Prinses Delphine heeft meer schade toegebracht aan de monarchie dan alle separatisten en anti-royalistische scribenten samen. Toch is ze naar eigen zeggen een monarchiste. Het is een beetje zoals een jager die naast een geschoten gezond dier in een plas vers en nog lauw bloed stelt dat hij eigenlijk een dierenliefhebber is. Of in extremis een pedofiel die beweert dat hij van kinderen houdt (wat sensu stricto klopt gezien de betekenis van pedo-filie).
Op tv verklaarde Delphine: “Vroeger werd ik slecht behandeld. De dag dat ik wel erkend was, zijn de mensen veranderd.” Nu, de meeste mensen zijn niet veranderd. In Vlaanderen heeft Delphine de meeste burgers altijd al aan haar kant gehad. Het verklaart ook waarom ze zoveel schade toegebracht heeft aan de monarchie. Vader Albert was immers de stouterik. Mensen hebben nu eenmaal nood aan sprookjes met goede en slechte personages.
In Brussel en Wallonië lag en ligt dat helemaal anders. Daar is de steun voor de monarchie nog steeds een pak hoger dan in Vlaanderen (behalve in de voormalige industriële as Bergen-Charleroi-Namen- Luik). Velen vergeten dat het rurale Wallonië met de provincie Luxemburg op kop voor de monarchie was en is. Kortom, in een groot deel van Wallonië was er amper sympathie voor Delphine en werd ze in sommige gevallen zelfs weggezet als een gold digger. De mening over haar is ook niet veranderd. Aangezien Delphine tussen het chique Ukkel en de elitaire Azurenkust pendelt (of pendelde door de coronamaatregelen) kan ze dat niet weten. Tot slot vergeet de nieuwbakken prinses steevast een persoon te vermelden: haar halfzus Astrid die haar bloed wel kan drinken. Ook dat is nooit veranderd.
