Eind december 1994. Een huurder van een flatgebouw in de Paalstraat in Sint-Jans-Molenbeek meldt stinkende walmen bij hem en zijn buren.
De politie komt ter plekke en vindt de ontbindende lijken van de 61-jarige Libanees Maroun Hage (°33) en zijn 21-jarige Marokkaanse vriendin Mounia Chahin(e). Vier dagen eerder was het duo met kogels doorzeefd, zo blijkt later uit de autopsie.
Opvallend: enkele dagen daarvoor ontving Hage nog Libanezen en Palestijnen in die flat. Ze komen in dure wagens met Nederlandse nummerplaten. Is er een verband?
De wapenhandelaar werd omgebracht met een nekschot, het meisje kreeg een kogel in het oor. Op in zijn woonst aangetroffen foto's was Hage onder meer te zien in het gezelschap van de dan overleden Saoedische koning Faisal, de vroegere Libanese president Gemayel, PLO-leider Yasser Arafat en koning - toen nog prins - Albert II.
De naam van Hage dook in de jaren '70 ook vaak op in verband met wapenleveringen aan de Libanese Falangisten. Hij werd ook aangewezen als klant van de Waverse wapenhandelaar Daniël Dekaise, een van de slachtoffers van de Bende van Nijvel. Er zijn ook aanwijzingen dat hij de leverancier was van het wapen waarmee de Bende van Nijvel in 1983 Jacques Van Camp vermoordde in restaurant Les Trois Canards.
In 1985 duikt de naam van Hage Maroun nog eens op in een vertrouwelijk rapport van de BOB van Waver. Voor de allereerste keer werd daarin een internationale organisatie beschreven, "die West-Europa wil destabiliseren". Een van de middelen daartoe zou de Bende van Nijvel geweest zijn.
Hage Maroun of Maroun Hage, roepnaam Mouallem en Jules, behoorde tot een aristocratische Libanese familie. Zijn zus was de echtgenote van de broer van de Libanese president Gemayel, de roerganger van de falangistische, extreem-rechtse, christelijke milities uit de burgeroorlog die gesteund werden door Israël en de Mossad. Opmerkelijk: volgens bronnen circuleerden er op dat ogenblik documenten die financiële transacties blootlegden tussen toenmalig prins Albert en wijlen prins Bernhard der Nederlanden. Daarbij ging het om winsten uit drugshandel via die Libanese falangisten.
De speurders zitten begin 1995 wel vast. Maar ruim drie jaar na de moord op de Libanese wapensmokkelaar Maroun Hage heeft een 24-jarige Marokkaans meisje, Yasmine B.H., haar vroegere vriendin Naïma aangewezen als dader. Wat er van de beschuldiging klopt, moet dan nog blijken. Het meisje dat de moordenares aanduidt, zal later zelf vermoord worden. Daarmee staat de teller al op 3.
Bij het Brusselse parket leeft dan de overtuiging dat het motief voor de moord totaal losstaat van het turbulente beroepsleven van Hage. "Jaloezie onder lesbiennes", heet het dan. Niet Hage, maar Mounia zou het doelwit zijn geweest. Niet echt geloofwaardig volgens sommigen. Het echte doelwit was wel degelijk Hage, Mounia was collateral damage. En wie heeft Yasmine dan vervolgens vermoord? En waarom?
Uit het kanaal Brussel-Charleroi wordt later immers het lijk van die 23-jarige Yasmine B.H. opgevist. De jonge vrouw van Marokkaanse afkomst was al sinds 10 november 1997 vermist. Yasmine was goed bevriend was met Mounia Chahine. En er was nog een derde vriendin: Naïma El Atmani (24). Zij wordt later aangehouden.
Welke de raakpunten kunnen zijn tussen die invloedrijke Libanese wapenleverancier en de drie Marokkaanse meisjes - ten tijde van de feiten amper 20 jaar oud - is dan niet helemaal duidelijk. Het zal ook nooit echt duidelijk worden.
In 2000 wordt Naïma El Atmani (°73) veroordeeld, al blijft ze ontkennen zelf geschoten te hebben. Wat het motief betreft, houdt de jury het, in navolging van de openbaar aanklager, op roofmoord. De strafmaat: 15 jaar cel. Niet iedereen gelooft dat dit de echte toedracht van deze zaak is. Het komt sommigen wel erg goed uit.
