“Ik zal iets later thuis zijn.” Dat waren de laatste woorden die Katrien De Cuyper (15) midden december 1991 zei tegen haar ouders. Nadien ontbrak elk spoor, tot in juni 1992 haar lichaam werd gevonden op een braakliggend terrein in de buurt van de Tijsmanstunnel in Antwerpen. Naakt en gewurgd. Haar moordenaar werd nooit gevat.
Dinsdag 17 december 1991. Na een gezellig avondje bij haar vriend wandelt Katrien De Cuyper (geboren op 29/4/76) naar de bushalte op de IJzerlaan in Antwerpen. Wanneer ze aankomt bij de halte ziet ze dat ze haar bus naar huis gemist heeft. Ze gaat het inmiddels verdwenen truckerscafé Les Routiers binnen om haar ouders te verwittigen.
“Het was al donker. Het café zat bomvol”, herinnert Greet Verschraegen zich een tijd terug in GVA. Ze is dan de uitbaatster van Les Routiers. “Rond kwart over tien kwam er een meisje binnen. Katrien viel op, want ze was een heel mooi meisje met een keurig geknipte, blonde carré. En ze was nogal chic gekleed, in het zwart, met een vest. In een café waar allemaal mannen zitten, valt dat op. Ze vroeg of ze mocht bellen.”
Haar moeder Godelieve 4 jaar later in 1996: “De avond van haar verdwijning wist ik dat ik Katrien nooit meer zou terugzien, dat de afloop fataal zou zijn. Als moeder voel je dat.” Godelieve nog: “Ik zie het onderzoek als een puzzel, ooit komt er, wellicht per toeval, een stukje waarmee de puzzel volledig zal zijn. De dader zal gevat worden en dan pas zullen we weten wat er met Katrien precies is gebeurd. Ik zal en moet het ooit weten...”
In 1998 doet de zaak opnieuw heel wat stof opwaaien in de media. Regina Louf, die in de nasleep van de zaak-Dutroux in beeld komt als getuige X1, verklaart dat zij Katrien De Cuyper heeft gewurgd tijdens een seksfeest in een kasteel.
Een vriendin van de moeder: "De meisjes (Katrien en haar klasgenoten) hadden van de leerkracht een opdracht gekregen om een opstel te schrijven over stadslegendes. Katrien schreef een opstel over de geheimzinnige verdwijning van een meisje.”
In een fax verwees X1 naar een kasteel in 's Gravenwezel. In het bewuste kasteel zouden volgens X1 verscheidene kinderen zijn vermoord in aanwezigheid van tal van prominenten. Louf zou zelf jarenlang misbruikt geweest zijn door een netwerk van kindermisbruikers, waarvan ook Michel Nihoul en Marc Dutroux deel uitmaakten. De moeder van Katrien hecht geen geloof aan de verklaringen van X1.
Na een elf maanden durend onderzoek naar die verklaringen van Louf concluderen de speurders het volgende: “Uit verificatie, verhoor en vaststellingen ter plaatse is gebleken dat een groot deel van de feiten die door Regina Louf worden aangehaald onmogelijk, onwaarschijnlijk en oncontroleerbaar zijn en elkaar tegenspreken.”
In juni 1999 komt de Nederlandse politie dan plots met een foto van een meisje dat Katrien De Cuyper zou zijn. Een gewezen klasvriendin van Katrien De Cuyper is formeel: "Ik werd misselijk toen ik de foto de eerste keer zag. Dit is zij. Er is geen twijfel mogelijk. Behalve de kleur van het haar, dat op de foto iets donkerder is, zie ik geen enkel fysionomisch verschil." De ouders van Katrien zijn even formeel: het is Katrien niet.
Ondertussen blijft café-restaurant Les Routiers in het oog van storm. Op de bovenverdieping van Les Routiers zou immers het Belgische filiaal van een Nederlands pornobedrijf gevestigd zijn en Katrien was toch in dat café?
Walter Verschraegen van café-restaurant Les Routiers aan de Antwerpse Ijzerlaan moet in de zomer van 1999 de alarmbel luiden. Zijn tussenstop voor truckers op weg naar de haven trekt dan steeds minder klanten. Het restaurant wordt telkens weer in verband gebracht met enkele dossiers van verdwenen en vermiste kinderen. ,,Geheel ten onrechte'', zegt de man, die Les Routiers dan al ruim 11 jaar uitbaat.
Vijftien jaar na haar verdwijning komt er plots opnieuw schot in het onderzoek naar de moord op Katrien De Cuyper. Bij een huiszoeking van het Mechelse parket naar kinderporno wordt bij KVR, een vader van drie kinderen uit Kessel, een doos met krantenknipsels en artikels uit het weekblad Blik gevonden. De knipsels gaan over de anonieme briefschrijver die Blik en de ouders 'bestookt' had in de maanden nadat het lijk van Katrien in de Antwerpse haven was aangetroffen (zie onder). Het DNA-onderzoek op de postzegels van de brieven wijst uit dat ze afkomstig zijn van de man.
De nieuwe verdachte, die bij het parket van Mechelen al bekendstond voor stalking en bezit van kinderporno, ontkent eerst dat hij de anonieme briefschrijver is. Wanneer hij geconfronteerd wordt met de resultaten van het DNA-onderzoek, zwicht hij. De man blijft wel ontkennen dat hij ook maar iets te maken heeft met de verdwijning van en de moord op Katrien De Cuyper.
Midden augustus 2006. HLN: “Het schrijven van misleidende brieven, het stalken en bedreigen van mensen, en het bezit van kinderporno. De gelijkenisssen tussen de zaak van KVR (35), verdacht van de oude moord op Katrien De Cuyper, en die van zijn broer KVR(42), veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf voor de moord op een liefdesrivaal, zijn akelig treffend. “Dat kàn geen toeval zijn”, zegt de gerenommeerde Gentse gerechtspsychiater Myriam Van Moffaert. “Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat bepaalde misdrijven in sommige families meer voorkomen dan normaal. Ook in dit geval lijkt er een soort genetisch verband te zijn.”
KVR wordt vrijgelaten wat die moord betreft. Met de vrijlating valt ook de zoektocht naar de moordenaar van Katrien De Cuyper opnieuw stil. De speurders vinden geen enkel nieuw spoor, geen enkele nieuwe piste om verder te onderzoeken. Het onderzoek is nooit stopgezet.
8 juli 1992
Als, vrij regelmatig, lezer van Uw blad heb ik steeds het nieuws i.v.m. de vermoorde Katrien De Cuyper op de voet gevolgd. De brief is een bekentenis van feiten die me reeds maanden een crisis bezorgen van twijfel en onwetendheid of ik al dan niet naar buiten zou treden met hetgeen ik U nu zal vertellen:
Op de avond van 17 december 1991 reed ik in een (gelukkig licht) dronken toestand naar de Antwerpse dokken, als U even nadenkt kan men wel raden naar welke ,,buurten'' ik op zoek was. Zonder enig ,,resultaat'' reed ik terug huiswaarts. Antwerpen ken ik helemaal niet en ik reed verloren toen ik rond 23 u. langs de IJzerlaan de liftende Katrien oppikte. Daarna volgde het gesprek dat ik U nu zal beschrijven met eigen woorden, voor zover ik het me nog kan herinneren.
Katrien: ,,Richting Brasschaat?''
Ik: ,,Waar ligt dat? Ik moet richting...'
Katrien: ,,Dat is voor mij de goeie richting, u mag mij afzetten waar u moet afslaan voor... Ik lift dan wel verder.''
Na een tweetal kilometer vertelde Katrien dat ze van in een café naar haar ouders had getelefoneerd! Ze zeiden dat ze maar haar plan moest trekken!
Ik heb haar afgezet langs de Bredabaan vlak aan de oprit van de autosnelweg A'pen-Breda, heb haar nog even nagekeken (het was een prachtmeid). Ik zei nog tegen haar dat ik bereid was ze naar huis te voeren maar ze zei dat ik die moeite niet hoefde te doen. Daarna vervolgde ik mijn weg langs de autosnelweg, richting Antwerpse ring om zo naar ... terug te keren.
Pas toen ik het dramatische nieuws vernam over haar verdwijning, werd ik bang en heb ik dit tot nu toe verzwegen. Ik ben niet naar haar begravenis kunnen gaan daar ik geen verlof kon krijgen. Wel ben ik de dag nadien, dond. 2/7 en op zond. 5/7 haar graf komen bezoeken op het Brasschaatse kerkhof langs de Max Hermanlei. Wekelijks zal ik dit nog éénmaal doen.
Waarom ik U deze brief schrijf en niet zelf naar politie of rijkswacht stap, is gewoon omdat het nu toch niet veel meer uitmaakt, Katrien is dood en ik ben bang dat men mij gaat verdenken en lang zal ondervragen. Ik ben een ,,brave'' burger en wil het ook blijven. M'n leven lang zal ik ongelukkig en teleurgesteld zijn omdat Katrien er niet meer is. Eventjes werd ik zelfs verliefd op haar in de auto, nu ben ik kwaad op mezelf omdat ik niet verder heb aangedrongen om ze toch naar huis te doen. Had ik die moed gehad, dan had ze nu nog geleefd.
En nog steeds zitten er dingen in mij opgekropt, dingen die eigenlijk bezwarend zijn voor haar vader: hij verzwijgt alles i.v.m. dat telefoontje, ik begrijp hem best, iedereen zou anders de schuld in zijn schoenen hebben geschoven. Zijn vaderlijke plichten t.o.v. z'n dochter had hij nooit achterwege mogen laten, waarom is hij haar in godsnaam niet gaan halen? Wie laat er nu zijn 15-jarige dochter alleen, 's nachts, aan de Antwerpse dokken? Ikzelf zou het niet hebben gekunt.
Deze brief is voor mij de enige veilige weg. U mag hem overdragen aan de mensen die met het onderzoek zijn belast en/of hem zelfs publiceren. Ik denk niet dat ze er nog veel zullen aan hebben en ik weet ook niet meer dan hetgeen ik nu heb verteld. Ik heb mijn plicht gedaan en zal m'n hele leven moeten doorbrengen met de gedachte dat ik als laatste Katrien levend heb gezien. De wekelijkse bezoeken die ik vanaf nu zal doen op de Brasschaatse begraafplaats zullen me telkens aanzetten tot nadenken, nadenken of ik al dan niet ooit mijn naam bekend zal maken.
Ik zal Katrien nooit vergeten!!!
