Er is heel wat te doen rond de nieuwe Sneeuwwitje-film.
Die is namelijk ontzettend woke. De prins is afgevoerd want dat is volgens de hoofdrolspeelster - met niet zo sneeuwwitte huid - maar een stalker. De zeven dwergen werden vervangen door een freakshow. Soit, allemaal heel erg exclusief en divers dus. Dat gaf ons inspiratie om er een soort van Vlaamse versie over te schrijven. Voor alle duidelijkheid: wij zijn niet tegen inclusiviteit en diversiteit. Maar we hebben het wel een beetje gehad met dat overdreven woke-gedoe van tegenwoordig.
In een wereld waarin diversiteit en inclusiviteit werden opgedrongen en al dan niet oude, blanke cismannen als het schuim der aarde werden behandeld, woonde een jonge persoon genaamd Sneeuwwitje. Sneeuwwitje identificeerde zich als non-binair, had een caramelkleurige huid en haar afscheiding tijdens haar eisprong was wit als vers gevallen sneeuw, vandaar dat ze zichzelf Sneeuwwitje noemde. En ook wel omdat dit een lekker non-binair klinkende naam was. Ze werd bewonderd in activistenkringen.
Op een dag, tijdens een wandeling door het bos, ontmoette Sneeuwwitje zeven individuen. Eén was een man die zich als vrouw identificeerde, één was een vrouw die zichzelf als man identificeerde, één was een transgender vrouw, één was een transgender man die toch liever weer vrouw wilde worden, één was panseksueel en hield het geslacht waarmee hen geboren was liever geheim, en dan waren er nog twee dames die lesbisch waren. Zij nodigden Sneeuwwitje uit om deel te nemen aan hun collectieve inspanningen om een nieuwe samenleving te bevorderen. Een samenleving die heel erg divers was, waar overal regenbogen te zien waren en waarin heterovrouwen en vooral cismannen niet welkom waren op hun donder kregen.
Sneeuwwitjes moeder was een boze president. Ze was extreemrechts, haar paard dronk benzine, zelf hield ze van rood vlees en bovenal: ze was een heterovrouw die zo nu en dan echte venten in haar kasteel ontving. En ze hield niet van al dat woke-gedoe. Ze had lucht gekregen dat haar dochter rondhing bij de Zeven Diversen, en ze was piswoest.
In een poging haar dochter weer op het extreemrechtse pad te krijgen, vermomde de koningin zich als een oud non-binair persoon. Ze zette een pet op haar kop, trok een regenboogjurk aan en schilderde haren op haar benen. En een snor op haar snoet. Ze gaf een appel – die biologisch geteeld en ethisch geoogst was – aan Sneeuwwitje. Die appel was ingespoten met extreemrechts mRNA-vaccin.
Zo blij als een jong veulen rende Sneeuwwitje naar het huis van de Zeven Diversen. Toen ze er in de voortuin stond, kreeg ze plots bijzonder grote honger, wellicht van zo snel te rennen. Ze nam een gulzige hap uit de appel en wilde dit zo snel doorslikken, dat een stuk appel in haar keel bleef steken. Omdat ze niet meer kon ademen, viel ze bewusteloos. De Zeven Diversen, die het hele gebeuren door het raam hadden aanschouwd, renden verschrikt naar buiten.
Net op dat moment kwam er een oude, blanke man op een paard voorbij. Hij hield halt bij de Zeven Diversen, die jammerend en huilend rond Sneeuwwitje stonden. “Wat is er hier gebeurd?”, vroeg hij. “Ze is gestikt in een stuk appel”, klonk het in koor.
De oude, blanke man stapte van zijn paard, ging naar Sneeuwwitje toe, trok haar mond open en duwde het stuk appel door haar keel, zodat ze weer kon ademhalen. Naar adem snakkend kwam Sneeuwwitje weer bij haar positieven. “Eikes!” riep plots één van de Zeven Diversen. “Die vieze, blanke man heeft net ongevraagd Sneeuwwitjes keel gepenetreerd met zijn vinger! Dat moet wel een racistische, homofobe klimaatontkenner zijn! En een wappie! Klopt erop, diversen! Wat jongeren met psychische problemen kunnen, kunnen wij ook!”
Nadat de blanke, oude man murw geslagen was, werd de politie erbij gehaald. Die arresteerden de man op verdenking van verkrachting en poging tot moord, met racistisch en homofoob motief.
Het onderzoek leidde ook naar de president, als schenkster van het stuk appel waarin Sneeuwwitje bijna stikte. Al snel vonden knappe koppen een manier om haar te cancelen. Ze werd beschuldigd van het vervalsen van de verkiezingen die ze eerder gewonnen had en vloog in ‘t gevang. Zij werd vervangen door een vrouw die zich identificeerde als giraf.
Zij voerde het het Divers Safe Ticket – kortweg het DST – in: een QR-code die je enkel kon krijgen wanneer je niet-hetero en niet-blank was. Zonder het DST mocht je niet binnen in cafés, restaurants, cinema’s, pretparken enzovoort. En zo leefde de diverse minderheid nog lang en gelukkig.
