De voor- en vooral nadelen van militairen die op drugscriminelen jagen.
We hebben ons hard verzet tegen het afglijden van de samenleving naar een controlemaatschappij. Tegen het CST, tegen de digitalisering die onze privacy binnendringt. Tegen het verdwijnen van cash geld. Tegen de overheid die zich moeit met ons toilet en onze dampkap. Willen we nu zelfs militairen in de publieke ruimte? Omwille van "de oorlog tegen drugs". Een oorlog die nog wat meer uitbreiding krijgt met soldaten in onze straten. Dat is nog wat anders dan kerst onder de dampkap.
Bovendien gaan die soldaten daar totaal werkloos staan, aan de huizen waar er aanslagen waren. Want als drugscriminelen op elkaars familie willen schieten, dan gaan ze schieten zodra die familie niet meer thuis is als er soldaten voor dat huis staan. Die primaire logica is zelfs behapbaar voor drugscriminelen. Dan krijgen we schietpartijen in de straten. Tenzij we al die families een bataljon militairen meegeven.
Wie pleit voor militairen in de straten, pleit voor de controlemaatschappij in het kwadraat. In een spiraal van geweld en de verspreiding van geweld. Een controlemaatschappij die we zo hard hebben bestreden in de coronaperiode.
De illegaliteit van drugs zorgt voor een gigantische druk op onze samenleving. Het is pijnlijk duidelijk geworden dat illegale drugs gepaard gaan met tal van lichte tot zeer zware misdaden. Tot en met het vermoorden van kinderen. De ergste misdaad die men zich kan indenken. De hele samenleving betaalt het politieapparaat dat zich behoorlijk bezet ziet door criminaliteit die verband houdt met drugs. Kosten van opsporing, beslaglegging, vervolging, rechtbanken, gevangenissen... Met alle gevolgen ook gevaarlijke gevolgen van dien. Gewone mensen worden het slachtoffer van drugdiefstallen en allerlei andere delicten.
De last die we hebben van drugs, is grotendeels veroorzaakt door het illegaal karakter van die drugs die zorgt voor een groot maatschappelijk conflict.
Daarnaast is er uiteraard het probleem van de verslaafden zelf. Wie in zijn familie een drugverslaafde of omgeving heeft, die weet hoe moeilijk dat is. Drugs geven soms aanleiding tot veel miserie. Miserie die nog vergroot wordt door het feit dat de drugs illegaal zijn. De zoektocht naar geld om illegale drugs te betalen maakt de situatie nog erger.
Het lichamelijke en psychische lijden van de drugverslaafden hebben we nu ook. Terwijl drugs illegaal zijn. De hoeveelheid verbruikte drugs zelfs neemt nog toe. Ondanks de "war on drugs". De minister klopt zich op de borst dat er meer drugs worden gevonden, maar als er meer drugs worden verhandeld, dan is het ook normaal dat er meer worden gevonden. Heel het drugsbeleid is een spiraal van illegaliteit, illegaal geld - veel illegaal geld, moeilijkheden voor de druggebruikers om de geld op te hoesten en veel goesting bij de drugdealers omwille van het vele illegale geld, om grote risico's te nemen. Een politiek die totaal niet blijkt te lukken want er zijn tal van verslaafden en een hele economie van dealers die deze markt warm houden.
In 2019 consumeerden de Belgen 675 miljoen euro aan drugs. Volgens de Nationale Bank. 10 % van dat bedrag werd door de politie in beslag genomen. 22 % van de totale politiecapaciteit in België gaat naar de strijd tegen drugs. De kost van de politie alleen al bedraagt meer dan 500 miljoen euro per jaar. Om 60 miljoen te recupereren. Dan zijn er nog de kosten van de rechtbanken, de gevangenissen, de gevolgen van het geweld op de gezondheidszorg, en de schade van de mensen die het slachtoffer zijn van drugsgerelateerde criminaliteit.
We besteden op vandaag 40 keer minder (veertig keer!) aan drugpreventie. Terwijl het de bedoeling is van heel de repressie om eigenlijk... aan drugpreventie te doen.
Dit is een kafkaiaanse nachtmerrie. Een heel overheidsapparaat wordt gecreëerd omwille van de filosofie dat drugverslaafden meer gebaat zouden zijn met een repressief apparaat, dan met een rechtstreekse aanpak van hun probleem.
Laat os heel die spiraal gewoon in één pennentrek afbreken. Geen illegaliteit meer. Zoals het vroeger ook was. Geen oorlog meer in onze straten. Geen militairen op de hoek van de straat. Geen controlesamenleving. Geen risico's voor gewone mensen. Geen druk van geld op verslaafden en dealers. Gedaan daarmee.
Rest ons dan nog één probleem dat we dan echt eens kunnen aanpakken: ervoor zorgen dat de verslaafden van de vuiligheid afblijven. Eigenlijk is dat ons enige probleem want heel de spiraal en de hele oorlog heeft als enig doel verslaafden te overtuigen om niet te gebruiken. Een grote artificiële constructie terwijl het probleem van de verslaving zelf nauwelijks wordt aangepakt.
Laat ons dus het beleid helemaal concentreren op de problemen van de verslaafden. We gaan daar nooit ofte nimmer zo veel geld aan besteden als het geld dat we nu aan de bestrijding van drugs betalen. Als er dan nog belastingen worden geheven, gaan we een ongelofelijk groot arsenaal.
Het drugbeleid is een voorbeeld van een sector waar we ontzettend veel geld en miserie kunnen besparen. Zonder dat iemand het erg zal vinden dat we ons veel goedkoper rechtstreeks met het probleem zelf gaan bezighouden. In de plaats van met een beleid op grond van het luchtkasteel dat de "war on drugs" de verslaafden van de drugs afhouden.
Intussen lieten ze van datzelfde leger al weten dat ze geen goesting hebben om drugsoorlogje te komen spelen in de Koekenstad: “Voor de strijd tegen drugsgeweld is het leger ‘niet uitgerust, niet opgeleid en niet bevoegd”, klinkt het in ‘De Standaard’.
