Onze man gaat de strijd aan met de coronakilo’s, letterlijk dan. Via zijn digitaal dagboek volgen jullie zijn evolutie van dikkertje naar fittertje die los op zijn gezicht zal worden geslagen.
1,7 kilogram, niet kwijtgespeeld maar aan extra gewicht! Ik kon mijn oren nauwelijks geloven toen ik bij mijn nieuwe weging dat nieuws op mijn bord kreeg geslingerd. Zit ik me hier ganse dagen af te beulen, slaag ik er niet eens in een paar grammen kwijt te spelen. De moed zakte dieper dan mijn schoenen en heel even had ik zin om alles op de grond te smijten en me twee grote menu’s uit de lokale fastfood te halen.
“'t Is spiermassa he, je hebt dus 1,7 kilogram aan extra spieren weten te kweken!” De woorden van de personal coach dempen de mentale pijn dan wel even, het achterliggende gedacht is niet zo heel erg goed. 1,7 kilogram aan spieren bij die zich vertalen in 1,7 kilogram extra op de weegschaal, wil zeggen dat ik geen gram vet verloren heb. Visceraal vet noemt de coach dat, vet dat zich rond de spieren nestelt. Extreem moeilijk om kwijt te raken met als resultaat dat ik nu een sixpack begin te krijgen met een bierpens die erover kleeft. Het maakt meteen ook duidelijk dat al die gezondheidsguru’s soms wel eens waarheid uit hun botten kunnen slaan. Een lichaam wordt in de keuken gemaakt en zolang ik mijn voedingspatroon niet onder controle krijg, zal dat vet niet verdwijnen. Een uitdaging van formaat voor iemand waarvan zijn dagtaak erin bestaat verhalen te gaan zoeken en netwerken uit te bouwen: dat gaat net iets vlotter aan tafel.
Die spieren, die zal ik alvast kunnen gebruiken. Teneinde mij gemotiveerd te houden gaf mijn bokstrainer me op voor mijn eerste kamp. “Geen paniek, het is bij de recreanten en niet bij de competitiebokser dus het zal wel meevallen!” Hij lacht als hij het vertelt, maar aan de andere kant stelt dat niet meteen gerust. Lieven, ‘coach’ voor zij die handschoenen aantrekken, is dan ook niet zomaar de eerste de beste. Zijn legerdienst deed hij als Leopard tank en recent wilde de NAVO hem nog naar Oekraïne sturen om de boel daar op te lossen. Helaas staat hij geregistreerd als massavernietigingswapen en de Conventie van Genève verbiedt dat. Boksen is dus the next best thing en de man is sterk en gigantisch snel. Hij deelde de ring met enkele ronkende namen en probeert zijn ervaring nu over te brengen op mensen zoals ik, kamerplanten van het eerste uur.
Richting Roeselare dus, waar we met enkele leden van Boxing Team Respect Lauwe deel gingen nemen aan de tientallen kampen die die dag op het programma stonden. De categorie? Voor mij was het alvast niet moeilijk: superzwaargewichten, de hoogst mogelijke gewichtscategorie in de sport. Voor hen die niet thuis zijn in de technische terminologie van de bokssport: dat is de categorie waarin 2 kolossen het tegen elkaar opnemen met hun vuisten. Mijn tegenstander is dan ook niet van de poes. 18 jaar oud en 111 kilogram? Het staat gelijk aan vechten tegen een kleine personenwagen dus de zenuwen gieren me door het lijf. De medische controle, de opwarming en zelfs het omkleden vliegen aan mij voorbij. Enkel het idee dat ik zodadelijk stevig op mijn gezicht zou gaan krijgen domineert. “Kalm blijven, geconcentreerd blijven en vooral baas van het centrum blijven!” De wijze woorden van de coach komen dan wel binnen, terwijl hij die helm over mijn hoofd perst, ze zijn een magere troost. Voor de keyboard-cowboys en mensen met tonnen zetelervaring: bij de recreanten wordt steevast MET helm gebokst. Omver gereden worden door een vrachtwagen of omver gereden worden door een vrachtwagen terwijl je een helm aan hebt? You get the point.
Eerste belsignaal, eerste rond en al snel volgt de eerste directe tegen mijn gezicht. “Shit shit shit shit shit shit shit & shit”, het is zowat het enige waar ik aan kan denken. De minuten lijken uren en ik probeer mijn tegenstander in te schatten. Uiteindelijk slaag ik erin stand te houden en het loopt zelfs gelijk op. Ik zie de slagen aankomen, kan counteren en kan tijdelijk domineren. Wat volgt zijn nog enkele rondes van hetzelfde, rondes die ik tot mijn eigen verbazing zelfs even kan leiden. Ik had een keiharde tegenstander maar ik was in staat zelf meer dan voldoende keihardheid in de ring te brengen… met een buikje.
(Foto's: Niels Hemmeryckx)
