DNA-drama uit de hel.
Een Amerikaanse vrouw uit Yonkers op een simpele vaderschapstest om een van de moeilijkste keuzes in haar leven te maken. Wat volgde, leest als een tragische mix van medische nonchalance, relationele chaos en menselijke broosheid. Ze koos voor abortus, want een DNA-test wees uit dat het kind niet van de man was met wie ze zou gaan trouwen. Maanden later kreeg ze telefoon: “Oeps, het was toch je verloofde.” Ja, echt waar.
Van babyplannen naar DNA-paniek
Het begon nochtans met goede bedoelingen. Een jonge vrouw van 28 en haar partner waren al even bezig met project baby. Stress, vermoeidheid en emotionele spanning deden de liefde even de mist ingaan, en tijdens een korte relatiepauze zocht zij troost in de armen – of beter: het bed – van een ander. Eén keer, met condoom. Daarna hervatte ze de relatie en bleek ze zwanger. Geen reden tot paniek, dacht ze, want de timing én bescherming leken in het voordeel van haar partner te spelen.
Maar het geweten knaagde. Zekerheid was nodig. Dus liet ze een vaderschapstest doen met het DNA van de pauze-seks – niet van haar partner. Je weet wel, om het risico uit te sluiten en haar lief niet nodeloos in de war te brengen. Slim, toch?
1.000 dollar aan twijfel en een dodelijke Halloween
De eerste tests – goed voor meer dan 1000 flappen – leverden geen heldere antwoorden. Dus trok ze in oktober, hoogzwanger van verwachtingen, naar Winn Health Labs in de Bronx. Daar werd de staalafname uitgevoerd met behulp van DNA Diagnostics Center (DDC), een firma die zichzelf in de markt zet als “wereldleider in DNA-tests”. Wat kon er fout gaan?
Op Halloween - terwijl anderen zich verkleedden als zombie of heks - kreeg zij een telefoontje dat haar wereld zou doen instorten: de andere man – die van die ene condoom-nacht – was met 99,99 procent zekerheid de vader. Een donderwolk van zekerheid, zo midden in haar twintigste zwangerschapsweek.
Abortus, haast en spijt
In New York is abortus legaal tot week 24. Ze had dus nog even om het nieuws te verwerken. Maar de bom was gebarsten: ze biechtte alles op aan haar verloofde, blies het geplande gender reveal-feestje af en nam een beslissing die haar tot vandaag achtervolgt. Ze onderging een abortus. Maar, op het moment dat ze nog net wilde terugkrabbelen, was het te laat.
De twee bleven voorlopig samen, het verdriet delend. Tot het tweede telefoontje kwam.
“Sorry, IT-foutje”
Want jawel. Maanden later kreeg ze te horen dat de vaderschapstest toch fout was. Een IT-glitch, dixit een medewerker van het lab. Geen slechte staalafname, geen menselijke verwisseling. Nee nee, een computer had ergens iets fout ingelezen. De man met wie ze een toekomst wilde opbouwen, was wél de vader. Van het kind dat nooit geboren zou worden.
Voor de vrouw – ondertussen in therapie – was dat de genadeslag. De relatie overleefde de klap niet. Een gevoel van onomkeerbare onrechtvaardigheid en woede bleef achter. En een rechtszaak tegen zowel Winn Health Labs als DNA Diagnostics Center.
"Vertrouwen moet je verdienen, geen marketingclaim"
DDC laat in een verklaring weten dat ze “al dertig jaar betrouwbaar en accuraat testen” aanbieden, en dat ze bij fouten “snel handelen”. Alleen… het duurde vier maanden voor deze fout rechtgezet werd. En tegen dan had een ongeboren leven al de tol betaald.
De advocaat van de vrouw, Craig Phemister, is scherp: “Als je weet dat mensen hun leven inrichten op basis van jullie testen, hoe kan het dan vier maanden duren voor je belt? Hoeveel andere mensen zijn hierdoor misleid? Wat zijn de gevolgen die we nog niet kennen?”
De moraal van dit drama?
Een menselijke fout is één ding. Maar als een bedrijf zich opwerpt als ultieme waarheidsvinder in intieme, levensbepalende kwesties, dan is er geen ruimte voor “oeps”. Zeker niet wanneer die fout leidt tot het beëindigen van een gewenst leven.
De vrouw blijft achter met vragen, spijt en een leegte die geen schadevergoeding ooit zal kunnen opvullen. De bedrijven in kwestie zwijgen verder of schermen met gladde persboodschappen.
(Foto: Shutterstock)
