België staat niet bekend om zijn wintersporters, maar er is wel iemand waar ons land fier op mag zijn als het gaat om het trotseren van winterse omstandigheden. Seppe Smits, tweevoudig wereldkampioen slopestyle snowboarding en waaghals eerste klasse. Momenteel heeft hij zich terug getrokken uit het competitief snowboarden om zich te verdiepen in een nieuwe discipline: splitboarden.
Dag Seppe. Leuk dat je me hier ontvangt in jouw cool appartement. Je bent de bekendste naam in het Vlaamse wintersportlandschap. Maar voor de mensen die je misschien niet zouden kennen, kun je eens kort beschrijven wie je bent?
Ja, dus ik ben Seppe Smits. Ik ben nu 32 jaar oud en al zo’n 15 jaar professioneel snowboarder. Dat is wel een beetje speciaal, vooral als je komt uit een land zonder bergen en het toch schopt tot professioneel sporter. Voor mij is snowboarden eigenlijk altijd gewoon een uit de hand gelopen hobby geweest. Ik heb nooit vanaf het begin de ambitie gehad om er mijn werk van te maken of professioneel te worden. Voor mij was snowboarden puur plezier.
Dus je was direct verkocht aan snowboarden?
Ik was altijd iemand die veel verschillende sporten wilde uitproberen, op zoek naar wat ik echt leuk vond. Ik heb van alles gedaan: breakdance, tennis, zwemmen, turnen, skiën, basketbal. Maar toen ik met snowboarden begon, voelde ik ineens een drive en een passie die ik in geen andere sport had gevonden. Elke keer dat ik op een snowboard stond, kon ik mijn niveau verhogen en mijn limieten verleggen. Dat gevoel had ik nooit eerder gehad, dus het was alsof snowboarden een roeping voor mij was.
Ik had het geluk dat mijn ouders er volledig achter stonden, en mijn broer was ook een fanatieke snowboarder. Samen hebben we echt een doorbraak meegemaakt, we zaten allebei in het Belgisch snowboardteam. We kregen steun van Sport Vlaanderen en konden daardoor steeds meer reizen en trainen.
Wat was er dan aan snowboarden dat het zo anders maakte dan andere sporten?
Ik denk dat een van de dingen die ik echt leuk vond aan snowboarden was dat er heel weinig regels zijn. Iedereen krijgt de vrijheid om zich op zijn eigen manier uit te drukken, zijn eigen weg te banen, zijn eigen tricks te ontwikkelen, en zijn eigen stijl te implementeren. Dat vond ik heel plezant aan snowboarden, vooral tijdens trainingen en wedstrijden.
Elke dag zijn de condities anders: het weer, de sneeuw, alles verandert, en elke wedstrijd bouw je een nieuwe setup. Je moet jezelf continu aanpassen, het wordt nooit saai. Bovendien zijn er verschillende disciplines binnen het snowboarden: je kunt freeriden, freestylen, slalom (al is dat niet mijn ding), en je hebt dus een heel breed spectrum om uit te kiezen.
Je kunt het competitief doen, gaan filmen, of recreatief snowboarden. Die variatie sprak mij enorm aan. En dan is er nog het gevoel dat je krijgt als je aan het snowboarden bent, bijvoorbeeld als je een sprong maakt en in de lucht hangt. Dat is een magisch gevoel, dat ik nog nooit ergens anders heb ervaren. Op het moment dat ik spring, ben ik super gefocust, in een soort bubbel. Tijdens een wedstrijd hoor ik de 15.000 toeschouwers niet eens, omdat ik zo gefocust ben op wat ik moet doen. Dat is echt een speciaal gevoel, en een van de dingen die me altijd zo hebben aangetrokken in het snowboarden.
Hoe kies je dan een discipline? Je zegt zelf dat er veel zijn. Hoe ga je van leren snowboarden naar besluiten om tientallen meters door de lucht te vliegen?
Ik denk dat het kiezen van een discipline een weg is die je moet afleggen, een ontdekkingstocht. Bij mij is dat doorheen mijn carrière altijd wel een beetje verschoven. Ik heb me nooit 100% vastgelegd op één specifieke discipline, want dat zou te saai worden. Ik heb altijd een combinatie gedaan van enkele competitieve disciplines en daarnaast ook het recreatieve en creatieve snowboarden, zoals filmen en fotoshoots doen.
In het begin van mijn carrière deed ik drie competitiedisciplines: halfpipe, big air, en slopestyle. Later heb ik de halfpipe laten vallen omdat het moeilijk werd om alle drie te doen, en heb ik me gefocust op big air en slopestyle. Maar ik voelde ook de behoefte om af en toe gewoon vrij te snowboarden, zonder de druk van competitie. Dat helpt om je creativiteit te ontwikkelen en je skills in andere terreinen te verruimen.
Shutterstock
Als je terugkijkt op je carrière, welke prestaties zou je dan als eerste willen noemen?
In 2011 en 2017 werd ik wereldkampioen, toevallig allebei in Spanje. Dat waren echt prachtige momenten, vooral wat dat losmaakt in je leven en carrière, zoals de media-aandacht en sponsoring. Maar er is nog een ander moment dat voor mij heel speciaal was: de wereldbekerwedstrijd in Antwerpen in 2012. Dat was de enige keer dat ik voor een thuispubliek heb kunnen springen, en de opkomst was gigantisch. Het evenement blokkeerde de volledige straat omdat er zoveel toeschouwers waren. Het was echt een crazy moment, vooral omdat ik met die druk kon omgaan en het evenement won. Dat is een van de meest memorabele momenten uit mijn carrière.
Je bent ook geblesseerd geraakt op het toppunt van je carrière. Hoe heeft dat jou beïnvloed?
Een carrière van een topsporter zonder blessures bestaat bijna niet. Ik zei vroeger altijd dat ik redelijk veel geluk had met blessures, maar richting het einde van mijn carrière kreeg ik twee zware blessures aan mijn knieën. Eerst een kraakbeenletsel aan mijn rechterknie, en daarna een tibia plateau fractuur aan mijn linkerknie.
Beide blessures hielden me telkens een jaar uit de running, en daarna duurde het nog eens bijna een jaar om weer volledig op niveau te komen. Dat zijn natuurlijk de moeilijke momenten in je carrière, maar je leert er ook veel van. Vaak komen blessures voor op momenten dat je ze niet ziet aankomen, door een klein foutje. Soms val je keihard en heb je niets, en soms val je onhandig en breek je iets. Maar dat hoort erbij, en je moet er mee kunnen omgaan. Na zo’n blessure is de honger om terug te komen enorm groot, en ik ben beide keren sterk teruggekomen.
Photonews
Je hebt nu je competitiecarrière afgesloten en je gaat je meer richten op creatieve projecten. Kun je iets vertellen over het splitboard avontuur dat je nu aangaat?
Ja, nu mijn laatste wedstrijd achter de rug is, verschuift mijn focus naar freeriden en splitboarden. Splitboarden is eigenlijk een snowboard dat in tweeën is gesneden, zodat je ermee omhoog kunt lopen zoals met ski’s. Boven op de berg maak je er weer een snowboard van en kun je naar beneden glijden.
Het is een manier om ongerepte bergen te ontdekken, weg van de drukte, en het is ook nog eens ecologisch verantwoord. Ik ben de laatste jaren meer bezig met de ecologische kant van snowboarden, en splitboarden past daar perfect bij. Het geeft je de kans om als eerste van een berg af te komen in verse poedersneeuw, wat voor mij nog altijd het meest hemelse gevoel is tijdens het snowboarden. Ik ga me dus meer richten op splitboarden en dat combineren met filmprojecten, waarbij ik de ecologische kant van wintersport in de kijker wil zetten.
Om beter te kunnen gaan splitboarden, bijvoorbeeld?
Ja, om te gaan splitboarden en ervoor te zorgen dat er nog veel sneeuw ligt om op te splitboarden. Met de opwarming van de aarde wordt het steeds moeilijker om goede sneeuw te vinden, en dat heb ik de afgelopen jaren al serieus gemerkt. Door de klimaatopwarming gaan de sneeuwcondities echt achteruit. Veel skigebieden onder de 2000 meter hebben het moeilijk om nog deftige sneeuw te hebben. Zelfs de gebieden boven de 2000 meter zien de kwaliteit van de sneeuw verminderen.
Youtube
Kan je daar iets meer over vertellen, over de voorbereiding die nodig is voor zo'n splitboardtrip?
Ja, de voorbereiding begint eigenlijk al een paar dagen van tevoren. Je gaat op zoek naar waar er goede sneeuw ligt, en als je een plek hebt gevonden, onderzoek je hoe de sneeuwstabiliteit is opgebouwd. Sneeuwlagen spelen hierbij een cruciale rol. Elke keer als het sneeuwt, krijg je een nieuwe laag, en afhankelijk van hoe goed die lagen aan elkaar hechten, kan het veilig zijn of niet. Als er bijvoorbeeld een periode is geweest van vier weken droog en warm weer, dan smelt veel sneeuw en bevriest weer, wat resulteert in ijslagen. Iedereen weet dat ijs glad is, dus als er sneeuw op zo'n ijslaag valt, kan die perfect wegglijden. Daarentegen, als je nog goede sneeuw hebt en er valt nieuwe sneeuw op, kunnen de kristallen in elkaar haken en blijft de sneeuw stabiel. Dat zijn dingen waar je echt naar op zoek gaat.
Er zijn lawinecursussen die je kunt volgen om hierover bij te leren. Je leert bijvoorbeeld hoe je een sneeuwput graaft om de stabiliteit van de sneeuw te controleren. Naarmate je verder gaat in die cursussen, ga je zelfs sneeuwkristallen bestuderen met een microscoop om de lawineveiligheid beter in te schatten. Daarnaast zijn er goede websites voor elk land om het lawinegevaar te checken. We proberen altijd om niet hoger te gaan dan lawinegevaar 3. Bij gevaar 4 wordt het echt riskant, en boven 4 is het gewoon onverantwoord om nog buiten de piste te gaan.
Het klinkt alsof ervaring en voorbereiding echt cruciaal zijn.
Absoluut, ervaring bouw je op door veel te freeriden en lawinecursussen te volgen. Je leert inschatten wat wel en niet veilig is. Het blijft een risico, maar het plezier dat we eruit halen, is enorm. Het is een fijne lijn tussen uitdaging en veiligheid, en je moet altijd voor jezelf uitmaken wat het risico waard is. Soms draai ik terug als ik voel dat het te gevaarlijk wordt, terwijl anderen misschien doorgaan. Het is belangrijk om als groep te opereren, samen beslissingen te nemen en elkaar te ondersteunen. Maar ja, de eerste regel van lawineveiligheid is: nooit alleen op pad gaan. Samenwerken verhoogt je overlevingskansen aanzienlijk.
Je bent een paar jaar geleden naar Kirgizië geweest om de Lenin Peak te beklimmen. Hoe was dat?
Ja, dat klopt. Snowboarden stopt niet bij de bekende plekken, dus we zijn altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen. Een paar jaar geleden zijn we naar Kirgizië gegaan om de Lenin Peak, een berg van 7000 meter, te beklimmen en ervan af te snowboarden. We hadden het zwaar onderschat hoe moeilijk dat zou zijn.
Uiteindelijk waren we met een groep van acht, maar op de laatste dag bleven alleen ik en een maat over om naar beneden te snowboarden. De rest moest afhaken door de zware omstandigheden of hoogteziekte. We hebben de top net niet gehaald, we kwamen tot ongeveer 6600 meter, maar het was een heel gevaarlijke afdaling. Gelukkig zijn we veilig beneden gekomen, maar de risico's op zo'n hoogte zijn enorm. Het was een unieke ervaring, maar ik moet zeggen dat ik er op het moment zelf niet veel van heb kunnen genieten door hoe slecht ik me voelde. Achteraf gezien was het een geweldig avontuur, maar niet iets dat ik snel opnieuw zou doen.
En hoe komen zulke projecten tot stand? Is dat iets wat je samen met Red Bull bedenkt?
Meestal ontstaat zo’n project doordat iemand met een gek idee komt, en dat wordt dan in de groep gegooid. Soms heb je vrienden die je net dat extra duwtje geven, en ik ben daar wel vatbaar voor. Voor de Lenin Peak was dat niet anders. Het idee kwam vanuit een samenwerking met Sophie Leenaerts, de eerste Belgische vrouw die de Seven Summits heeft beklommen. Zij stelde voor om een berg te zoeken waar we konden snowboarden, en zo zijn we in Kirgizië terechtgekomen. Het was een crazy avontuur, maar ook een heel speciaal project.
Je werkt al lange tijd samen met Red Bull. Hoe is het om door hen gesponsord te worden?
Mijn samenwerking met Red Bull was echt fantastisch, en die duurde 13 jaar. Ze gaan veel verder dan alleen financiële steun. Ze helpen je om projecten te realiseren, en tijdens blessures bieden ze ondersteuning met hun revalidatiecentra in Salzburg en Los Angeles. Ze organiseren ook trainingskampen op locaties zoals Stubai, Aspen, of Nieuw-Zeeland, waar ze speciale setups bouwen voor ons, met airbags en grote jumps om in perfecte omstandigheden te kunnen trainen en nieuwe tricks te leren.
Ze hebben me ook geholpen met unieke projecten, zoals het analyseren van de data die komt kijken bij het uitvoeren van een triple cork. Het was indrukwekkend om te zien welke krachten er op je lichaam inwerken tijdens zo’n trick. Red Bull pusht elke sport verder, en ze hebben zelfs nieuwe sporten uitgevonden, zoals cliff diving en air races. Het is echt bijzonder om met zo'n partner samen te werken en deel uit te maken van hun projecten.
In Splitcast, gemaakt door bergenthousiast Gert Goelen in samenwerking met Stoked Board shop, gaan Seppe en Gert op zoek naar een prachtige helling om te splitboarden.
