De eerste aflevering van Albatros werd gisteren op de gewone kijkers losgelaten. Dat wil zeggen: kijkers die nog ouderwets lineair naar tv kijken. De serie was immers al eens eerder te zien op een andere wijze.
Dat de reeks op Canvas geprogrammeerd staat, is natuurlijk een veeg teken aan de wand. Lang geleden was Canvas TV2 en toen kreeg je op die zender de vreemdste zaken te zien die de normale kijker van TV1 (Eén vandaag) niet mocht zien. Doorgaans waren dat inderdaad misbaksels die een bakker - zoals de naam zegt - in de vuilnisbak zou kieperen. In de televisiewereld gelden andere wetten: van een slechte film kun je nog steeds beweren dat het kunst is en een aantal mensen zal dat ook geloven. Als de bakker zout in plaats van suiker gebruikt voor de taarten zal niemand zeggen dat het kunst is.
Terug naar Albatros. Ik heb het grote voordeel om met een televisiekijker te leven. De serie Albatros wordt aangekondigd als een tragikomische reeks. Ik heb mijn partner een keer horen lachen, in het begin, met die beestenkar. Dat is een goed teken dacht ik toen. Daarna was het gedaan. De aflevering werd saai en een beetje donker. Tragisch? Eerder traag. Het ging weer niet vooruit. En dan moeten we de andere afleveringen nog zien.
Het minst storend waren de dikke lijven van de acteurs. Tegelijk was het ook geen meerwaarde. Albatros zou gaan over die mensen die net zoals ik een licht overgewicht hebben. Maar is dat voldoende om er een reeks aan vast te hangen? Duidelijk niet.
Ik las dat het productiehuis dat Albatros in elkaar geknutseld heeft, veel geld gekregen heeft van het VAF. Dan hoop je toch een behoorlijk resultaat te zien. Je kan je afvragen wat een audiovisueel genie zoals Bart De Pauw met het onderwerp gedaan zou hebben. Het resultaat zou in elk geval stukken beter zijn en Bart zou allicht de mollige dames met rust gelaten hebben.
