Revanche: België pakt Polen in met zes-één.
Waarom kon het niet tegen de Nederlanders? Wat kan ons een overwinning tegen Polen schelen? Toch? Maar, laten we niet neuten, met zes-één kan je thuiskomen. België was scherp en gretig, De Bruyne was de smaakmaker en kreeg een staande ovatie, een kwartier voor affluiten, als bedanking. Neemt niet weg dat België één-nul achter kwam te staan en de Duivels op een aanhoudend fluitconcert werden getrakteerd.
Maar, de winnaar krijgt altijd gelijk. Bondscoach Roberto Martínez was dan ook een tevreden en opgelucht man: “Er heerste nooit twijfel in de groep. Elk team kan verliezen, maar je herkent een speciaal team aan hun reactie. We toonden vertrouwen, daar genoot ik van. Persoonlijkheid ook. De spelers stonden erop snel te reageren. Voor zichzelf, maar ook voor de fans. Het is geweldig om spelers te zien groeien. Niemand moet ongerust zijn over een gebrek aan talent in het Belgisch voetbal. Niemand. Er is hier talent zat. Ze moeten gewoon een proces ondergaan, en daar is geduld voor nodig. De Trossard van zijn eerste trainingskamp is totaal niet meer vergelijkbaar met die van nu. Zijn talent is gebleven, maar qua profiel is hij zo anders. Hij heeft enorme stappen gezet in het beslissen van cruciale fases, in beslissend zijn. Die jongens moeten nu volop leren van spelers als Hazard, De Bruyne... De Ketelaere zit nu ook in die fase... Er zal altijd talent zijn, we moeten gewoon geduld hebben.”
En toch juichen we ingehouden. Polen diende zich in het begin slapjes aan en in de tweede helft zakten ze helemaal weg. Polen is Nederland niet en de Nations League is het Wk niet.
En tot slot, was het tweede doelpunt van Trossard een schot op doel of een voorzet? Trossard: “Het was een schot, maar het lijkt een voorzet omdat ik hem daar zo rustig plaatste. Ik zag de keeper uit zijn goal staan, ik probeerde hem gewoon naar de verste paal te trappen en hij ging lekker binnen.”
Zullen we hem geloven?
