Het trio BRUTTEO heeft met zijn eerste langspeelfilm een prikkelende paringsdans beschreven die menig man en vrouw niet onberoerd zal laten. De magie die zij van de theaterzalen naar een hoogtepunt hebben gebracht op het witte doek, is onmiskenbaar. P dook een café in met Matteo Simoni.
Bij het zien van Trio, de film, vink je wat ons betreft het rijtje emoties af die van een ordinair, luchtig verhaal een klein, zinderend meesterwerk maken. Herkenning, humor, warmte, medeleven, afgrijzen en aan het einde het gevoel verraden te zijn. Is dit waar het eindigt? Moeten we nu echt dat hangende vraagstuk zelf gaan invullen?
“Ja”, zegt Matteo Simoni. “Hoewel we zelf aan het einde nog een kort beeld toegevoegd hebben, om de kijker toch niet met een te zwaar gevoel achter te laten.”
Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Trio, de film, is gebaseerd op het toneelstuk van Stefaan Van Brabandts, waarmee Matteo Simoni, Ruth Beeckmans en Bruno Vanden Broecke 63 keer de Vlaamse zalen tot de nok toe wisten te vullen.
“Ruth, Bruno en ik zijn afzonderlijk al jarenlang verbonden aan verschillende theatergezelschappen. Tijdens de opnames van Safety First vijf jaar geleden zijn we erg goede vrienden geworden en ontstond er bij ons alle drie een verlangen om eens samen op de planken te staan. Dat het stuk 63 keer uitverkocht was, heeft ongetwijfeld iets te maken met onze bekendheid. Maar we voelden wel dat we iets in handen hadden waar mensen ontzettend graag naar keken. Niet alleen het billenkletsen, maar ook die laagjes van ontroering, empathie, vriendschap en liefde zijn echt belangrijk voor ons. Daar proberen wij altijd iets mee te doen. Na afloop van de laatste voorstelling zaten we met zijn drieën aan tafel om te vieren dat we zo’n mooie tournee hadden gehad. Maar daarnaast waren we ook droevig. We wilden niet dat het hier zou aflopen, dat we uit elkaars leven zouden verdwijnen. Er waren al een paar regisseurs geweest die ons gevraagd hadden of ze het toneelstuk niet mochten verfilmen. Bij ons is er toen een belletje gaan rinkelen.”
Als een garagebandje dat voor de eerste keer een plaat opneemt, zijn we aan dat project begonnen
Het trio was vastberaden om er iets origineel van te maken, iets dat afsteekt tegen de hedendaagse, flitsende cinema die de kijker zo vaak voorgeschoteld krijgt.
“We wilden dit stuk niet afgeven, maar alles zelf doen, er onze versie van cinema van maken. Bleek dat onze smaken best overeen komen. Ruth, Bruno en ik hebben dezelfde goesting, dezelfde visie wat kunst betreft. Als een garagebandje dat voor de eerste keer een plaat opneemt, zijn we aan dat project begonnen. We hebben zelf onze connecties aangesproken, de tekst bewerkt en er als het ware een hybride tussen een theaterstuk en een film van gemaakt. We wilden vooral het ritme en de muzikaliteit van de theatertekst niet breken. Vandaar dat we ervoor hebben gekozen om de film zogenaamd in één take op te nemen. We hebben alles heel traag opgenomen, in erg lange takes, om rust in de film te brengen en de kijker ook de kans te geven om echt in de ziel van de personages te kunnen kijken. Om eerlijk te zijn was dat niet geheel een inhoudelijke keuze, maar ook een financiële. We hebben dit project ook zelf gefinancierd en hadden de tijd noch de ruimte om dagenlang te spenderen aan twee minuten opnamemateriaal. Op een erg korte periode is alles dus uiteindelijk tot stand gekomen.”
Die eigenzinnige aanpak was voor de acteurs toch ook een eye-opener.
“We hebben alles zeer beperkt moeten houden, ook onze filmcrew. Dat maakte het niet gemakkelijk. Terwijl we bezig waren, kwamen we opeens voor allerlei kleine problemen te staan die we zelf moesten zien op te lossen. Wij zijn het bijvoorbeeld gewend om ’s morgens bij make-up aan te komen en op onze schouder getikt te worden wanneer we ons naar de set moeten begeven. Maar plots moesten we onszelf eraan herinneren dat we nu zelf de cateringtafel moesten installeren, zelf de pistolets moesten gaan halen en zelf op onze schouder moesten tikken om in actie te schieten. We moesten zelf de boel draaiende houden. Dat was moeilijk, maar gelukkig hebben we wel alle drie veel ervaring.”
Ruth, Bruno en ik zijn elkaars raadgevers
Hoewel het werken met beperkte middelen niet altijd even gemakkelijk blijkt, is de film wel uitgegroeid tot een familieproject.
“Ik heb echt het voorrecht gehad om met mijn beste vrienden samen te werken. Maar ook mijn broer en nonkel hebben meegewerkt aan de film. Het is echt tof om elkaar op deze manier uit de nood te kunnen helpen, om dingen voor elkaar te verwezenlijken. Een groot deel van de film is bijvoorbeeld opgenomen in het appartement van mijn nonkel op Linkeroever. Mijn broer is een erg getalenteerd graficus, die onder meer het logo van het productiehuis ontwikkeld heeft. Ik ben hen daar heel dankbaar voor.”
Die samenwerking bracht een eindproduct teweeg waar de makers best trots op mogen zijn. Er werd zelfs een productiehuis opgericht om ook in de toekomst nog een samenwerking te garanderen.
“Het is nooit mijn ambitie geweest om iets dergelijks te beginnen. Wel is er in mij altijd de honger geweest om zelf dingen te sturen, om bepaalde ideeën uit te werken. Bruno en Ruth steunen mij daar enorm in. En ik doe dat ook bij hen. Wij zijn elkaars raadgevers. De oprichting van een productiehuis was eigenlijk het idee van onze boekhouder. Op een bepaald moment zei hij tegen ons dat we slecht bezig waren. We hadden op dat punt alle onkosten door drie gedeeld. Maar hij zei dat we niet zomaar facturen konden beginnen uitsturen en zelf bepalen wie welke kost zou dragen. Zo werkt het niet. Vandaar dat we een zaak hebben opgericht waar we alle drie eigenaar van zijn. Nogmaals een voorbeeld van ons gebrek aan een plan. Dat we pas zo laat in het proces die bvba begonnen zijn, heeft ons nog heel wat moeilijkheden op de hals gehaald. Het heeft ons veel tijd en energie gekost om structuur te brengen in het geheel. Maar nu is die helderheid er wel. Ik zit momenteel in een bad van vriendschap en tegelijkertijd collega’s waar ik hopelijk nog een lange weg mee kan afleggen. Maar we gaan eerst dit zijn beloop laten gaan. Er zijn nog helemaal geen concrete plannen voor de toekomst, maar de goesting is er wel. Het is leuk om te durven dromen.”
Dat durven dromen is één van de vele thema’s die Trio, de film, aansnijdt. Het verhaal gaat over twee halfbroers die elkaars tegenpool zijn, maar die allebei niet opgewassen zijn tegen de charmes van de eigenwijze escorte Lise (de rol van Ruth Beeckmans). Een luchtig verhaal op papier, dat op het witte doek de typisch Vlaamse Weltschmerz goed weet te vatten en genoeg spanning en humor teweeg brengt om het geheel interessant te houden.
“We laten eigenlijk drie mensen zien die zich elk afzonderlijk alleen voelen en worstelen met wie ze zijn en waar ze voor staan. Op drie verschillende manieren gaan ze om met liefde. Je hebt de asceet Wim, vertolkt door Bruno, die niet buiten komt en angstig staat tegenover sociaal contact. Zijn halfbroer Gert, mijn rol, consumeert maar en wil alles tegelijkertijd hebben. Die extreme keuzemogelijkheid zorgt ervoor dat hij in een impasse terechtkomt en toch ongelukkig is. En dan komt er iemand binnen die een beetje van de twee heeft, die erg open staat tegenover seksualiteit en de leegte die dat met zich meebrengt. De prostituee Lise heeft dus een raakvlak met beide broers. Dat thema intrigeert me, die tristesse van die mensen die op zoek zijn naar liefde, die nietig zijn en zich daar bewust van zijn. Ik zie ook veel karaktertrekken van het personage dat ik vertolk terug in mijn achttienjarige ik. Ik wou toen ook altijd alles tegelijk, dacht dat het gras groener was aan de andere kant en zwom nog teveel. Maar vandaag ben ik 31 en heb ik in mijn privéleven een soort structuur verkregen die ik heel aangenaam vind en die mij energie geeft. Ik kom veel liever thuis en mijn waardes en mijn ‘ik’ zijn veel beter gedefinieerd dan tien jaar geleden. Ik weet beter wat ik wil en heb rust gevonden.”
Deze mooie woorden zijn ongetwijfeld gericht aan Matteo’s bloedmooie vriendin Loredana Falone, met wie hij ondertussen twee jaar een koppel vormt.
Seks kan tijdelijk veel wegnemen, maar diepliggende problemen zal het nooit oplossen
Dat seks in het dagelijkse leven een belangrijke factor is, ontkent de acteur niet.
“Met iets pikanter getinte woordspelingen bereik je gemakkelijk een groot publiek. Dat is altijd al zo geweest. Of er met seks weldegelijk veel op te lossen valt, betwijfel ik. Er zijn in de seksualiteit wel dingen te vergeten of vergeven, maar een goed gesprek zal daar volgens mij altijd boven staan. Tijdelijk kan het veel wegnemen, maar diepliggende problemen zal het nooit oplossen.”
Simoni zet nochtans een erg overtuigende opvoering neer wanneer zijn personage zonder schroom verleid wordt door Ruth Beeckmans’ Lise. Een personage dat er nochtans prat op gaat enkel voor de mooiste vrouwen te zwichten.
“Ik vind het hallucinant dat vrouwen zichzelf van make-up tot botox willen verminken om het huidige schoonheidsideaal na te streven. Dat een personage als Gert meegaat met die hedendaagse stroom vind ik goed, maar vind ik tegelijk iets dom, iets naïef hebben. Ik heb er eigenlijk zelfs problemen mee, met dat foute mensbeeld dat veel mensen aanhangen. De kleine imperfecties aan een gebit of een neus vind ik bijvoorbeeld alleen maar mooi. Dat Gert toch toenadering zoekt tot de ‘imperfecte’ Lise, vinden wij net zo goed. Hij is daar duidelijk ook zelf de kluts door kwijt. Veel mannen en ook vrouwen zullen er na het zien van de film versteld van staan hoe seksueel een vrouw als Ruth kan zijn en misschien zelf wel een nachtje met haar overwegen. Ik overweeg dat trouwens al veel langer (lacht). Ik heb zoveel respect voor Ruth, omdat zij zo’n veelzijdige actrice is. Zij kan ongelooflijk veel verschillende rollen aan. En haar uiterlijk is daar een bijkomstigheid bij. Dat dat in de film iets kan representeren voor vrouwelijke kijkers, is een heel mooi compliment.”
