“We kunnen hem niet ontslaan, niet verplichten onder zijn niveau te werken of dwingen in een andere zone te gaan werken.”
Het surrealisme is een Belgische uitvinding. Geen enkel ander volk ter wereld begrijpt Magritte’s schilderij van een pijp die geen pijp is beter dan wij. Zonder dat het een woordje uitleg behoeft. Wij begrijpen de logica van onlogische constructies, achterpoortjes. Zelfs van whatsapp berichten die bestaan maar eigenlijk niet bestaan.
Met het verhaal van de Waalse hoofdcommissaris Marcel Simonis haalt ons land nog eens de internationale pers. Korpschef Simonis was naar verluidt zo’n harde autoritaire baas dat hij “een gevaar voor de gezondheid van zijn medewerkers", werd genoemd. Op basis van een negatief tussentijds rapport over het functioneren van de korpschef maakte de (toenmalige) minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (NV-A) vroegtijdig een einde aan zijn mandaat. Maar de Marcel trok naar de Raad van State en kreeg gelijk. De beslissing van Jambon werd vernietigd. Simonis wilde terug den baas zijn van de politiezone Vesdre, dat de gemeenten Pepinster, Dison en Verviers omvat.
Doch, dat wilden ze daar liever niet, noch de drie burgemeesters, noch de politieraad. En dus sloten de dames, heren een dading met Simonis. Hij kreeg een cheque van 60.000 euro om zich geen kandidaat te stellen om zichzelf op te volgen. In ruil voor dat geld moest Simonis ook afzien van verdere gerechtelijke stappen tegen de zone. Prettig geregeld.
Hij werd geen korpschef, maar wordt er sindsdien wel voor betaald. Ze kunnen de hooggekwalificeerde hoofdcommissaris geen taak geven onder zijn niveau - of tenminste toch niet zonder dat hij daarmee akkoord gaat. Ze kunnen hem ook niet dwingen naar een andere zone te verhuizen en ze kunnen hem ook niet ontslaan.
De stoute chef trekt bijgevolg al zeven jaar lang 4.500 euro netto voor een job die hij niet doet en zal dat blijven trekken tot hij in maart 2027 65 jaar wordt.
