Wie niet steelt, of erft, huurt tot ie sterft.
Wie vandaag een huurwoning zoekt in Vlaanderen, mag zich schrap zetten. De gemiddelde huurprijs steeg in 2024 met ruim zes procent, bijna het dubbele van de inflatie. Wat ooit een probleem was van de grootsteden, woekert nu overal. De huurmarkt kreunt onder een torenhoge vraag, terwijl het aanbod alsmaar verder opdroogt. Appartementen blijven de populairste optie en maken zeventig procent van de verhuringen uit.
Uit de Huurbarometer van makelaarsfederatie CIB en vastgoeddienstverlener Korfine blijkt dat er zestien procent minder nieuwe huurcontracten werden afgesloten, terwijl de vraag naar huurwoningen bleef stijgen. En dus schieten de huurprijzen sneller omhoog dan de kosten van het dagelijks leven. In een jaar tijd klom de gemiddelde huurprijs naar 922 euro per maand, een stijging van 6,1 procent, terwijl de gezondheidsindex slechts met 3,3 procent toenam.
Huurder versus verhuurder: een oneerlijke strijd
De stijgende vraag geeft verhuurders alle troeven in handen. Huurwoningen worden voor steeds hogere bedragen op de markt gezet, en kandidaat-huurders zitten gevangen in een genadeloze concurrentiestrijd. Meer dan honderd gegadigden voor een huurwoning is geen uitzondering meer. Wie niet snel handelt, grijpt ernaast. Sommige huurders zijn zelfs bereid een contract te tekenen zonder de woning eerst te bezichtigen, een gok die vroeger ondenkbaar was.
De duurste en goedkoopste provincies
Vlaams-Brabant voert de lijst aan als duurste provincie, met huurprijzen die voor het eerst met de kaap van 1.000 euro per maand flirten. De gemiddelde huurprijs voor een appartement steeg er met acht procent naar 1.011 euro. In Leuven - al langer het epicentrum van torenhoge huurprijzen - steeg de huur in de historische kern zelfs met 12,1 procent tot 1.120 euro. Ook de rand rond Leuven ontsnapte niet aan de prijsstijgingen, met een toename van 10,3 procent tot 1.074 euro.
West-Vlaanderen blijft de goedkoopste provincie, maar ook daar stijgen de prijzen pijlsnel. De gemiddelde huurprijs voor een appartement ging er met 5,4 procent omhoog en overschreed voor het eerst de grens van 800 euro, met een gemiddelde van 804 euro per maand.
Politieke ingrepen en sociale huur
De Vlaamse overheid kan niet anders dan ingrijpen. De komende jaren wordt zes miljard euro geïnvesteerd in de bouw en renovatie van sociale huurwoningen, met de bedoeling de druk op de private huurmarkt te verlichten. Daarnaast mogen verhuurders van slecht geïsoleerde woningen vanaf 2028 hun huurprijzen niet meer indexeren. Ook het systeem van budgethuur, waarbij woningen onder de marktprijs worden verhuurd, wordt uitgebreid.
Huurders blijven zitten waar ze zitten
De torenhoge huurprijzen zorgen ervoor dat mensen minder snel verhuizen. Waar een huurcontract vroeger gemiddeld 2,5 jaar duurde, blijft de huurder nu gemiddeld 3,9 jaar zitten. Het aantal opzeggingen van huurcontracten neemt sterk af, waardoor het aanbod steeds krapper wordt. Wie een huurwoning heeft, houdt er stevig aan vast, want de alternatieven zijn schaars en peperduur.
De huurmarkt zit gevangen in een vicieuze cirkel: stijgende prijzen, een krimpend aanbod en een constante toename van kandidaat-huurders. Zolang er geen structurele oplossing komt, kunnen we fluiten naar beterschap. Wie in Vlaanderen nog een betaalbare huurwoning wil vinden, heeft ofwel geluk, ofwel een portefeuille met ‘diepgang’.
