Om burgers te overtuigen en in beweging te brengen heeft de overheid een verhaal nodig, een narratief. Wat de coronacrisis betreft is het narratief dat massale vaccinatie helpt om de crisis te bedwingen.
Politici, marketeers en andere influencers maken veelvuldig gebruik van narratieven om ideeën te verspreiden en mensen in beweging te brengen. Dat is al decennia zo. De kracht van een narratief is dat je opvattingen, overtuigingen en overige informatie op een samenhangende manier kunt verpakken, waardoor de boodschap waarheidsgetrouw overkomt. Dat is uiteraard misleidend: elk narratief is immers een constructie waar iemand bewust over nagedacht heeft.
Wat de coronacrisis betreft, is het narratief dat massale (liefst 100 %) vaccinatie helpt om de epidemie te bedwingen. Met de vierde golf aanwezig of in het zicht, is dat narrratief niet meer houdbaar. In Vlaanderen is bijna elke volwassene geprikt en toch stijgen de besmettingen daar razendsnel.
Epidemioloog Marius Gilbert (ULB) doorprikte (pun) deze ochtend op de RTBF deze verhaallijn van de overheid. “De risico’s zijn ook daar voor de gevaccineerden” en nog belangrijker: “Er is geen verband met de vaccinatiegraad.” Gilbert heeft allicht Vlaanderen (West-Vlaanderen en Limburg vooral) in het achterhoofd. (“Les risques sont là aussi pour les vaccinés” en “Il n’y a pas de relation avec le taux de vaccination.”)
Dat is vervelend voor die overheid die nu probeert die coronavaccinatie te verplichten in de zorgsector. Het belangrijkste argument - namelijk dat die vaccinatie een besmettingsgolf kan tegenhouden - is nu een stuk minder sterk.
Het narratief dat de crisis de schuld is van de niet-gevaccineerden hoor je nu plots ook een pak minder.
