Het opvolger zijn van twee uitstekende spellen is geen garantie voor succes. Maar het schept wel sterke verwachtingen. Gelukkig voldoet Spider-Man 2 aan en overtreft het die verwachtingen, door consistent superieure superhelden actie te bieden, gekenmerkt door razendsnelle gevechten, slimme missieontwerpen en regelmatige injecties van spannende set-pieces.
Achter al die opwinding schuilt ook een vurig en oprecht commentaar op tweede kansen, rehabilitatie en verlossing. Hierdoor biedt Spider-Man 2, zelfs in zijn donkere momenten, een gezond en optimistisch avontuur dat geworteld is in vreugde.
Na twee voorgaande spellen die de twee hoofdpersonen op zichzelf hebben gevestigd, weeft Spider-Man 2 heen en weer tussen de twee muurkruipers, met unieke relatiethema's en krachten die hen onderscheiden, maar kern verhaalpunten en centrale vaardigheden die de ervaring verenigen. De wisselende dynamiek (soms bepaald door het verhaal, en soms door de keuze van de speler) is eerder een verrijking dan een afleiding, en zorgt vaak voor spannende cliffhangers of actiewisselingen op kritieke momenten. De tag-team dynamiek is lonend, en beide helden krijgen de kans om te schitteren.
Insomniacs benadering van webslingeren en voortbeweging door New York City is altijd een hoogtepunt geweest, maar krijgt hier nieuw leven door enkele extra trucs, waaronder wingsuits waarmee je op hoge snelheid over daken kunt glijden. Het verkennen van de stad is erg leuk, vooral gezien de enorme omvang van de stedelijke wildgroei en de tientallen ontdekkingen die onderweg verborgen liggen.
De intensiteit van Spidey's gevechten is altijd een verrassing, of je nu nieuw bent met deze spellen of terugkeert na enige tijd weg te zijn geweest. De soepelheid van animaties, strakke cameratransities en responsieve knopbediening voorkomen dat de snelheid overweldigend aanvoelt. Ik vond het geweldig om te experimenteren met verschillende krachten en gadgets om de overhand te krijgen tegen gestapelde kansen. Gesleufde vaardigheden voor elk personage bieden een mate van flexibiliteit in je speelstijl, waardoor er tenminste enige kleine aanpassing mogelijk is in de stroom van de strijd. Zelfs met die flexibiliteit is Spider-Man 2 een lang spel, en de intensiteit van de frequente conflicten begint zijn glans te verliezen na enkele tientallen uren van stoten, trappen en webworpen; het is altijd goed, maar de afnemende sensatie van de minion-gevechten wordt uiteindelijk een slachtoffer van de eigen uitgestrekte reikwijdte en omvang van het spel.
Elke eventuele eentonigheid in kleine ontmoetingen tegenwerkend, bevat Spider-Man 2 ook enkele van de meest climax- en filmische actiescènes die ik in een spel ben tegengekomen, en evenaart gemakkelijk de grandeur en chaos van zelfs de meest opwindende scènes in Spider-Man's filmuitjes. Deze technische hoogstandjes genieten van de kracht van de PS5-hardware; neem je een stap terug van de opwindende scène, dan vraag je je gemakkelijk af: "Hoe in hemelsnaam hebben de ontwikkelaars dat gedaan?" Snelle achtervolgingen, plotselinge, directe scènewisselingen en gigantische dynamische verschuivingen in de spelomgeving zijn gemeengoed en opwindend - en dat is alleen al in de eerste 15 minuten van het spel.
Tussen de actie door doet Spider-Man 2 hard zijn best om nieuwigheden te vinden in kleinere momenten en eenvoudigere gameplay-lussen, met wisselende niveaus van succes. Het is vreemd om te zeggen dat sommige van deze kleine momenten spoilers zouden zijn, maar het is het beste om ze zelf te ontdekken, aangezien elk ervan is bedoeld om dingen op een verrassende manier te veranderen voor de speler. Het volstaat te zeggen dat enkele sequenties van stealth, niet-aangedreven verplaatsing door de stad en gedenkwaardige avondjes uit met vrienden allemaal dienen als smaak verfrissend. Hoewel deze sequenties vaak goed bij het verhaal passen, ben ik niet altijd overtuigd van de bijbehorende gameplay.
De beste stripverhalen hebben vaak echte maatschappelijke en persoonlijke verhalen geplant tegen een achtergrond van over-the-top exploten, waarbij het frequente geweld wordt gebruikt om de thema's te benadrukken. Spider-Man 2 neemt dat idee ter harte en daagt voortdurend het begrip heldendom en schurkachtigheid uit, waarbij het erop neerkomt dat de meeste mensen complex zijn en meer worstelen met hun situatie in het leven dan op het eerste gezicht lijkt. Peter en Miles hebben elk uitdagingen waarmee ze geconfronteerd worden. Ze zijn echter verenigd in een geloof in het goede in de mensen om hen heen en hun bereidheid om extra moeite te doen om zelfs de meest schijnbaar onverzoenlijke individuen te beschermen. De verhaalvertelling van Spider-Man 2 graaft in vragen over terugkeren van een donkere plaats en het krijgen van een nieuwe kans, ongeacht eerdere fouten. En hoewel er nuance zit in de antwoorden, vallen de over het algemeen optimistische conclusies aan de kant van hoop.
Insomniac heeft die zeldzaamste prestatie in de ontwikkeling van videogames bereikt. Het team heeft een trilogie van spellen geleverd die allemaal op zichzelf staan vanwege hun eigen verdiensten, maar zich verenigen in een meeslepende saga die beter wordt door het geheel te ervaren. Hoewel er onvermijdelijk meer Spider-Man-games zullen komen die deze mythologie in nieuwe richtingen uitbreiden, is er geen reden om te wachten. Met Spider-Man 2 heeft de ontwikkelaar gevonden wat superheldenverhalen de moeite waard maakt om te vertellen (en opnieuw te vertellen) en heeft het zijn sympathieke helden de reis gegeven die ze verdienen.
