De reportage over Paola is achter de rug. De Franstaligen konden vrijdag al 'genieten', de Vlamingen gisteren. De reportagemaker heeft me wel verrast door zijn snedige, oprechte en goede vragen. Een bank vooruit dus voor meneer Delvaulx. Ik zie het heer De Vilder nog niet doen.
Wie verraste - maar dan in negatieve zin - is Paola Ruffo. Ik heb het al tientallen keren geschreven en ik schrijf het opnieuw: wat heeft Albert in godsnaam bezield om naar die excentrieke en onhebbelijke Italiaanse vrouw terug te keren begin de jaren ’80? Letterlijk elke zin van Albert werd door haar onderbroken. We weten dat Albert onder de sloef lag - zoals we zo heerlijk zeggen - en ligt en dat komt nog eens zeer duidelijk aan bod. Al goed dat Paola te dom is om iets van politiek te kennen, anders hadden we 20 jaar lang bemoeienis van de Italiaanse gehad onder het koningschap van Albert II.
Paola probeert zich voor te stellen als een Italiaanse grootmoeder die een groot belang hecht aan haar familie. Dat beeld kregen we alvast niet. Zo zagen we de zonen van Laurent en Claire ongemakkelijk naast haar zitten alsof ze naast een vreemde vrouw zaten. Wie weet wat ze over Paola hebben gehoord van hun vader. Veel goeds zal het niet geweest zijn. Bij een Italiaanse vrouw denken we ook aan lekker eten. Probleem: Paola kan niet koken. Het eten wordt door vakkundig personeel gemaakt.
En dan Laurent zelf. Hij wilde niet samen met zijn moeder en vader getuigen. Dat zegt ook alles natuurlijk over de relatie tussen de man en zijn hoogbejaarde ouders en voor een keer kan ik de prins geen ongelijk geven. Als sterkste punt van zijn moeder citeert hij de kevers die Jan Fabre met geld van de burger op het plafond van het paleis plakte. Fabre gaf hiermee een verborgen boodschap van kritiek op het beleid van Leopold II. Misschien gaf Laurent hiermee zelf een boodschap?
Paola liet zich filmen in kasteel Belvédère, de pastoriewoning van Villers-sur-Lesse en de Franse vakantiewoning in Châteauneuf-Grasse. Zelfs het appartement in Rome was een mogelijkheid. Ik moest denken aan de kijkers die niet eens over 1 enkel eigen plekje beschikken.
Toegegeven: het is waar dat Paola de buitenechtelijke relatie met Albert de Mun even en zeer vluchtig vermeldde, maar die periode - grosso modo de jaren 70 - bleef toch wel sterk onderbelicht. Na De Mun kwam immers een stoet van minnaars.
En dan de grote verzoening tussen Albert en Paola die door Astrid en de katholieke kerk werd bewerkstelligd: niets over gehoord. De enige verwijzing naar het voor hen extreem belangrijke geloof is die vreemde priester die de mis kwam opdragen in de tuin van de Franse vakantiewoning.
Het interessantste aan de reportage waren nog de foto’s uit de jaren zestig die Albert genomen had. Albert was liever architect of autodealer geworden. Fotograaf was ook een mogelijkheid.
