begeven, om onder de lakens te kruipen en lepeltjesgewijs zich laten vastpakken door een mooie meid (of jongen) naar keuze.
25 euro voor een dutje van 20 minuten, maar voor 400 euro mag je maar liefst tien uur lang spoonen. Voor wat extra poen mag je wat meer; zoals jouw hoofd op haar schoot leggen, staren naar elkaar en de knuffelpartner in kwestie haar zien omkleden in een nachtkleed. Alle prijzen verdubbelen trouwens wanneer jij de knuffels wil uitdelen in plaats van ze te ontvangen.
Alle seksuele handelingen zijn uit ten boze.
De perfecte bongobon voor een boze viroloog die weleens een knuffel kan gebruiken.
