Ik ga eerlijk zijn: tot deze ochtend had ik nog nooit gehoord van de Nederlandse jonge vrouw Lale Gül (°1997) en zeker niet van haar boek 'Ik ga leven'.
Vroeger zou je naar een boekhandel stappen en het boek ter hand nemen. Vlaanderens productiefste schrijver Brusselmans Herman heeft een tip om een nieuw boek snel te beoordelen: de bladzijde 100-methode. Dat betekent dat je pagina 100 leest. Als die pagina goed is, dan weet je dat het hele boek goed is. Het is een steekproef dus. Vandaag gebeurt alles digitaal en moet je het dus doen met de eerste bladzijden van een nieuw boek.
Het gebeurt niet snel dat ik dan overtuigd ben. Hier wel. Lale heeft de onontbeerlijke en belangrijkste eigenschap van een schrijver om afstand te kunnen nemen, zelfs van haar eigen leven. Dat is voor de meesten onmogelijk en daarom kunnen die mensen ook niet schrijven. Voor een jonge twintiger is dat uitzonderlijk.
Lale ging tot haar zeventiende in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş. De jonge vrouw rekent niet zozeer af met de islam, als wel met haar ouders. Lale in haar boek: '(...) bij ons is Moeder een vrouwelijke en islamitische Stalin, een Khomeini met een kut, een islamofascistische despotin, spijkerhard en nietsontziend, iemand die nooit een strobreed wijkt.' Moeder met een hoofdletter, het is geen fout.
Het ligt voor de hand dat Lale een aantal mensen boos heeft gemaakt. Het is daarom nog geen goed boek. Dit wel.
