"Ik kijk niet meer naar het journaal."
Wat hebben we geleerd uit de eerste golf? We kunnen ons falen niet meer op een zwakke premier Wilmès steken. We riepen uit dat de straatstructuur de grote boosdoener was: negen ministers van volksgezondheid, regio’s met eigen bevoegdheden, gouverneurs en burgemeesters die het recht in eigen handen namen. We zijn van naam veranderd, de Nationale Veiligheidsraad werd het Overlegcomité en de GEES werd Celeval. Sophie werd Alexander en Maggie werd Frank. En we kregen een coronacommissaris die niemand kent.
We applaudisseren niet meer om acht uur. We kregen de opdracht om ons leven aan te passen omdat de zorgsector crasht, niet voor onszelf. Elke dag krijgen we een overvloed aan cijfers. Maandenlang horen we onheilsprofeten voorspellingen doen en verhalen ophangen over een apocalyptische toekomst. We krijgen een overvloed aan boodschappen die elkaar geregeld tegenspreken. Inconsequente boodschappen, de horeca dicht, maar vliegen mag nog wel. Verschillende uren, verschillende maatregelen: geen eenheid van commando.
“Ik kijk niet meer naar het journaal”, zeggen de mensen. We kunnen ze geen ongelijk geven. De Croo en Vandenbroucke hebben flagrant gefaald in de beloofde ‘eenheid van commando’ . Zij zijn als heelmeesters veel te zacht. Het land is in chaos en de verwarring regeert. Op 'VRTNWS' verwijst klinisch psycholoog Mattias Desmet naar een bekend psychologisch experiment met honden. Als die voortdurend wisselende boodschappen krijgen bij naderend gevaar – in dit geval: een elektrische shock – worden ze onrustig omdat ze niet weten wat ze moeten doen om het gevaar af te wenden. Bij mensen zou dat niet anders zijn.
