Televisieseries bingewatchen met een wortel en een courgette in de hand doet niemand.
Er hoort gewoon een zak chips bij. En nog een, en nog een, en nog een. Want chips zijn even verslavend als harddrugs, kregen we een tijdje terug te lezen op allerlei nieuwssites.
Deze berichten baseerden zich op het onderzoek van Tony Goldstone, een neuroloog aan het Imperial College in Londen. Die schotelde een hoop Britten met overgewicht plaatjes voor van junkfood en chips. De obese Britten reageerden even enthousiast op het voedsel als junkies op het zien van een heroïnespuit. Ze activeerden dezelfde hersengebieden als een alcoholist die een goedgevuld glas voor zich krijgt.
Maar kan je spreken van een ‘verslaving’ aan chips, zoals je ook spreekt van een verslaving aan cocaïne of heroïne? Niet echt, want volgens de leer van de psychiatrie kan men een verslaving vaststellen aan de hand van elf criteria. Zo zijn er bijvoorbeeld de onthoudingsverschijnselen en het feit dat personen door hun verslaving tekortschieten op het werk, school of thuis, en sociale activiteiten opgeven. Bij chips is hiervan geen sprake. Tenzij jij iemand kent die net ontslagen is na betrapt te zijn met een overdosis Croky?
Goldstone nuanceert dan ook zijn onderzoek. Chips en drugs beïnvloeden dezelfde hersengebieden. Maar de mate waarin en de manier waarop zijn niet vergelijkbaar. Hoeveel ze ook consumeren: chips-eters voldoen niet aan de wetenschappelijke criteria voor verslaving. Van lichamelijke afhankelijkheid is bijvoorbeeld geen sprake.
Uit een onderzoek van Marion Hetherington, Professor Biopsychology aan de universiteit van Leeds, blijkt dan weer dat we geprogrammeerd zijn om een zak chips helemaal leeg te eten, ongeacht het hongergevoel. En dan vooral als we tegelijk iets anders doen, zoals televisieseries kijken. Hetherington raadt aan een portie chips in een kommetje te doen en de zak te verbergen. Maar dat is voor de ene al wat makkelijker dan de andere.
Dat weten we dan ook alweer.
