Het zijn niet enkel boeken, films of restaurants die beoordeeld worden op het net: ook meisjes van plezier krijgen recensies. Wie hen die 'punten' geeft? Bezoekers, tiens. Maar er zitten daar ook 'professionele' recensenten tussen.
Relaxxxboard.com, hookers.nl, wandelaars.org, VlaamsProstitutieForum: het zijn slechts enkele van de vele sites waarop u gedetailleerde beoordelingen kunt terugvinden over prostituees die in België, maar ook andere landen, hun diensten aanbieden. Heren die op zoek zijn naar professioneel gezelschap, kunnen zo vòòr het maken van een afspraak alvast het kaf van het koren scheiden.
Nog opvallend: op die sites wordt reclame gemaakt voor onder andere datingsites, webcammeisjes, penisverlengende crèmes en stimulerende middelen. Waar annonces gezet worden, daar zijn ook reclame-inkomsten en u raadt het al: er zijn meneren die centjes verdienen aan hun recensies. Daar is niks mis mee natuurlijk. Maar nieuwsgierig als we zijn, vroegen we ons af: de prostituee-recensent, wie is hij, wat doet hij en wat drijft hem?
Dat werd een helse zoektocht: niemand hangt immers graag aan de grote klok dat-ie een professioneel hoerenloper is. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk vonden we toch iemand die graag zijn verhaal kwijt wilde. In de grootste anonimiteit weliswaar: onze man vreest namelijk dat hij door zijn mede-admins verbannen wordt naar een héél ver en prostitueevrij land, indien zijn identiteit aan het licht komt. We zullen hem in dit verhaal Rudolf noemen, al is het maar omdat hij helemaal niks met rendieren heeft.
Droomjob
Negen uur 's morgens. We hebben een afspraak met Rudolf bij Starbucks in het Antwerpse treinstation. Met zijn klassiek kapsel, dito pantalon en donkerblauwe polo lijkt hij in de verste verte niet op een bordeeltijger.
Maar goed: eerst een verkwikkende kop koffie vooraleer hij zich aan een loodzware dagtaak kwijt: er staan vandaag immers vier dames van plezier op het menu. Niet dat het elke dag zo'n vaart loopt, zo vertelt hij me. “Ik heb ook nog een gewone job, waar ik vandaag een dagje vrij heb en dus moet ik ervan profiteren. Het recenseren is geen fulltime verdienste. Een soort van bijberoep zeg maar. En dan nog: het grootste gedeelte van wat ik daar aan verdien, geef ik weer uit aan de meiden. Veel hou ik er dus niet aan over. Maar toch: is het geen droomjob? Naar de hoeren gaan en er nog voor betaald worden ook!”
Zo werd Rudolf prostituee-recensent
Hoe Rudolf aan zijn droomjob kwam? “Ik ben eigenlijk altijd een beetje verslaafd geweest aan de meisjes van plezier. Een vaste partner heeft me daarentegen nooit iets gezegd. Iemand in je leven waar je rekening mee moet houden: het is niet aan mij besteed. Of toch: nog niet. Toen ik een jaar of twintig was, trok ik zowat iedere week naar de Antwerpse rosse buurt. Dat was een hele trip, want ik woonde toen nog in Genk. Al moet je wel weten dat er toen makkelijk drie keer zoveel prostituees zaten als nu, dus die trip was ook wel altijd de moeite.”
“Desondanks de toen nog uitgebreide keuze, had ik ginds op den duur een min of meer vaste dame. Een lieve, Nederlandse blondine. Op een keer vertelde ze me dat er zulke recensiesites bestonden en ze vroeg me of ik geen positieve beoordeling wilde schrijven over haar. Ik had daar geen zin in en ik dacht dat ze daarom misschien boos op me zou zijn. Daarom bezocht ik haar niet meer. Ze had me wel nieuwsgierig gemaakt naar die websites en dus zocht ik ze op. Zo ontdekte ik dat het een makkelijke tool was. Vooraleer ik richting Antwerpen vertrok, schreef ik thuis op welke dames volgens andere wandelaars de moeite waren. Ik stelde ook een lijstje op van prostituees die ik volgens de recensies zeker moest mijden.”
“Om je een concreet voorbeeld te geven: in het begin van het nieuwe millennium zat er op het einde van de Schippersstraat jarenlang een Thaise kleine en frêle dame. Ik was haar altijd pal voorbij gelopen, want Aziatische types is niet zo mijn ding. Op een forum las ik echter van meerdere wandelaars dat ze haar geld dubbel en dwars waard was en dat ze er blijkbaar ook zelf plezier aan beleefde. Ik besloot haar toch eens te proberen en ik heb me dat zeker niet beklaagd...”
“Jaren later biechtte ik in een zatte bui tegen één van mijn vrienden op dat ik wekelijks naar de Antwerpse meisjes van plezier ging. Hij lachte en vertelde me dat hij naar Duitsland reed: vanuit Genk heel wat dichterbij dan Antwerpen en nog goedkoper ook. Sindsdien trok ik geregeld naar Duitsland. Aken, Oberhausen, Essen: keuze genoeg en inderdaad bijna de helft van prijs van wat je in Antwerpen betaalt. Mooie meisjes ook. Alleen: soms viel de seks heel erg tegen en over de Duitse rosse buurten vond ik geen recensies terug. Op een gegeven moment besloot ik zelf mijn beschouwingen op het forum neer te pennen, zodat ik met mijn ervaringen tenminste andere wandelaars kon helpen. Af en toe bezocht ik ook bars over gans Vlaanderen en ook daarover deelde ik mijn ervaringen mee. Tot ik op een bepaald moment ruzie kreeg met één van de moderatoren van die site. Ik had een negatief stuk geschreven over een dame van een privéhuis waarvan hij blijkbaar zelf de eigenaar was en dat mocht natuurlijk niet. Ik van mijn kant vond het niet eerlijk dat mijn slechte recensie verwijderd werd, plaatste ze opnieuw en opnieuw en werd uiteindelijk geblokkeerd op de site. Ik schreef mijn bevindingen dan maar op een andere site. Omdat ze daar vonden dat ik dat goed deed, werd ik na een tijdje gepromoveerd tot moderator. Met extralegale voordelen, zeg maar.”
Dik tegen haar goesting
Na zo'n uiteenzetting is onze beker koffie uiteraard leeg en dus gaan we op pad. En omdat we in Antwerpen afgesproken hebben, gaan we eerst naar daar waar het allemaal begon voor Rudolf: het schipperskwartier. Het is nog vroeg en achter de meeste ramen valt er geen beweging te bespeuren. Hier en daar zijn er wel tekenen dat het een behoorlijk zware nacht is geweest in de buurt. Achter één vitrine ligt een uitgekieperde handtas op een barkruk, alsof de eigenares ervan op zoek moest naar het allerlaatste condoom erin. Tegen een andere vitrine hangt reeds opgedroogde kots. Lege blikjes van bier, Red Bull en nog andere drank zwerven overal rond. Zelfs een schoen is zijn eigenaar kwijt. De Witte Tornado's in hun feloranje pakjes zullen straks hun werk hebben. De enkele dames die er toch achter het raam zitten, zou je eerder in een rusthuis verwachten. Ik bedoel maar: de frisse, fruitige kippetjes blijken hier zeldzaam, om tien uur 's morgens. In de Verversrui, schuin tegenover de ingang van Villa Tinto, houden we halt. “Hier zouden we moeten zijn”, zegt Rudolf. “Maar ze is precies bezig. Ze is nog nieuw in het Schipperskwartier, er werd nog niet veel over haar geschreven.” Net wanneer ik wil vragen of het misschien ook een bomma is, schuift er een gordijn opzij. Een knappe brunette met een lief snoetje laat een oude meneer buiten. Zijn vet, grijs haar plakt in slierten in zijn nek, door het vele roos op zijn donkere hemd lijkt het alsof hij net door een plaatselijke bui van snipsneeuw heeft gelopen. Ik zou de volgende niet willen zijn, maar Rudolf maalt daar blijkbaar niet om. Voor ik het goed en wel besef, zie ik hem al binnenglippen bij zowat de enige jonge dame op dit moment in het schipperskwartier.
Een kwartier of wat later komt Rudolf terug buiten en ik vraag hem hoe het geweest is. “'t Is een Hongaarse”, klinkt het, alsof dat alles moet verklaren. “Eén die haar job dik tegen haar goesting doet. Jammer, want het is wel een schoontje. Eens de vijftig euro ontvangen, kleedt ze zich uit en gaat ze zuchtend op het bed liggen, wachtend tot ik ook uitgekleed ben. Tijdens het orale gedeelte legt ze zich zo dat je haar eigenlijk nergens kan aanraken. In missionarishouding klemt ze haar dijen om je heupen, zodat je enkel met het kopje in haar geraakt. Op zijn hondjes bolt ze haar rug helemaal op, met hetzelfde effect. Niet erg stimulerend!” Tja, ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat deze brunette, zelfs al heeft ze een lief snoetje, slechte punten gaat krijgen.
Een ontbijt van knoflook
Voor de volgende date moeten we richting Wetteren. Normaliter doet Rudolf alles per trein en bus. Naar eigen zeggen omdat hij niet zo'n 'automan' is. Maar aangezien ondergetekende niet zo'n trein- en busman is, heb ik maar voorgesteld om te rijden vandaag. Terwijl we naar ginder bollen, laat Rudolf me de advertentie zien van zijn tweede date. Een 22-jarige Latina met een prachtige B-cup, zo schrijft ze in haar advertentie. Ze ontvangt in een propere woonst, amper honderd euro voor een uur vol erotisch plezier. Wanneer Rudolf door de foto's op haar profiel gaat, ben ik blij dat ik niet in zijn plaats moet gaan. Tel bij de vermelde vijfenzestig kilogram – voor één meter vijfenzeventig – nog maar minstens twintig pond spek extra. Ook die prachtige B-cup is relatief. Ondanks de jeugdige leeftijd van de Latina heeft haar boezem het kennelijk al serieus aan de stok gehad met de gravitatie. En de strijd verloren.
“Over looks valt niet te discussiëren”, vertelt Rudolf me onderweg. “Wat voor de ene lelijk is, is voor de andere mooi. Iemand kan op graatmagere schepsels vallen, een ander op meiden die goed in het vlees zitten. Maar over de kwaliteiten van de dame waar we nu naartoe gaan, zijn de meningen nogal verdeeld. Sommige heren zijn laaiend enthousiast, terwijl anderen vinden dat ze nog geen twintig euro waard is. Enfin, ik zal eens gaan kijken wie er nu gelijk heeft.”
Wat later sta ik op de oprit van een nette woonst in Wetteren, te wachten tot Rudolf klaar is met zijn Latina. Ook dat bleek geen groot succes, wanneer hij nauwelijks veertig minuten later weer bij me in de auto stapt. Een kruidig vrouwenparfum doet mijn neusvleugels trillen. “Die heeft me goed genaaid”, zo laat Rudolf zich ontvallen. Waarop ik: “Ik dacht dat dit de bedoeling was?” Onze recensent kan er echter niet mee lachen. In de plaats daarvan legt hij uit hoe de helleveeg hem in de luren legde. Dat ze hem eerst, met haar allerliefste glimlach en met haar hand op zijn kruis, vijftig euro extra afhandig maakte. Voor zoenen en een oraal gedeelte zonder condoom. Dat hij onder zoenen eigenlijk tongen verstaat en geen haastige kusjes die nauwelijks de lippen raken. Dat ze, tijdens het oraal zonder condoom iedere tien seconden stopte om met een stukje keukenrol zijn Duitse helm af te kuisen. Dat ze daar na een minuutje al helemaal mee stopte en een feestmuts over zijn zevengranenknuppel trok om over te gaan tot de volgende stap. Dat ze tijdens die volgende stap zo overdreven hard kreunde terwijl de tv eveneens buitensporig luid stond te spelen op een Turkse zender, dat hij er zijn erectie bij verloor. Dat hij haar tepels niet mocht aanraken omdat die zogezegd overgevoelig waren. Dat hij uiteindelijk dan maar zelf aan zijn aap sleurde terwijl madam al lang op haar mobieltje lag te tokkelen. En dat hij tot overmaat van ramp zijn potentiële levensvormen nog niet eens op haar lichaam mocht dumpen, maar in een stukje keukenrol moest mikken. En ik, ik heb begrip voor Rudolfs chagrijn. Honderdvijftig euro moeten dokken om tot slot de klus nog zelf te moeten klaren: ik zou daar precies ook een beetje boos van worden. Mijn geld terug eisen, de lichtekooi haar kleren in brand steken, ik noem maar wat. “En zo te ruiken, had ze ook nog eens ontbeten met heel veel knoflook”, foetert Rudolf verder. “Ik neem aan dat de positieve recensies over deze dame door haarzelf of in opdracht van haar zijn opgesteld, zoals dat jammer genoeg wel meer gebeurt.”
Twee woeste pooiers
Misschien dat Rudolf gewoon een diva wordt als hij honger heeft? Ik hoor zijn maag immers grommen alsof er een middelgrote beer in verscholen zit. Eigenlijk hebben we beiden zin in frietjes van de frituur, maar een rit door de bebouwde kom leert ons dat die op maandag blijkbaar allemaal gesloten zijn in Wetteren. De McDonalds dan maar.
Wat de naarste ervaring is die hij tijdens zijn carrière als prostitutie-recensent ooit heeft meegemaakt, zo vraag ik Rudolf tussen de frietjes en een Royal Cheese door. “Het meest nare? Dat moet mijn zaakje aan het rendez-voushotel Quichotte geweest zijn. Dat bestaat nu niet meer onder die naam. Ik heb daar geleerd dat, als iets té mooi is om waar te zijn, het dat vaak ook gewoon is. Ik had op een website een advertentie gezien van een bloedmooie Afrikaanse. Mooie borsten, een kontje om in te bijten, een wespentaille en een zwoele blik: het leek wel een pornoster. Bovendien was ze spotgoedkoop. Ik was helemaal weg van haar en wilde haar kost wat kost ontmoeten. Ik moest en zou haar een keertje bezitten. Ik belde haar op en kreeg anderhalf uur later een afspraak. Ik moest reeds een kamer nemen, haar per sms laten weten welke kamer ik had en dan zou zij rechtstreeks naar die kamer komen.”
“Mijn hart klopte in mijn keel en mijn handen waren helemaal klam, toen ik op haar wachtte. Ik zou zo dadelijk een bom van een griet beminnen. Ik had intussen al wel wat meisjes van plezier ontmoet, maar zo'n pareltje nog nooit.”
Enkele minuten later wordt er op de deur geklopt en Rudolf doet vol verwachting open, maar schrikt zich een hoge hoed. Een corpulente Afrikaanse van middelbare leeftijd en met een kapsel als dat van Philippe Geubels staat voor de deur. Wanneer hij zegt dat hij eigenlijk ene Wendy – zo heet de dame van de advertentie – verwachtte, krijgt hij als antwoord dat die plots naar het ziekenhuis moest en dat hij het met haar zal moeten stellen. Rudolf maakt haar duidelijk dat hij het niet ziet zitten om met haar van Wippenstein te gaan en de dame begint te jammeren. Dat ze nu voor niks gekomen is, dat haar taxi er ongetwijfeld al vandoor is en dat ze er opnieuw één moet bestellen. Ze neemt haar mobieltje en begint een gesprek in één of andere Afrikaanse taal. Rudolf vindt het een beetje gek dat ze niet gewoon een taxi in het Nederlands bestelt. Wanneer ze terug oplegt, vraagt ze hem 200 euro: het dubbele van wat hij aan Wendy zou moeten betalen. Meneer de recensent laat haar weten dat hij haar niet één euro zal overhandigen, waarna de dame woest wordt: “Als je mij geen geld geeft, staat je nog wat te wachten. Er staan twee mannen op de parking die niet zo lief voor je zullen zijn!”
“Opschepperij, zo dacht ik. Ik duw haar uit het deurgat en loop woest naar beneden. Woest, omdat ik er zo op gebrand was het met een bloedmooie Afrikaanse te doen en dat niet meer doorgaat. Op de parking staat een aftandse Volkswagen en wanneer ik buitenkom, stappen daar twee Afrikanen uit. Bomen van kerels! Mijn woede maakt plaats voor schrik, grote schrik. Ik trek een sprintje naar de bushalte, een honderd meter verderop. Wanneer ik daar sta, passeert de Volkswagen. De twee Afrikanen kijken boos naar me, maar gelukkig staat er redelijk wat volk op de bus te wachten en durven ze het blijkbaar niet aan om te stoppen.”
Rudolf vist een blister uit zijn broekzak, duwt er een geel pilletje uit en zwelgt dit in met een flinke slok cola. “Cialis”, zo vertrouwt hij me toe. “Zo'n beetje hetzelfde als Viagra, anders zal er van de volgende date niet veel meer in huis komen.”
Een Braziliaanse gekkin
Voor we terug in de auto stappen, onthult Rudolf zijn volgende date. Een Braziliaanse schone wiens foto's in haar advertentie niet veel aan de verbeelding overlaten. Met haar melkchocolade huid, haar zwoele kijkers en – weliswaar fraaie – artificiële boezem lijkt ze zo uit een shoot voor Playboy weggelopen. Ze ontvangt niet thuis, maar ze komt op hotel. Ptitamie in Gent bijvoorbeeld, waar we zo dadelijk naartoe zullen rijden. Nog volgens haar profiel is zowat alles toegelaten in ruil voor twee oranje eurobriefjes en één blauw. Wie zonder regenjas haar moestuintje wil betreden, moet er nog wel één oranje briefje aan toevoegen. SOA's zijn toegelaten, zolang ze maar genoeg hebben opgebracht, zo schiet er door mijn hoofd. Maar ook: “Is deze dame en haar mogelijkheden niet te mooi om waar te zijn? Ik bedoel: als er daar straks op de parking plots twee Brazilianen met kalasjnikovs staan, ben ik pleite. Ik zou niet graag een gaatje in mijn Bimmer hebben. En nog minder in mijn lijf.
Rudolf stelt me echter gerust: “Ik heb op een andere website één recensie gevonden over deze dame”, vertelt hij. “En die was uitermate lovend. Die beoordeling werd geschreven door iemand die nogal actief is op die site en dus waarschijnlijk geloofwaardig. Al moet je er rekening mee houden dat er soms heerschappen zijn die positieve recensies schrijven in ruil voor een gratis beurt. Enfin, aan mij om het uit te maken dus!”
Twintig minuten later zijn we ter plaatse. Een parking heeft dit motel blijkbaar niet en dus zet ik me wat verderop in de straat. Rudolf is er alweer een uurtje vandoor, of zo lang hoopt hij toch binnen te blijven. Gelukkig heb ik mijn laptop bij en goddank bestaat er zoiets als homespot, zodat ik me intussen bezig kan houden.
Na een chatsessie met een kameraad die herstelt van een operatie, werp ik een blik op de klok: Rudolf is inmiddels al ruim anderhalf uur weg. Net wanneer ik het ergste begin te vrezen – opgevreten door een hongerige Zuid-Amerikaanse, aan flarden geschoten door haar pooiers, gevierendeeld door de moteluitbater die mee in het complot zit – zie ik hem in de achteruitkijkspiegel naderen.
Met een plof laat hij zich in de passagierszetel neerkwakken. “Ik ga mijn laatste afspraak moeten afzeggen”, zucht hij. Een zoet vrouwenparfum vult de auto en mengt zich met de zware, penetrante lucht die onze recensent uit Wetteren meebracht en die, ondanks de open ramen, nog steeds in mijn wagen hangt. “Die meid is gek. Maar goed gek. Elke euro waard. Twee hoogtepunten heeft ze me gegeven. Twee. Die meid lust er pap van, ik ben helemaal kapot.”
Korte vragen aan Rudolf
Wat schuift dat? Dat kan ik echt niet zeggen. Afhankelijk van de reclame-inkomsten van de site en de ene maand al wat meer dan de andere. Maar nogmaals: wat ik er mee verdien, geef ik ook ongeveer weer uit aan de meisjes.
Hoeveel lichtekooien per week? Ook dat is afhankelijk. Ik probeer er wel steeds minstens een viertal per week te doen. Wanneer ik het voor de rest druk heb, zoals dat nu het geval is, moet dat op één dag.
Hoeveel courtisaines in totaal? Ik ben nu een jaar of zeven intensief bezig aan laat ons zeggen gemiddeld vier per week, dus dat maakt een 1.400 ongeveer.
Dingen die je absoluut niet doet? Er zijn soms dames die zonder condoom tegen meerprijs aanbieden, maar daar doe ik niet aan mee. Ik ben mijn leven nog niet beu.
Hoe lang ben je van plan om nog door te gaan? Nog een jaar of vijf. Dan wil ik me settelen. Huisje, tuintje boompje, vrouwtje, kindjes. Of ik moest eerder al de ware tegen het lijf lopen.
Ben je ooit al verliefd geworden op een meisje van plezier? Ooit, één keer. Eentje in het Glazen Straatje in Gent. Ik bezocht haar geregeld. Toen ik op een keer een andere klant bij haar zag buitenkomen en ik uit jaloezie op die man zijn gezicht wilde meppen, besefte dat ik beter een tijdje uit het Glazen Straatje kon wegblijven.
