26 jaar geleden ging de eerste Jurassic Park-film in première en het werd een blockbuster van prehistorisch formaat.
Het begin van een nooit geziene dino-hype hetgeen leidde tot talloze sequels. Maar in welke mate hebben de feiten de fictie intussen ingehaald? En kunnen we ooit dromen van een echt park gevuld met dinosaurussen? “Het is op dit moment onduidelijk of men ooit bruikbaar dino-DNA zal kunnen recupereren”, is de conclusie van wetenschapsjournaliste Christine Ro. “DNA-stalen blijven slechts ongeveer een miljoen jaar bruikbaar. Dat betekent dat we in theorie wel een neanderthaler zouden kunnen klonen – hij stierf circa 40.000 jaar geleden uit. Maar voor bijvoorbeeld een Triceratops hebben we het al over een 65 miljoen jaar oud laatste spoor van een levend exemplaar.”
Uit nieuw onderzoek blijkt ook dat de bekendste dino's zoals we kennen uit de film van Steven Spielberg nogal verschillen van uiterlijk, mochten ze vandaag nog op deze planeet ronddwalen.
VELOCIRAPTOR
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
Voor de film was het wel spannend ja, maar een Velociraptor was lang niet zo groot. Zijn lengte bedroeg maar 1,80 meter, en daarvan was de helft nog staart. Tegenwoordig neemt men aan dat de Velociraptor veren had. Niet om te vliegen, maar voor uiterlijk vertoon en als vacht om warm te blijven. De engerds in Jurassic Park waren eerder gebaseerd op de vleesetende jager Deinonychus.
Ook waren ze helemaal niet zo bijster slim als de film doet vermoedden. Paleontologen hebben uitvoerig de grootte van het gemiddelde dinobrein bestudeerd en vergeleken met nog bestaande diersoorten. Het blijkt dat hun intelligentie van ongeveer hetzelfde niveau was als dat van vogels en krokodillen.
TYRANNOSAURUS REX
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
Het pronkstuk van de hele filmreeks en het gevaarte waardoor iedereen in 1993 op het puntje van zijn stoel zat. De Jurassic Park-versie van de T-Rex is in ieder geval door de tijd ingehaald. In de film peuzelt hij bijna Jeff Goldblum op die achterin een jeep ligt te pissen in zijn broek. Na de film hebben paleontologen de bouw van de tyrannosaurus bestudeerd en daaruit blijkt dat ie-hoogstens 30 kilometer per uur kon halen. Dus nog niet sneller dan je grootmoeder op haar elektrische fiets.
Onderzoekers raken er steeds meer van overtuigd dat de Tyrannosaurus Rex nog het meest leek op een uit zijn krachten gegroeide kip en dat hij kadavers at. In 2012 deden Chinese onderzoekers een vondst van een nauwe verwant van de T-Rex, die bedekt was met draderige veren. Ook bleek dat de T-Rex eerder negen ton woog dan de voorheen aangenomen zes ton. Daarmee zou het roofdier te langzaam zijn geweest om prooidieren te vangen en. In tegenstelling tot de film, had deze koning in het echt een perfect zicht. Hij kon zelfs zes kilometer in de verte kijken, wat zijn zicht nog beter maakt dan dat van een arend. Ook de T-Rex zijn reukorgaan was sterk ontwikkeld zodat hij z’n prooi op kilometers afstand kon ruiken.
Maar in dat geval zou de spannendste scène ooit in de filmgeschiedenis maar van korte duur geweest zijn.
COMPSOGNATHUS
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
Lief en schattig maar in groep o zo dodelijk, althans toch in het Jurassic Park universum. De Compsognathus werd een lange tijd beschouwd als de allerkleinste dino ooit met een lengte van 50 cm. Maar dankzij een recent ontdekt exemplaar uit Frankrijk werd deze lengte bijgesteld tot 1,2 meter. Ook had het diertje een vacht, waardoor het meer weg had van een uitgerekte rat.
TRICERATOPS
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
De triceratops was één van de laatst overgebleven dinosaurussoorten. Archeologen hebben namelijk geen fossielen gevonden die recenter zijn. De triceratops kon een lengte van negen meter en een hoogte van drie meter bereiken. Hij had een stevige lichaamsbouw waardoor hij een gewicht van dertien ton kon bereiken. In de film wordt de Triceratops vaak afgebeeld als een log dier dat met zijn buik over de grond sleept. Dit klopt echter helemaal niet. De poten van de Triceratops stonden recht onder zijn lichaam, en hierdoor kon hij snelheden van wel 40 km/u halen. Ook had hij stekels op zijn rug, vergelijkbaar met die van een stekelvarken. In de film worden de hoorns gebruikt om wagens te kantelen, terwijl de eigenlijke bedoeling was om er mee te pronken, om zo met zoveel mogelijk vrouwelijke dieren te kunnen paren.
BRACHIOSAURUS
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
Elke filmliefhebber uit de nineties herinnert zich dit moment. De allereerste keer dat het publiek een digitale dino kreeg te zien met de epische soundtrack van John Williams op de achtergrond. Deze eer ging naar de brachiosaurus, die op zijn achterste poten ging staan om wat bladeren van een torenhoge boom te kunnen plukken. De naam van de Brachiosaurus betekent ‘armhagedis’, deze naam heeft hij gekregen door zijn langere voorpoten. Deze zijn veel langer dan zijn achterpoten waardoor hij liep als een giraffe. Zijn langere voorpoten in combinatie met zijn super lange nek, maakte het voor hem mogelijk om bij de hoogste bladeren te kunnen.
In het boek Biology of the Sauropod Dinosaurs berekent professor Heinrich Mallison of het wel überhaupt mogelijk was dat deze dino's wel op hun achterste poten konden staan tijdens het eten. Conclusie: neen. Het risico op kwetsuren aan de voorste poten bij het snelle landen zou te groot geweest zijn.
SPINOSAURUS
Jurassic Park:
Werkelijkheid:
Hij is minder bekend dan de populaire T-Rex en eigenlijk onverdiend. Een onderzoeker van National Geographic onderzocht gevonden botjes in de Sahara en maakte een reconstructie, die toch iets anders blijkt dan de fantasieën van vele filmmakers. In Jurassic Parc III springt de Spinosaurus bijvoorbeeld op zijn achterpoten rond, maar dit kan onmogelijk kloppen, stellen de onderzoekers. "Hij liep op vier poten tegelijk. Hij was zwaar, zijn bovenlichaam was enorm, dus hij kon onmogelijk op zijn achterpoten alleen staan." De Spinosaurus was met zijn 15 meter lengte veel groter dan zijn filmversie, en ook maar liefst drie keer zo zwaar. Bovendien is hij tot nu toe de eerste en enige dinosaurus die in het water leefde. Dat verklaart ook de enorme kam op zijn rug, klauwen die waarschijnlijk zwemvliezen waren en uitstekend geschikt voor het grijpen van haaien en zwaardvissen, waardoor hij nauwelijks interesse had in landprooien, laat staan bemoeizuchtige wetenschappers.
