Rechtszaak: verloren. Beroep: nu ook verloren.
Eerst moeten we even terug naar het jaar 2017. Dat is namelijk het jaar dat aan het licht kwam, dat filmmaker Harvey Weinstein verschillende jonge actrices had aangerand. Naar aanleiding daarvan, kwam de Vlaamse actrice en regisseur Hilde Van Mieghem geregeld aan het woord op radio en tv. Haar boodschap kwam telkens op hetzelfde neer: “Ook bij ons bestaan zulke verhalen. Ik kan alleen maar zeggen dat hier de laatste dagen een soort onderhuidse actie bezig is om iets te doen.”
Toevallig of niet: enkele weken later bleek dat tv-maker Bart De Pauw ‘ongepaste, flirterige sms-jes’ had gestuurd naar verschillende actrices, wat meteen het einde van zijn carrière betekende. Hilde Van Mieghem kwam op voor al wie mogelijks slachtoffer was van Bart De Pauw en werd zo’n beetje de spreekbuis van de Vlaamse anti-Bart De Pauw-beweging.
Opinieschrijver Pieter Auwaerts schreeft op zijn Facebook een vlijmscherpe tekst aan het adres van Hilde Van Mieghem – die we puur ter illustratie nog eens onderaan dit artikel zetten. P-magazine publiceerde die tekst, na akkoord van Pieter Awaerts, en dat deed heel wat stof opwaaien. Hilde Van Mieghem was piswoest en eiste centjes. De toenmalige hoofdredacteur koos tikkeneieren voor zijn geld, haalde de post weer offline en maakte zijn excuses over aan Hilde Van Mieghem. De grote Vlaamse media smulden van het verhaal: 'P-magazine biedt Hilde Van Mieghem excuses aan', werd er massaal getiteld.
Pieter Auwaerts zelf bleek een hardere noot om te kraken. Hilde Van Mieghem liet hem eerst nog weten dat ze zou afzien van een klacht als hij haar, bij wijze van minnelijke schikking, 10.000 euro zou overmaken. Auwaerts schreef nog liever een tweede vlammende brief, dan met centen over de brug te komen. Hilde Van Mieghem, die zich inmiddels liet bijstaan door het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, zou die stoute Auwaerts dan wel mores leren voor de rechtbank: ook daar werd over bericht in de Vlaamse media.
Helaas voor Van Mieghem en het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, zag de rechtbank van Dendermonde het allemaal een beetje anders. Op 29 september 2021 werd Auwaerts vrijgesproken. Volgens de klagers zou Auwaerts' tekst discriminerend tegenover vrouwen en seksistisch zijn, maar volgens de rechtbank valt die onder 'recht op vrije meningsuiting'.
Hilde Van Mieghem en het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen zijn zeker van hun stuk: het geschreven stuk is zwaar discriminerend jegens vrouwen, mega seksistisch en dus strafbaar. Bovendien heeft Hilde Van Mieghem schade geleden en moet ze daarvoor vergoed worden. Tienduizend patatjes, vraagt ze. Het Hof van Beroep zal dat wel inzien zeker?
Het Gentse Hof van Beroep fileerde de tekst van Auwaerts met chirurgische precisie, maar kon werkelijk niks vinden dat volgens hen 'discriminerend' of 'seksistisch' is. Het Hof erkent wel dat de tekst kwetsend zou kunnen zijn, maar er wordt niet bewezen dat er daadwerkelijk schade is geleden, en dus kan Van Mieghem de geëiste schadevergoeding op haar blote buik schrijven. Hilde Van Mieghem en het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, moeten instaan voor de gerechtskosten, en dienen een rechtsplegingsvergoeding te betalen aan Pieter Auwaerts: dat besliste het Gentse Hof van Beroep op 30 maart 2023.
Het is wel een beetje bijzonder dat we dat via 'tScheldt moesten vernemen. Toen P-magazine in 2017 voor Hilde Van Mieghem door het stof moest, noteerden onze mainstream media dat maar al te graag. Ook dat ze, samen met het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, Pieter Auwaerts voor de rechter zou sleuren, haalde het nationale nieuws. Maar dat Hilde Van Mieghem en datzelfde instituut tweemaal het onderspit delft, daar reppen ze geen letter over.
De tekst waarrond het allemaal draait:
De frequentie waarmee ik de na jaren van alcoholmisbruik doorzopen kop van Hilde Van Mieghem door mijn strot geramd krijg in de voorbije dagen – al mijn aversie voor haar persoon en handelen ten spijt – begin ikzelf ook stilaan als stalking en grensoverschrijdend te ervaren.
Geen enkele Vlaamse actrice maakte dankbaarder gebruik van haar lijfelijke charcuterie om zich zichzelf in de picture te werken en te houden.
Dat die tijden van massale aandacht en legio aanbiedingen al eeuwen gepasseerd zijn, en dat ook de mannelijke aandacht voor haarzelf op vandaag tot een fractie van weleer is herleid, dat besef ik zeer zeker. Maar het is geen reden om penisnijd te ontwikkelen en je te willen revancheren op ‘de mannen’ in het algemeen, laat staan van vrouwen tot een hetze annex heksenjacht te willen oproepen.
Neen, beste Hilde. Je wilde ook zelf altijd zo graag je portie aandacht. Van mannen niet in het allerminst… Maar wellicht dacht je dat Playboy enkel werd gelezen voor de interviews, en dat nota bene louter door intelligentsia en eloquente academici met etiquette en zelfbeheersing.
Een mens mag er niet aan denken dat wijlen Hugh Hefner je zo rijkelijk zou hebben betaald om een hoop geilaards wat te doen fantaseren, toch? Tss…
Zullen we het er maar op houden dat de zelfverklaarde Moeder Theresa van de Vlaamse misbruikte vrouwen wat nostalgisch en rancuneus is bij zoveel vergaande gloerietijden.
Voor ‘La Mieghem’ hoop ik vooral uit de grond van mijn hart dat ze zich binnen afzienbare tijd nog steeds in de spiegel kan kijken. Die collateral damage van heel het #Metoo-circus is namelijk nu al amper te overzien…
‘Voor geld danst nen beer, manneke’, zei mijn pitje zaliger altijd.
Van Mieghem was nen beer hoor!! (met nadruk op was)
Ik laat me vertellen -weliswaar anoniem- dat ze wreed kon dansen…”
