Het is een tijdje geleden. Journalisten hebben niet alleen de taak om correcte informatie te brengen, maar ook als levend archief op te treden. Het verklaart trouwens waarom ze op de redacties van de klassieke media (MSM) zo graag met onwetende jonge redacteurs werken.
Op zondag 30 januari 1994 zit socialist Willy Claes in het programma De Zevende Dag op de VRT. Claes (SP, nu SP.A) zit daar omdat hij gevraagd heeft om te mogen reageren op een stuk dat de dag voordien in het liberale Het Laatste Nieuws verscheen over smeergeld bij de socialisten. Het is opnieuw een illustratie van de goede relaties tussen de socialisten en de Reyerslaan. Frank Vandenbroucke is op dat ogenblik voorzitter van de SP.
De krant voerde die zaterdag een anonieme bevoorrechte getuige uit SP-kringen op die vertelde dat de SP-ministers midden januari 1989 gepraat hebben over 15 miljoen (frank) smeergeld.
Dezelfde krant zegt in een niet ondertekende bijdrage dat in het verslag van de bijzondere Kamercommissie er eveneens sprake is van een som van 15 miljoen, en dat “François Pirot de afgezant zou zijn die op vraag van (Guy) Spitaels en/of (Guy) Coëme contact moest opnemen met Agusta aangaande het commissieloon van 15 miljoen.”
“Riooljournalistiek en smeerlapperij”, zo bestempelt een verbolgen minister Claes de berichtgeving in Het Laatste Nieuws tijdens zijn passage op de VRT. De minister ontkent met de allergrootste klem dat er op een vergadering van SP-ministers ooit over smeergeld is gepraat. Claes stelt ook dat hij naar de rechtbank zal stappen om de krant en de journalist te laten veroordelen. De rechtbank zal iets later evenwel een totaal andere zaak mogen behandelen.
In september 1994 verlaat Claes de nationale politiek om secretaris-generaal van de NAVO te worden. De Vlaamse politicus blijft echter niet lang bij de NAVO. Hij wordt achtervolgd door beschuldigingen in de Agustasmeergeldaffaire (samen met Guy Coëme en Guy Spitaels). Bepaalde Belgische socialistische politici hadden steekpenningen aangenomen van Agusta en Dassault (periode 1988 en 1989).
Hoewel Claes zijn betrokkenheid ontkent, treedt hij op 20 oktober 1995 onder grote druk af als NAVO-topman. Op 23 december 1998 bevestigt het Hof van Cassatie het arrest in beroep dat hem veroordeelde tot drie jaar voorwaardelijke celstraf, ontheffing voor vijf jaar uit zijn burgerrechten en een geldboete van 60.000 frank (1.500 euro). Hij stapt ook nog in beroep tot bij het Europees Hof, maar ook daar delft Claes het onderspit.
