Ik herinner me een vergadering, lang geleden.
We kwamen elke week samen in de Drie Fonteinen, op een boogscheut van VTM. De hoofdredacteur van Royalty en ik wisselden onze informatie over het koningshuis uit. Ik herinner me ook dat hij altijd stelde dat we de royals moesten zien als personages van een serie zoals Thuis of Familie. De meeste aandacht moet gaan naar de belangrijkste personages - koning, koningin en vermoedelijke troonopvolgster. De andere leden waren minder belangrijk. Anders gesteld: triviaal nieuws over de koningin was voor hen belangrijker dan relevant nieuws over Laurent.
Het verbaasde de hoofdredacteur telkens dat ik geen smartphone had. Ik antwoordde eerlijk dat ik nooit het gevoel had (en heb) dat ik iets mis.
Jaren later, op de verjaardag van de koning in 2020 en in volle coronacrisis zat ik met Wout Bru en zijn partner op een boot in Antwerpen. Ik vertelde Wout dat ik (nog steeds) geen smartphone had en dat ik ook niet van plan was om er een aan te schaffen. Een eenvoudige prehistorische baksteen was en is ruim voldoende. Verrassend genoeg had de sympathieke kok wel oren naar mijn argumenten. We hadden het ook over privacy, coronaregels en de betutteling van de overheid. Of Wout zijn smartphone effectief weggedaan heeft, betwijfel ik. Je leest vaak dat burgers gelukkiger worden als ze het toestel even in de kast leggen, maar dat de lokroep van 'my precious' uiteindelijk toch te groot is.
Binnenkort kan de fiscus in de smartphone van Belgen kijken. Dat schreven we hier. Allicht ook in de domme bakstenen. Maar uit die laatste toestellen zullen ze allicht minder relevante informatie kunnen halen. Het is ook zoals bij Nederlands minister-president Rutte die voortdurend sms’jes moest wissen door een beperkt geheugen van zijn Nokia. Bij een smartphone is dat niet nodig. Uiteindelijk kiezen burgers altijd zelf hoeveel vrijheid ze - bewust of onbewust - opgeven en hoeveel informatie ze willen prijsgeven. Je kan het de overheid niet echt verwijten dat ze hiervan gebruik - of misbruik - maken.
