Kan er iemand nog volgen?
Wetenschappers en overheid klagen over het ongenoegen van de bevolking omtrent hun werk, maar slagen er nog altijd niet om eenduidig en duidelijk te communiceren. Spelen jongeren nu wel of niet een rol in de pandemie, zijn winkelkarretjes nu wel of niet een bron van besmettingen, zijn mondkapjes wel of niet nuttig, moeten we wel of niet veelvuldig onze handen wassen? We kunnen zo nog even doorgaan.
Het EMA heeft groen licht gegeven om jongeren vanaf twaalf jaar te prikken met Pfizer. Experts zien geen argumenten om kinderen en jongeren niet te vaccineren, luidt het. “Anders laat je ongeveer 2 miljoen mensen ongevaccineerd, en dat maakt het een stuk moeilijker om de groepsimmuniteit van 70 à 80 procent gevaccineerden te bereiken’, zegt Pierre Van Damme.
Wij kunnen niet meer volgen, want tegelijkertijd krijgen we het nieuws dat de ministers van Jeugd geen algemene reisbeperkingen voor kinderen en jongeren wensen. Want alleen wie gevaccineerd is tegen COVID-19, een negatieve test heeft afgelegd of kan bewijzen dat hij de ziekte recent doormaakte, kan straks een certificaat krijgen om te reizen.
De ministers argumenteren dat het discriminerend zou zijn om ook van minderjarigen te eisen dat ze over een certificaat beschikken. Zij kregen namelijk (nog) niet de kans om zich te laten vaccineren. Kinderen en jongeren verplichten een certificaat op zak te hebben, zou dan ook een de facto verplichting tot testing inhouden, zeggen de ministers. Wat is dan het verschil met volwasssen? Moeten we ze nu wel of niet vaccineren om de groepsimmuniteit te bereiken, zijn ze nu wel of niet besmettelijk en een risico?
Met de beste wil van de wereld, maar wij kunnen niet meer volgen.
