Een ode aan meloenen!
De jongemannen van Supercontent ontvangen af en toe een Bekende Vlaming, en laten die dan haatreacties over zichzelf voorlezen. In het geval van de goed voorziene Kat Kerkhofs gingen die haatreacties voornamelijk over haar boezem. Op haar Instagram wilde ze daar nog een extra woordje over kwijt:
Een ode aan meloenen (en sinaasappels en radijzen)
Ik realiseerde me door het lezen van deze haatcomments dat ik in een fase van mijn leven ben dat ik er uitbundig mee moet lachen, het brutaal bodyshamen van Jan Met De Pet bedoel ik dan. Ik weet niet of dat zo blijft, en er zal altijd wel iets pijn doen, maar het voelt ongelofelijk bevrijdend dat de woorden “dikke tetten” mij niet meer raken. Sterker nog, ik voel er een soort van liefkozende affiniteit mee.
Ik herinner me echter nog haarscherp de schaamte en onzekerheid die ik voelde als puber, toen diezelfde woorden als stempel op mij kleefden. Door het puur toeval dat “genetica” heet ben ik in 1 zomer tijd van een A cup naar een D cup gegaan, je kan dus zeggen dat mijn eerste schooldag in het 3de middelbaar niet echt onopgemerkt voorbij ging. Dat klasgenootjes achter je rug roddelen is iets dat verschrikkelijk voelt op zo’n moment, alsof je hele wereld in elkaar stort (geloof me, dat is niet zo).
Helaas is dat ook iets dat bij opgroeien hoort, iedereen daar moet immers nog volwassen worden, it’s part of the (very stupid) proces. Wat echter geen deel van dat proces hoort uit te maken is het seksualiseren dat ermee gepaard gaat in de maatschappij. Plotsklaps ben je geen kind meer, maar een vrouw, en zo word je vanaf dan ook beoordeeld. Ik herinner me nog goed het groepje mannen dat elkaar al lachend begon aan te stoten en de goorste dingen riepen toen ik, al half beschaamd door de veranderingen van mijn lichaam, in mijn nieuwe topje met “spaghettibandjes” voorbijliep op de zeedijk. Ik voel nog steeds de paniek die toen in mij raasde, ik was een regelrechte bakvis en had nog niet eens met een jongen gekust.
Mijn mama, die op dat moment achter mij liep, is de heldin van mijn herinnering toen ze naar die mannen toeging om ze uit te kafferen; “Schamen jullie je niet? Het kon je dochter zijn!” Zo heb ik meer dan genoeg verhalen om een hele avond rond het kampvuur mee te vullen, maar dat is voor een andere keer!
Het kwam uiteindelijk zo ver, dat Kat Kerkhofs op haar negentiende een borstverkleining onderging. “Dat zorgde weer voor heel wat achterklap. Toch ben ik er nog steeds blij mee. Ik heb daar nooit met veel mensen buiten mijn kring over gepraat, dat leek toch weer iets om je over te schamen. Borsten zitten namelijk nog altijd in de seksuele sfeer, en wat als mensen je beschadigd zouden vinden, of niet meer aantrekkelijk? Wat een gedoe toch, voor twee dingen waar je in de eerste plaats niet voor hebt gekozen, maar waar de wereld je toch op beoordeelt.”
“De chirurg die me toen behandelde moest lachen toen ik heel overtuigd zei dat ik een A-cup wou. Hij werkte niet zo, het moest vooral in proportie zijn omdat het heel raar zou zijn als ik nu opeens kleine borsten zou hebben. Daar ben ik hem achteraf heel dankbaar voor. Mijn ‘dikke tetten’ behoren inderdaad tot mijn identiteit, en ik heb geleerd om er trots op te zijn. Ik schaam me ook niet meer over mijn operatie, die littekens zijn nu deel van mij. Er is niks mis met je mooi te voelen door je borsten, welke grootte ook, en ze soms te willen showen. Het is vooral ook écht niet onze verantwoordelijkheid hoe andere mensen daarop reageren, iedereen staat in voor zijn eigen gedrag.”
“Ik wil deze ervaring delen omdat ik denk dat mijn jonge ik er iets aan zou hebben gehad om dit te horen van iemand anders. Omdat ik al vaak berichtjes gekregen heb van meisjes net als ik vroeger. Als je dit leest en je zit met een gelijkaardig gevoel over wat dan ook, dan wil ik vooral zeggen: schaam je niet, wees niet heel de tijd zelfbewust door wat anderen van je vinden of hoe ze naar je kijken. Lach er even hard mee als ik hier doe. En voor iedereen die het nog steeds niet doorheeft (het is ondertussen 2021 dus this is getting boring): bodyshamen is voor losers, en al helemaal als je het vanachter je computer doet. Voor iedereen met borsten, hoe groot of middelmatig of klein, be proud, mét of zonder operatie, welke vorm je tepels ook hebben of hoe ze staan. Het hoeft echt niet altijd zo’n taboe te zijn, het is deel van jou en van niemand anders, and that’s pretty cool.”
