Een triest monument van koopjesjagers.
De Makro was een begrip bij zelfstandigen. In den beginnen kwam je er zonder pasje van zelfstandige er niet in. De koopjes die je daar kon, werden door die zelfstandigen opgeblazen tot straffe verhalen. Maar vorig jaar was het mooie liedje uitgezongen. Het was over en uit voor alle filialen en voor de 1400 werknemers.
Vandaag is de winkel niet meer dan een lege loods, met hier en daar stille getuigen van een roemrijk verleden. In sommige ruimtes staan de informatiebordjes er nog. Ook de bewegwijzering is soms nog aanwezig. Het ziet er treurig uit, maar dit is het nu eenmaal. Met het vertrek van de mensen heeft het gebouw haar ziel verloren.
