De ene bocht na de andere in de rechte lijn naar het verval.
De angst om te winnen is een bekend fenomeen in het tennis. Je staat op één punt van de overwinning, maar toch maak je het niet af. Terwijl de corona-nevel verdampt in de juni-zon, ontwaken we weer in het land van de onbestuurbaarheid. Net voor de medische crisis was Magnette (PS) de laatste hoop op een redelijke verdeling gaan torpederen op tv en leek de vorming van een federale regering onmogelijk geworden.
En dan kwam corona en mocht een onbekende Waalse vrouw de klus klaren. Een schoonheidsprijs zullen we er niet voor krijgen, hooguit - straks, en veel te laat – een minderwaardig mondmasker waarachter eenieder zijn/haar grimas van de schaamte kan verbergen. We halen standbeelden van een lang overleden vorst neer, stellen Suske en Wiske in vraag, maar liggen niet wakker van een land zonder regering. Politicoloog Carl de Devos kwam met het idee van ahoe-betuigingen naar analogie met de steunbetuigingen voor de zorgverleners. Maar het enige geluid dat op een ahoetje leek, was dat van twee mussen die vochten voor het beste plaatstje op een tak.
Let wel, we zitten niet helemaal zonder een regering: er zijn er nog altijd vijf actief, alleen federaal ontbreekt er wat. Covid-19 ontblootte de politieke farce van dit land en bewees dat acht ministers van Volksgezondheid onmogelijk met één stem kunnen spreken, laat staan beslissen. De uitslag van de verkiezingen van 2019 heeft de houdbaarheidsdatum al lang overschreden. Wie dit nog consumeert, vergiftigt zichzelf.
Toen beslist werd dat Wilmès de Belgische gelederen door de corona-storm zou leiden, was er vooral ongeloof. De Wever merkte op dat je alleen met je beste generaals ten oorlog trekt, maar die uitspraak is ondertussen niet meer dan een verre echo. Erger nog, N-VA laat bij monde van Peter De Roover weten dat ze premier Sophie Wilmès (MR) de kar wel zien trekken, bijgestaan door de ministers-presidenten Jan Jambon (N-VA) en Elio Di Rupo (PS) (om serene gesprekken te voeren).
Is daarmee het rijk van Wilmès dan toch nog niet voorbij? De angst voor de corona-erfenis is blijkbaar groot. Dat men daarvoor de ene bocht na de andere dient te nemen in de rechte lijn naar het verval, lijkt niemand wat te kunnen schelen.
