Een jaar geleden brachten we dit interview met Philip Muls, een man die zwaar aan de drank verslingerd was. Dat interview was in functie van zijn boek dat verscheen. Een boek waarin hij de moeilijke periode na de laatste druppel omschreef. Een boek dat ook hoop geeft aan eenieder die zich in dezelfde situatie bevindt.
Hoewel Philip Muls een Vlaming is, schreef hij het boek in het Engels. Jullie lieten massaal weten dat je het boek in het Nederlands zou willen lezen. Wel, we hebben goed nieuws voor jou. ‘Reiziger – De Waanzin voorbij’ – die Nederlandstalige versie dus – kan je vanaf nu HIER bestellen. Onder vind je het interview van vorig jaar.
22 mei 2013. Exact vijf jaar geleden dronk Philip Muls zijn laatste glas wijn. Van zijn 25ste tot zijn 47ste zat de verkoopsdirecteur voor de Aziatische markt in een constante roes die aangedreven werd door alcohol. Dag in, dag uit. Lange tijd presteerde de nu 52-jarige Grimbergenaar daardoor beter op het werk, maar op een bepaald moment begon het gouden vocht tegen hem te werken. Er was maar één uitweg: volledige onthouding. Voor eens en altijd.
Na een ontzettend zware lijdensweg van enkele jaren en met de hulp van de juiste mensen is hem dat gelukt. Philip kan nu met zekerheid zeggen dat hij nooit meer een druppel alcohol zal aanraken, al is hij zich ervan terdege bewust dat hij voor de rest van zijn leven zal moeten blijven vechten tegen de verleiding.
In de hoop dat lotgenoten hoop putten uit zijn succesvol herstel, schreef hij de uitputtende worsteling met zijn poison of choice neer in een autobiografisch boek: Mind on Fire. De Engelstalige versie werd ontzettend positief onthaald in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Uitgeverij Mediageuzen werkt momenteel aan een Nederlandstalige uitgave van het – zo klinken de recensies – ‘uiterst ontroerende, impactvolle en authentieke’ boek. Ondergetekende kan niet anders dan beamen dat het relaas je ongezien hevig bij de keel grijpt. Het moedige verhaal van een eerlijke ex-alcoholicus.
“I remember putting my bare feet down on the hardwood floor. I try to stand up but feel shaky. I shuffle around in the dark until I find the light switch. I curse myself for being weak, and I’m thinking, This might be your last chance to save yourself—do not go down. But I go ahead and navigate the stairs all the way down, putting both feet together on each step, just as an old man would. When I’m finally down in the kitchen, I do not switch on the light. I open the fridge, and, in its divine light, I see the half-empty bottle of white wine I knew would be there. The bottle sparkles like a sliver of heaven in my hell. I make a last, futile attempt to resist, forcing myself to think the wine is poison. The voice in my head takes the cue and says: Sure, but it is your poison, your lifeline.”
De drang om zelfs ’s nachts wakker te worden en nood te hebben aan je poison of choice, zoals je het zo mooi verwoordt. Dat moet een hel geweest zijn.
PHILIP MULS: "Dat heb ik spijtig genoeg veel te vaak meegemaakt. Als je ’s morgens opstaat en je lichaam beeft van kop tot teen, en het enige wat daartegen helpt is een glas wijn, dan weet je dat het te ver gekomen is. Maar ik kon niet anders. Ik moest en zou de koelkast opentrekken en een nieuwe fles openen. Dag in, dag uit. Probeer eens in te denken wat dat doet met je zelfvertrouwen en je zelfrespect. Dat is volledig weg. Ik zou als jonge gast nooit gedacht hebben: ‘op mijn 43ste sta ik ’s morgens op om een glas witte wijn nodig te hebben’. Dat is niet iets wat je zelf wil, maar het is op dat moment sterker dan jezelf. Je wil wel stoppen, maar je kan het niet."
Dat eerste glas wijn was voor mij magisch. De smaak trok op niets, maar het gevoel was een miraculeus aha-moment. Het gevoel van: 'dit heb ik gemist in mijn leven'.
Druppel per druppel
Het begon allemaal op zomerkamp in het Zwitserse Sankt Moritz toen je 17 jaar was en er twee liefdes in je leven kwamen. De eerste was een meisje. De tweede, veel grotere liefde, beschrijf je erg poëtisch.
“I remember sipping my glass and gazing with curiosity at the golden liquid. I tentatively sipped some more, as if I had a premonition that I was about to set in motion forces that I could not control. And then the strangest thing happened. The best feeling ever overwhelmed me. I can only describe it as pure joy. All my worries seemed to evaporate, and all the background noise in my mind stopped. All that was left was this otherworldly feeling of blissful calm. It felt like magic. Bottom line, I fell deeply in love with alcohol, right there and then.”
MULS: "Dat eerste glas wijn was voor mij magisch. Dat vergeet ik nooit. De smaak trok op niets, maar het gevoel was een miraculeus aha-moment. Het gevoel van: ‘dit heb ik gemist in mijn leven’. Niet iedereen heeft dat overdreven gevoel van extase. Ik ben ervan overtuigd dat je dat in je hebt of niet. Dat het in je genen of je persoonlijkheid zit of je afhankelijk bent of niet. Maar het duurde nog enkele jaren voor mijn alcoholverslaving echt problematisch werd. Van mijn 25 tot mijn 47 heb ik letterlijk geen enkele dag zonder alcohol geleefd. In het begin was dat drie glazen wijn of bier per dag. Dan werden het er tien, twaalf en zelfs vijftien per dag. Ik telde het aantal glazen telkens heel nauwkeurig, omdat ik op die manier nog een beetje controle over mijn drankprobleem had."
"Dat heet men high functioning. Ik presteerde op het werk beter met een bepaalde dosis alcohol in mijn lichaam, maar ik was nooit ladderzat. Vergelijk het met een infuus dat mij druppel per druppel altijd in dezelfde gemoedstoestand hield. Ik werd nooit euforisch of vrolijk van de alcohol. Ik was altijd serieus en redelijk introvert omdat ik mijn drankmomenten verspreidde over de dag. Tot ik letterlijk en figuurlijk de tel kwijtraakte en de afglijperiode begonnen was. Ik krijg er nog steeds rillingen van als ik eraan denk."
“Every morning, I wake up to yet another day without a solution to my mortality problem.” He looked at me carefully, to check my expression. When he saw that I was not about to scoff at him, he continued. “Every day I realize, as if for the first time, that my life will eventually end. And every day, this weighs down on my chest, like a foot of a fresh earth on top of a coffin. My coffin.”
Je drankprobleem werd ook aangewakkerd door angst. Angst voor de eindigheid. De dood. Heb je die angsten nog steeds?
MULS: "Helaas wel. Elke morgen sta ik op met de gedachte: ‘het kan niet waar zijn dat wij dood gaan’. Ergens in mijn kindertijd moet er iets gebeurd zijn dat onverteerbaar is. Ik ben een piekeraar die alles kapot denkt. Hoe nietig we zijn, waarom we hier op deze aardbol rondlopen. En waarom er onvermijdelijk een einde aan komt. Dergelijke gedachten probeerde ik elke dag weg te drinken. Tijdens mijn genezing van mijn alcoholprobleem heb ik wel leren relativeren en aanvaarden. Ironie helpt daarbij. Lachen met de situatie van het overdenken en jezelf afvragen: ‘wat ga je eraan doen? Je maakt jezelf kapot door zo te denken. Dan kan je de realiteit al even goed op een positieve manier bekijken’. Dat lukt mij nu beter, maar ik vind de dood nog steeds een ongelooflijk bizar idee. Het boek gaat overigens ook dieper in op dat piekerprobleem en hoe ermee om te gaan."
Ik kon mijn alcoholverslaving thuis lange tijd verstoppen, maar op den duur trok ik mij er niets meer van aan. Ik gaf alles toe. Ik had zoiets van: ‘gooi mij dan buiten, hè. Ik kan toch niet stoppen’.
Huwelijk en kinderen op het spel
Als ik aan een alcoholieker denk, zie ik een man lallend over straat zwalpen of elke dag tot in de vroege uurtjes op café hangen. Dat was bij jou niet het geval. Had je thuis een enorme wijnkelder, dan?
MULS: “Nee, ik ging bijvoorbeeld elke dag naar het dichtstbijzijnde tankstation om enkele flessen wijn te kopen. Ik wisselde af van winkel tot winkel zodat het niet opviel dat ik zo vaak langskwam. Ik zorgde er steeds voor dat ik genoeg voorraad in huis had zodat ik nooit hoefde te panikeren door zonder alcohol te zitten. Eén keer is me dat niet gelukt, dat herinner ik me nog heel goed. Ik moest voor het werk naar een stad heel diep in Rusland. In het hotel daar was tot mijn grote verbazing geen bar aanwezig. Dat was ik nog nooit tegengekomen. Ik was toen echt in paniek. Ik weet niet meer wat ik toen gedaan heb, maar dat was zeker niet mijn beste nacht.”
Dronk je thuis in het zicht van je gezin of probeerde je dat te verstoppen?
MULS: "In het begin probeerde ik dat te verbergen. Heel moeilijk was dat niet, want wie drinkt er met zijn vrouw geen glaasje wijn thuis? Gelukkig heeft mijn vrouw geen afhankelijke persoonlijkheid, want ze had even goed meegesleept kunnen worden in mijn verhaal. Ik kon het dus lange tijd verstoppen, maar op den duur trok ik mij er niets meer van aan. Ik gaf alles toe. Ik had zoiets van: ‘gooi mij dan buiten, hè. Ik kan toch niet stoppen’. Beschamend."
“I’m sitting up straight in bed, in the spare bedroom up in the attic of our house. I feel utterly alone. By then, I’ve been sleeping alone for more than a year because my wife, Laura, has shut me out of the master bedroom after many reproachful discussions about my drinking. She has lost all respect for me after my recent series of lapses, and so have I. A familiar black desperation washes over me. So I'm sitting there, thinking I do not want to go downstairs to the kitchen, yet I am certain I will. It is three am, for God’s sake; only an insane person would drink now. But my body screams for alcohol to make it through the night.”
Op een bepaald punt kwam je relatie in gevaar. Was dat het begin van de ommekeer?
MULS: "Mijn vrouw heeft mij vaak gezegd dat ze op deze manier niet meer bij mij wilde blijven. Alcoholisme maakte me zo machteloos dat ik zelfs mijn huwelijk en mijn kinderen op het spel zette. Ik wou ongelooflijk hard stoppen met drinken, maar het ging gewoonweg niet. Mijn lichaam en mijn geest verzetten zich te hard. Ik was ondertussen al drie keer opgenomen geweest, maar telkens begon ik terug met drinken vanaf het moment dat ik daar buiten kwam. Ondertussen was de relatie met mijn kinderen ook afgrijselijk geworden. Zij hadden hun problemen en zagen mij sukkelen. Ik had zoiets van: ‘whatever, ik kan jullie toch niet helpen’. Het was genoeg voor mijn vrouw. Zij gaf me een allerlaatste kans. Niet door kwaad te zijn en ermee te dreigen haar koffers te pakken, maar op een subtiele, vrouwelijke manier. En dat was voor mij de doorslaggevende factor om definitief komaf te maken met mijn alcoholverslaving. Hoe onmogelijk het de dag ervoor leek, plots maakte ik een klik."
Pas als je het punt bereikt hebt waarbij je je neerlegt bij de gedachte dat je nooit meer gaat drinken in je leven, kan de genezing beginnen.
Fysieke en mentale afkick
Je werd opgenomen in PZ Sint-Camillus in Sint-Denijs-Westrem, tegenwoordig KARUS. Wat maakte voor jou het verschil daar?
MULS: "Er was een verschil in aanpak met de andere instellingen, maar het begon al met de ligging. Mijn allereerste opname deed ik in een detoxcentrum op Curaçao. Ik dacht: ‘als ik dan toch moet afkicken, laat ons het dan ergens op een aangename plek doen’. Maar dat was geen goed idee. Als er één ding niet lukt, dan is het in een vakantiesfeer afkicken van alcohol. Op de koop toe was dat afkickcentrum ooit een hotel geweest, en een deel daarvan wordt nog steeds als hotel gebruikt. Dus je ziet daar mensen genieten van vakantie met een drankje, terwijl jij geen druppel kan en mag aanraken. Dat werkte gewoon niet. Toen de opname erop zat en we in de luchthaven aankwamen om onze vlucht naar huis te nemen, snelden we allemaal meteen naar de bar van de luchthaven om te drinken. Ook de ganse vlucht terug heb ik zitten drinken, dus ik kwam met een kater thuis van een dure afkickvakantie. De tweede en derde keer lukte het mij ook niet, maar de dag dat ik binnenging in KARUS, op 22 mei 2013, was de allerlaatste dag dat ik een druppel alcohol aanraakte. KARUS heeft een speciaal therapiepakket uitgewerkt dat je zeven weken lang structureert en gaandeweg meer vrijheid geeft, want je moet uiteindelijk weer in het normale leven stappen. Daarbij maken ze bijvoorbeeld gebruik van videobeelden van een kapotgedronken lever of hart als afschrikeffect en praten ze je voortdurend in waarom drinken niet meer kan."
Maar je móet dus stoppen met drinken. Had je dan geen afkickverschijnselen?
MULS: "Enorm. Toen ik naar het afkickcentrum op Curaçao ging, besloot ik om al vóór mijn vlucht naar ginder te stoppen met drinken. Ik ben toen ongelooflijk ziek geworden tijdens die twaalf uur durende vlucht. Ik dacht echt dat ik doodging. Achteraf vertelden de dokters me dat ik nooit zo bruusk had mogen stoppen met drinken. Dat is levensgevaarlijk. Toen ik ginder aankwam, kreeg ik meteen medicatie om die verschijnselen tegen te gaan. In KARUS moest ik meteen stoppen met drinken, maar kreeg ik tegelijkertijd de juiste medicatie om mijn lichaam daarin te helpen. Maar dan nóg heb ik 72 uur lang afgezien. Dat was afgrijselijk. Koud zweet, misselijkheid, diarree, niet kunnen slapen, tot de alcohol volledig uit mijn lichaam verdwenen was."
"En daarna begon de mentale afkick, en dat gaat al snel gepaard met angst. Dat verschilt van mens tot mens. De ene krijgt bijvoorbeeld paniekaanvallen, de andere een sociale fobie, waarbij je het niet aankan dat mensen naar je kijken. Gelukkig hebben de dokters daar al zo veel verschillende casussen gezien dat ze weten hoe je je voelt en je tot rust kunnen brengen. Als je je laat opnemen, is het trouwens heel belangrijk dat je met de juiste mentaliteit naar daar gaat. De meeste mensen hopen om daar gecontroleerd te leren drinken, maar dat is niet de bedoeling. Een groot deel van die zeven weken dient om je van die gedachte af te brengen. Pas als je het punt bereikt hebt waarbij je je neerlegt bij de gedachte dat je nooit meer gaat drinken in je leven, kan de genezing beginnen."
He looked like a lost puppy. “I will see you in two days’ time. Trust yourself—you are stronger than you think.” I felt I needed to send him off with a challenge. “There are no guarantees, but I feel confident that, together, we can instill a lasting sobriety. It is clear we need to dig deeper, give you a reason to want to live a sober and authentic life, and even enjoy it. But this type of personal transformation can be a long journey. Are you up for it?” “This is my last chance, Doc. I know that if I touch alcohol again—even one small sip—all of my resolve will be gone, forever. So yes, I am up for it. But still, I fear that I will relapse before I see you again. My past shows that obviously I lack the backbone to see this through to the end. It seems I cannot cope on my own.” I kept my silence and gave him a look of encouragement. With a faint smile, he added: “Clearly, you have more faith in me than I do.” “Peter, I need you to trust me in this. You will not drink. I will see you the day after next, and you will tell me here in this office how you did it.”
Na je opname in KARUS heb je het anders aangepakt dan de vorige drie keren.
MULS: "Na die zeven weken in KARUS was het gedaan met de veilige omgeving, dus stond ik er weer alleen voor. Maar voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik absoluut niet meer wilde hervallen, dus ging ik op zoek naar een therapeut om mij op het rechte pad te houden. Die vond ik in de ervaringsdeskundige Myriam Bruyninckx. Zij is vroeger jarenlang alcoholiste geweest, wat haar uniek maakt. Ik ken haar nu vijf jaar. In het begin ging ik twee keer per week bij haar langs, nu twee keer per maand. Ik beschouw dat nu meer als onderhoud, maar ik kan niet hard genoeg benadrukken hoe belangrijk die nazorg was. Zelfs als je het gevoel hebt dat je succesvol uit een afkickcentrum komt, heb je absoluut iemand nodig die je regelmatig ziet en waar je op kan terugvallen als het nodig is. In Vlaanderen heeft 6 tot 8 procent een drankprobleem, ongeveer 500.000 mensen, dus. Daarvan laat 2 procent - 10.000 mensen - zich per jaar opnemen en van die 10.000 mensen hervalt 80 procent. Ik ben dus bij dat uiterst kleine groepje van gelukkigen."
Er moest voor mij een mysterieuze sfeer rond het boek hangen. Misschien zelfs de fantasie van een brein dat te lang gedronken heeft.
Schrijven als uitlaatklep
Wat was voor jou de moeilijkste fase in het afkickproces?
MULS: "Het eerste jaar nadat ik uit het afkickcentrum kwam. Dat was een verschrikkelijk harde periode. De fysieke afhankelijkheid verdwijnt relatief snel, maar de mentale afhankelijkheid is bijna onoverkomelijk. Daarom ook dat alcoholisme een ziekte is. Alcohol weeft zich een weg in je bestaan, in je ‘zijn’. Je hebt geen ‘ik’ meer naast alcohol. Het heeft mij enkele jaren gekost om mijn eigen ‘ik’ terug te vinden in één of andere solide vorm. Solide genoeg om alles terug min of meer normaal te laten functioneren. Mijn vrouw vertelde me onlangs nog hoe ongelooflijk blij ze is dat ze mij terug heeft. En daarmee bedoelt ze dat ík mezelf teruggevonden heb en er terug voor haar en mijn gezin kan zijn. De eerste jaren na die laatste druppel alcohol probeer je te overleven zonder drank, maar je bent niet ‘ik’. Je bent een stukje ellende dat het leven probeert door te komen. Na dat jaar, of misschien eerder achttien maanden, begon dat serieus te beteren."
Je focus verleggen naar een leuke hobby kan dan helpen, toch?
MULS: "Klopt. Mijn omgeving probeerde me ervan te overtuigen om iets nieuws te zoeken waarin ik me kon uitleven. Fotografie of schilderen, of zo. Maar er was niet echt iets dat mij interesseerde, totdat ik begon te schrijven. Opeens voelde ik een soort van opluchting. Schrijven werd mijn uitlaatklep. In het begin schreef ik gewoon voor mezelf, maar dan bedacht ik me dat ik even goed kon schrijven over wat ik allemaal had meegemaakt. Twee jaar na mijn laatste druppel ben ik aan dit boek beginnen schrijven."
"De grootste stukken heb ik geschreven op een honderdtal nachtvluchten tussen Europa en Azië. Ik merkte dat het thuis niet echt vlotte om mij af te zonderen en volledig in de juiste drive te zitten, maar voor mijn werk zit ik heel vaak urenlang op het vliegtuig en daar lukte het mij bizar genoeg wel. Je zit daar ongestoord in een geïsoleerde buis, met wat muziek in de oren, en zo kwam de inspiratie vanzelf. Dat is ook wel dubbel, want ik vlieg altijd in Business Class, waar de champagne rijkelijk vloeit. Eigenlijk is dat een heel beangstigende plaats voor iemand die vroeger voortdurend alle angsten wegdronk. Af en toe kreeg ik dan ook paniekaanvallen en het enige wat daartegen hielp was het schrijven van mijn verhaal. Hoe raar het ook mag klinken: zonder die nachtvluchten zou het boek waarschijnlijk niet tot stand gekomen zijn."
Is het boek volledig autobiografisch of is niet alles waargebeurd?
MULS: "De meeste zaken zijn absoluut gebeurd zoals ik ze beschreven heb, maar sommige verhalen heb ik bewust zwaarder gemaakt dan ze in werkelijkheid waren. Dat is creatieve vrijheid. Ik heb mijn gevoel daarin gevolgd. Ik wilde dat het boek je raakt en je in de war brengt. Dat niet iedereen weet wat nu precies helemaal echt gebeurd is en wat niet. Er moest voor mij een mysterieuze sfeer rond hangen. Misschien zelfs de fantasie van een brein dat te lang gedronken heeft."
Als iemand die net gestopt is met drinken kan je niet langer dan een uur aan een bar zitten. Dan ontplof je of – erger nog – begin je weer te drinken.
Gevaar van overschatting
Heb je lichamelijke letsels overgehouden aan je alcoholgebruik?
MULS: "Gelukkig niet. Ik ging voortdurend naar de huisarts omdat ik daar heel ongerust over was en die zei elke keer dat het slecht zou aflopen. Mijn lever werd slechter en slechter, maar nooit tot op het punt dat de schade onomkeerbaar was. Door net op tijd te stoppen heeft mijn lever zich gelukkig volledig hersteld. Ik heb veel te danken aan het feit dat ik mij nooit aan de sterke drank heb vergrepen, want dan kan het veel sneller afgelopen zijn. Ik was door het bier en de wijn wel 25 kilogram verdikt, en pas op, ook met bier en wijn kan je enorme schade lijden. Had ik doorgedaan, dan was ik hier misschien niet meer geweest, zeker niet aan het tempo dat ik op het einde bezig was. Het kan natuurlijk dat ik binnen vijf jaar kanker krijg als gevolg van al dat overmatig drankgebruik, maar dat "weet je nooit op voorhand. Gezond zal het niet geweest zijn."
Merk je aan jezelf dat je anders bent dan vroeger?
MULS: "Iedereen zegt dat ik enorm veranderd ben. De meeste mensen uit mijn directe omgeving merken dat ik authentieker ben, doorleefd en gelouterd. Ze voelen dat ik veel meegemaakt heb, maar dat kan ook met de leeftijd te maken hebben en met het feit dat ik veel gereisd heb door mijn werk. Ik merk dat ik veel bewuster leef dan vroeger, maar daarom niet minder angstig. Ik ben me nog steeds heel bewust van de vergankelijkheid en de tijdelijkheid van het leven."
Heb je nog altijd een soort van drang als je in een bar komt?
MULS: "Dat hangt er enorm van af. Op dit moment heb ik daar geen enkel probleem mee. Ik kan die flessen (wijst naar de toonbank van de bar; red.) zonder enige bijgedachte zien staan. Maar als ik mij ’s avonds op een dansfeestje bevind waar verwacht wordt dat er gedronken wordt, dan voel ik dat mijn weerstand zakt. Ik zeg niet dat de kans dan groot is dat ik begin te drinken, maar ik wil daar dan zo snel mogelijk weg. En ik vrees dat dat ook zo zal blijven. Ik ben mij zeer bewust van het gevaar van overschatting."
"Vorig jaar hadden we met het werk iets te vieren in Mexico. Het feest ging door in een woestijn waar we met een bus naartoe gebracht werden. Dat heb ik al niet graag, want het gevoel dat ik ergens naartoe gebracht word waar ik niet op eigen kracht weg kan en waar er dan ook nog eens stevig gedronken wordt, is niet goed. Dat was moeilijk voor mij. Het laatste dat je natuurlijk wil, is als niet drinker een last te zijn voor mensen die wel drinken. Maar ik was zo blij om terug in het hotel te zijn. Ik had het daar echt benauwd."
"Ook herinner ik mij nog heel levendig een trip met het werk naar Las Vegas. Dat was voor een sales conference, een soort van bekroning van onze geslaagde projecten. Las Vegas is een plaats van verdorvenheid waar je eigenlijk móet drinken. Elke avond werd er gefeest en gedronken. Ik herinner me dat ik toen elke avond vrij vroeg naar mijn hotelkamer ging om te schrijven. Ik deed dat echt uit zelfbehoud. Als iemand die net gestopt is met drinken kan je niet langer dan een uur aan een bar zitten. Dan ontplof je of – erger nog – begin je weer te drinken."
Naar mijn kinderen toe probeer ik zo aanwezig mogelijk te zijn. Niet door met geld te gooien, maar door te luisteren en te helpen. Door terug een vader te zijn.
Vergevingsgezin(d)
“She is the strongest person I know, a woman with real stamina. She could have easily left me when I just about destroyed our family with my drinking. But she didn’t. In fact, she gave me a strong ultimatum, and that helped me finally commit to abstinence. The thought of losing her did tip the scale and gave me the final push. When willpower is totally impaired, as it was in my case, a small miracle is needed. That is what she gave me, a small miracle.”
Hoe kijk je als echtgenoot en vader terug op die periode?
MULS: "Daar heb ik gemengde gevoelens bij. Het dieptepunt van de relatie met mijn vrouw was trouwens niet tijdens het drinken. Ze had toen twee keuzes: mij verlaten, of wachten op beterschap. Ze heeft voor de tweede optie gekozen, maar toen ik gestopt was met drinken, is de boosheid bij haar enorm opgekomen. Ze is toen langer dan een jaar heel kwaad geweest op mij, terwijl ik in dat jaar juist ongelooflijk veel last had om niet te drinken. Ik dacht: ‘wat kan ik nu nog meer doen? Ik ben gestopt met drinken’. Ik zag mijn huwelijk ontsporen zonder dat ik er iets aan kon doen. Het heeft geen haar gescheeld of we zouden toen gescheiden zijn. Gelukkig is dat overgegaan en heeft ze mij vergeven. Dat maakt ons nu ook wel sterker. Naar mijn kinderen toe probeer ik zo aanwezig mogelijk te zijn. Niet door met geld te gooien, maar door te luisteren en te helpen. Door terug een vader te zijn."
Heeft je vrouw het boek gelezen?
MULS: "Ze zit halverwege in het boek. Als ik haar vraag waarom ze niet verder leest, zegt ze dat het pijnlijk en zwaar is, en dat ze tijd nodig heeft om het in kleine stukjes te lezen en te verwerken. Ik begrijp dat wel ergens. Ik kan me moeilijk inbeelden hoe pijnlijk ik het zou vinden om zo’n boek over mijn vrouw te lezen."
Waarom wil je dit verhaal per se vertellen?
MULS: "Omdat ik denk dat heel veel mensen die willen stoppen met drinken dit doormaken. Moedig, maar in stilte, en die waarschijnlijk een duwtje in de rug kunnen gebruiken, al is het maar dat ze weten dat ze niet alleen zijn. Na vijf jaar zonder één druppel aangeraakt te hebben, is het voor mij volledig veilig om te zeggen dat ik gestopt ben en nooit meer ga drinken. En ik hoop van harte dat heel wat mensen op hetzelfde goede spoor terechtkomen."
Philip Muls is nog steeds een zakenman, maar hij is ook een familieman die sterker uit deze beproeving is gekomen, vastberaden om anderen te helpen op de moeilijke weg naar een nuchter leven. Het boek is door zijn rauwheid en authentiek karakter een aanrader voor iedereen die problemen heeft met alcohol maar ook voor hen die met diepere vragen zitten rond het leven en de dood.
FOTOGRAFIE: Koen Van Buggenhout
TEKST en INTERVIEW: Koen De Nef
