Onderstaand verhaal lijkt heel erg cliché, maar het gebeurde nu vrijdag echt, zo’n 20 kilometer ten noorden van Antwerpen.
Na corona wordt, zoals op verborgen camera eerder verteld, een tandje bijgestoken over het klimaat. Of het nu regent, de zon schijnt warm of koud is: alles ligt aan de klimaatopwarming. Dat is allemaal de schuld van zij die vlees eten en met vervuilende auto’s rondrijden.
Die eenzijdige berichtgeving zorgt ervoor dat mensen gekke dingen gaan doen. Dat was ook zo met corona. Hoeveel gevaccineerden hadden geen heilige schrik van ongevaccineerden, omdat ze ‘moordenaars’ en ‘massabesmetters’ en ‘de schuldigen van de pandemie’ waren? Wel, het is nu zo ver gekomen blijkbaar, dat sommige groene jongens omnivoren en mensen die zich verplaatsen met een auto die op aardsap rijdt, als moordenaars gaan aanzien.
Ten huize Lambrechts is het vrijdag steakdag. Tegen dat vrouwlief ‘s avonds thuiskomt van haar werk, staan er verse frieten met steak op tafel. Aardappelen voor de frieten en groentjes voor de sla hadden we al in huis, dus ik naar de Delhaize in ons dorp om steak. Wanneer ik me, met enkel het rundvlees in mijn handen, naar de kassa begeef, trekt een jongeman met dreadlocks een sprintje om me nog voor te zijn. Ik vind dat een beetje asociaal: ik heb enkel vlees mee, de dreadlockmeneer stuwt een redelijk volle kar voort. Het is rond de middag, kalm in de winkel en er is ook maar één kassa open. Enfin, ik dus maar achter hem.
Op zijn dooie gemak, als is hij een schildpad met gebroken pootjes, legt de dreadlockmeneer zijn groentjes, plantaardige melk, veggie-burgers, koekjes en brood en nog wat andere winkelwaar weer in zijn karretje. Ook de juffrouw aan de kassa heeft het door: ze kijkt me aan en trekt haar wenkbrauwen op. Ik denk nog: doet die dat nu om mij te pesten, of heeft dat sprintje van daarnet zijn laatste energie gekost?
Wanneer ik buitenkom, zie ik dat de witte Renault Zoe (een elektrische auto, jawel) waarnaast ik geparkeerd sta, die van de dreadlockmeneer is: hij is zijn winkelwaar in de koffer aan het laden. Ik stap in mijn auto, gooi de steak op de passagierszetel en start de motor. Nu, onze 128ti start – zoals dat bij ‘hothatches’ wel vaker het geval is, met een luide roffel. Wanneer de motor warm is, zoals nu, durft daar ook nog wel eens een knal bijkomen.
Da’s blijkbaar niet naar de zin van de dreadlockmeneer: wanneer ik in achteruit schakel om de parking te verlaten, beginnen de parkeersensoren te piepen. De onverlaat heeft zijn karretje pal achter mijn auto gezet.
Doodgemoedereerd stap ik uit en geef het winkelkarretje een duw, zodat dit een meter of vijf verder bolt. Dan ontsteekt hij in een blinde colère. Dat ik een moordenaar ben, wijzend op onze Bimmer en nog meer van dat fraais. Wanneer hij me ook nog een duw geeft, is voor mij de maat vol. Ik scharrel hem bij zijn schabbernak en kukel hem bij in zijn winkelkarretje. Een tetrabrick plantaardige melk begeeft het. “Vooraleer je zo uitpakt, zou je beter eerst wat spek eten, groene rukker!” bijt ik hem nog toe.
Wanneer ik in mijn auto stap, valt mijn frank. Ik had het met dat spek nog niet eens over zijn veggieburgers of zo. Toen ik vroeger nog een uk was en ik bleek niet sterk genoeg om iets te doen, zei mijn moeder dat steeds. “Wat meer spek eten, daar word je sterk van.”
