Bij koninklijk besluit van 18 juli 2022 werd benoemd tot de graad van Commandeur in de Kroonorde: mevr. Anneleen LENAERTS.
Nu is Anneleen Lenaerts bij de gewone Vlaming niet zo gekend als pakweg Helmut Lotti, maar in de wereld van de klassieke muziek is Lenaerts voor de harp zoals Pavarotti voor de stem. Die vergelijking kon misschien beter, maar je begrijpt wat ik wil zeggen.
Wie trouwens vindt dat de harp niet echt een volwaardig instrument is, moet Glass maar eens door de harp van Lavinia Meijer tot expressie laten komen.
In elk geval: het heeft me diep bedroefd dat Lenaerts die graad van Commandeur van de koning aanvaard heeft. Ik dacht tot vandaag dat kunstenaars echt onafhankelijke mensen zijn die nadenken en creatief zijn, die niet in de pas lopen en zeker geen titel in de Kroonorde aanvaarden.
Lenaerts eerder in De Tijd: “Ik probeer geen hoge toekomstverwachtingen te scheppen, dan word je toch alleen teleurgesteld. Wat ik doe, doe ik wel altijd zo goed mogelijk.”
Op haar negende is ze de harp beginnen te spelen. “Mijn lerares zag dat ik talent had. Mijn ouders hebben geen muzikale achtergrond en gaven haar carte blanche. Zij schreef me in voor wedstrijden en masterclasses. Daarna kwamen uitnodigingen voor concerten en cd-opnames.”
Volgens Lenaerts hadden onze voorouders het met paard en kar misschien beter. “We moeten misschien in een lager tempo leven. Het hoeft in ieder geval niet nog sneller te gaan dan nu.” Onze voorouders hadden in elk geval geen titel van de koning nodig om gelukkig te zijn.
