Wij denken van wel, namelijk.
Aan de andere kant van het kanaal gooit Boris Johnson zijn premierschap in de ring. Terecht ook, als je ‘t ons vraagt. Ook andere kranten delen die mening. Voor Het Nieuwsblad is dit de gelegenheid om ineens alle vuile was van Johnson buiten te hangen. En ook die van zijn minnares.
We gaan even terug naar 2019. Wij kwamen te weten dat Alexander De Croo, toen nog minister van Telecommunicatie, een intieme date wilde regelen met adult-ster Eveline Dellai. Eveline vroeg zich af hoe die gekke Belg aan haar privénummer was gekomen: met zijn linker- of rechter lange arm.
Wij kregen de raadsman van De Croo aan de lijn. Of we dat artikel alstublieft weer wilden verwijderen. De Croo had namelijk nog grootse plannen binnen de Belgische politiek. Misschien wist-ie toen al, als de ‘bitch van Klaus Schwab’ zijnde, dat hij premier ging worden, weten wij veel. Toen dat niet pakte, werden we bedreigd. We zouden in ‘t gevang vliegen, als we dat artikel niet verwijderden. Schrik dat we hadden. Not.
Vorig jaar schreef Wouter Verschelde er een passage over in zijn boek. Hij vertelde ook terloops, dat De Croo naar de ‘grote baas’ van ‘grote media’ had gebeld om over zijn stoute berichtjes naar Eveline Dellai niks te brengen.
Dat deden ze ook niet. Of toch niet in België. In sommige andere Europese landen was het groot nieuws, dat de Belgische premier van bil wilde met een Italiaanse adult-ster. Mensen begonnen zich af te vragen of het misschien waar was, dat De Croo de gesubsidieerde media het zwijgen had opgelegd.
Als klap op de vuurpijl, bevestigde een DPG-journaliste aan onze redactie dat zij ‘van hogerhand’ de ‘formele instructie’ hadden gekregen hier niks over te brengen. Wij kregen berichten van verschillende ‘factcheckers’. Of we de identiteit van de klokkenluidster konden bekendmaken.
Dat deden we niet. Ten eerste omdat we een oneervol ontslag van dat meiske niet op ons geweten wilden. Ten tweede omdat de dames en heren factcheckers voor andere opiniestukken factchecks ook niet achter onze bron vragen. Zij contacteren dan gewoon Steven Van Gucht en die zegt dan dat het niet waar is wat wij schrijven. Wij hadden zoiets van: ‘Contacteer dan nu ook maar Steven Van Gucht. Of een andere kloefkapper.'
Het was uiteindelijk Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, die de stilte brak. De Croo had hen helemaal niet het zwijgen opgelegd. Ze had wel ergens in de verte iets horen waaien over De Croo en een of andere Italiaanse, maar ze had zoiets van: ‘Dat zijn eigenlijk onze zaken niet’.
Enerzijds heeft ze natuurlijk gelijk. Het zijn onze zaken niet waar De Croo zijn paarse yoghurtspuit steekt in zijn vrije tijd. En met zo’n lange armen zal het wellicht niet makkelijk zijn om zelf aan die eenogige broekslang te trekken, dus dan moét je, als het vuur in de lendenen brandt, wel beroep doen op pakweg een Italiaanse stoeipoes. Daar had hij dan ook behoorlijk wat centen voor over.
Maar anderzijds: waarom zijn de vuile onderbroeken van Boris Johnson dan wél onze zaken? Zou het niet kunnen dat Alexander De Croo dan toch dicteert wat onze gesubsidieerde media schrijven?
