Gelukkig zijn. Streven we daar niet allemaal naar? Uiteraard, maar in de huidige resultaatgerichte maatschappij is dat niet altijd even vanzelfsprekend. Volleybaltrainer, turnleraar, motivatiecoach én nu ook zanger Geert Verreth ondervond net als iedereen dat brood op de plank hebben belangrijk is, maar de manier waarop je dat doet je geluk niet mag ondermijnen.
Als motivatiecoach helpt de 39-jarige Mortselaar mensen de juiste keuzes te maken in hun leven, met de focus op ‘je goed in je vel voelen’. Ook bij hem heeft die zoektocht heel lang geduurd, met vallen en opstaan. Nu heeft hij onder de naam ‘Stuurman’ het belang van deze boodschap netjes vertaald in een ingetogen nummer: Schoner als ge lacht.
De eerste woorden van het nummer zijn meteen duidelijk: “Ziede gij aan mijne gauwen blik dat iets mij parten speelt? Ziede gij dat mijn jeugd vervaagt, dat alles mij verveelt?” Je hebt een tijdje blijkbaar heel diep gezeten?
GEERT VERRETH: "Ik ben tien jaar lang profvolleyballer geweest bij Topvolley Antwerpen, maar op een bepaald moment voelde ik dat ik aan mijn hoogtepunt zat, dat mijn lichaam op was. Ik besefte dat ik nooit meer sterker zou zijn dan op mijn 28 jaar. Ik trainde twee keer per dag, speelde een match in het weekend, en dat allemaal in functie van succes. Want je moest iedere keer presteren. Ik zat rond mijn 28 jaar vast in een keurslijf van topsport. Ik had het gevoel dat ik het alleen nog maar deed voor de anderen, en niet meer voor mijn eigen plezier. Daar kwam dan ook nog een rugblessure bij. Toen was het voor mij helemaal duidelijk. Eigenlijk was ik niet meer gelukkig omdat ik altijd een winner wou zijn. Ik wou wegen op de situatie. Dat mijn lichaam me daarin tegenhield, deed pijn."
Je had dus geen keuze meer. Je móest andere wegen opzoeken?
VERRETH: "Dat besef deed me nadenken over hoe ik mijn leven zou omgooien om het geluk weer te vinden in de dingen die ik doe. Mijn hele leven was sport. En dat is nog steeds een deel van mijn leven, want ik ben turnleraar en sinds enkele jaren ook jeugdtrainer bij OXACO BVC Antwerpen. Maar ik heb ingezien dat sport gewoon een fiets is die ik gebruik om een bepaald doel te bereiken dat ik op andere manieren ook kan bereiken. Ik wil wegen op mensen. Ik wil mensen overtuigen. Dus zoek ik platforms om dat te kunnen doen. Een trainerssymposium, bijvoorbeeld, of een bijscholing, en dus ook een liedje."
Mensen zetten zichzelf voortdurend een hak. En nog één. En nog één. En dan: tsjak, een burn-out.
Beter dan de Fixkes
Een ex-topsporter die de muziek ingaat, het heeft wel iets.
VERRETH: "Het grappige is dat ik Schoner als ge lacht twintig jaar geleden al geschreven heb, lang voordat de Fixkes bekend werden, want daar worden mijn liedjes weleens mee vergeleken. Ik speel al gitaar van mijn veertien jaar. Op mijn 18de zat ik in een bandje: Zapping Orange. Humo nam ons destijds op in hun top 10 van slechtste songs. Wij stonden op plaats drie, wegens belachelijkste naam en meest melige teksten. (lacht) Dat bezorgde ons zo’n deuk in ons vertrouwen dat we ermee gestopt zijn. Vanaf dan ben ik zelf nummers beginnen schrijven, maar ik heb er tot vandaag nooit iets mee gedaan. Schoner als ge lacht is het eerste nummer dat ik deftig heb opgenomen. Waarom? Omdat ik al heel mijn leven gedacht heb: hier moet ik iets mee doen. En ik heb het eindelijk gedaan."
Wat zijn de reacties van de mensen rondom je?
VERRETH: "Bij veel mensen grijpt het nummer enorm hard naar de keel. En dan zeggen ze dat niet omdat ze mij kennen, want sommige mensen die positieve feedback geven, heb ik in eeuwen niet meer gezien. Plots krijg ik dan een bericht van een oude vriend: ‘Geert, ik ben naar Pieter Embrechts in De Roma gaan kijken. Jeezes, man, gij doet dat veel beter’. Of nog: ‘De Fixkes, meende gij da na? Dat die gasten hun nummers vóór u hebben uitgebracht, snap ik niet’. Dat is natuurlijk leuk om te horen, maar ik wil mij helemaal niet meten met die muzikanten. Ik heb gewoon een nummertje geschreven en opgenomen. En nu wil ik er graag nog enkele opnemen, zodat ik een album kan volkrijgen. En of daar nu iets van komt of niet, maakt mij niet veel uit. Pas op, ik zou het geweldig vinden mocht dat lukken, maar ik vind het nu al erg leuk dat sommige mensen erdoor geraakt en geïnspireerd worden."
Zou je volop voor een muziekcarrière durven en willen gaan?
VERRETH: "Ik denk niet dat dat realistisch is, want dat wil zeggen dat je je kost ermee moet verdienen. En ik denk dat – net als bij het volleybal – de wereld nog niet klaar is om ervan te leven. Daarom ben ik ook turnleraar en volleybaltrainer, omdat ik moet rondkomen. Als je je focust op één ding, neem je een bepaald risico. Je kan plots heel hoog vliegen, maar je kan ook snel heel diep vallen. Mijn advies aan mensen is zeker niet om zoveel mogelijk dingen te doen, maar vooral trouw te zijn aan jezelf en af en toe stil te staan bij de dingen die je in je leven nog graag wil doen. De truc bestaat erin om te vliegen, maar niet te hoog, zodat je de realiteit bewaart. Roeien met de riemen die je hebt. Eigenlijk stel ik mij kwetsbaar op, hé, met mijn liedje. Ik maak me misschien wel belachelijk. Ik durfde dat liedje eerst bijvoorbeeld aan niemand laten horen, maar ik heb het toch gedaan omdat ik mensen wil motiveren."
Net als vluchtelingen zijn ook wij op de vlucht. Voor onszelf. We willen allemaal wel gelukkig zijn, maar we vinden het moeilijk om te bepalen wat we precies willen.
Emotionele blessures
Vandaar dat je – naast al je passies – ook nog eens motivatiecoach bent. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
VERRETH: "Laat ik vanuit mijn nummer vertrekken. Toen ik Schoner als ge lacht lang geleden schreef, wilde ik het eerst over de vluchtelingencrisis hebben. Het had dus even goed Vluchteling kunnen heten, maar ik ben van dat idee afgestapt omdat ik vind dat je niet mag leunen op de miserie van anderen. Maar anderzijds is het wel een mooie vergelijking met wat ik wil zeggen. Wat doet een vluchteling? Die vlucht om zijn basale behoeften – veiligheid, eten, onderdak, chauffage, … – na te streven. Wij zitten veel hoger in die behoeftenpiramide, maar ook wij zijn op de vlucht. Voor onszelf. We willen allemaal wel gelukkig zijn, maar we vinden het moeilijk om te bepalen wat we precies willen."
Maar soms kan je toch niet altijd doen wat je wil, want er moet ook brood op de plank komen?
VERRETH: "Het logo van motivationworks.be bestaat uit een cirkel met allemaal strepen errond. Die strepen stellen littekenweefsel voor. Dat littekenweefsel vormt ons als mens. Wij hangen aan elkaar van de emotionele blessures. Vanwaar komen die littekens? Wij hebben allemaal een rugzakje met miserie die niet verwerkt is. Veel mensen doen hun werk tegen hun zin, of om de verkeerde reden, bijvoorbeeld om hun huis af te betalen en om hun kinderen te kunnen onderhouden. Iedereen is dus in feite verslaafd aan hun loon, aan extrinsieke motivatie. Vraag aan om het even wie wat hij graag doet. De kans is groot dat hij zegt: ‘ja, iets dat geld opbrengt, hè’. Veel verder komt een mens niet. Onder extrinsieke motivatie valt bijvoorbeeld ook schaamte. Dat als je iets doet wat je echt leuk vindt, je te veel rekening houdt met wat anderen daarvan denken. Dat is een scheve situatie, hè. Een motivatiecoach probeert mensen met die instelling te leren een bewustzijn te creëren over wat ze echt willen. Om het belang van de drijfveren – de intrinsieke motivatie – te benadrukken. Het nature-nurture-debat, weet je wel? Iedereen heeft zijn ‘nature’, maar het is door de ‘nurture’ dat je als mens tot stand komt. En een mens komt pas echt uit de verf als hij doet wat hij graag doet."
Maar als we allemaal gewoon doen wat we graag doen, is dat dan wel bevorderlijk voor de maatschappij?
VERRETH: "Er zijn uiteraard veel mensen die van mening zijn dat we dan in absolute chaos terechtkomen, want dan doet niemand zogezegd nog iets nuttigs en maak je hen bewust van het feit dat ze ongelukkig zijn. Maar wat moeten we doen? Terug naar het communistische systeem gaan waar mensen moeten werken en zwijgen over hun emoties? Neen. Mensen moeten naar binnen durven kijken en hun tijd nemen. Dan pas gaan ze weten wat hun drijfveren zijn. Volg uw hart. Ge zijt veel schoner als ge lacht. En die zoektocht naar geluk loopt niet altijd van een leien dakje. Een mens is van vlees en bloed en als je geen fouten durft te maken, ga je niet ontdekken wat je graag doet. Het is juist door vallen en opstaan dat je leert te zijn wat je drijft. Eigenlijk moet je je afvragen: ‘ben je eerlijk met jezelf of niet?’ Dat is de kern van de zaak. Er zijn heel veel mensen die niet eerlijk zijn ten opzichte van zichzelf. Die zetten zichzelf voortdurend een hak. En nog één. En nog één. En dan: tsjak, een burn-out."
Op mijn 18de zat ik in een bandje: Zapping Orange. Humo nam ons destijds op in hun top 10 van slechtste songs. Wij stonden op plaats drie, wegens belachelijkste naam en meest melige teksten. Dat bezorgde ons zo'n deuk in ons vertrouwen dat we ermee gestopt zijn. (lacht)
Winnersmentaliteit
Is het bij jezelf zover gekomen?
VERRETH: "Ik heb aangevoeld dat ik me in de sport aan het vastrijden was. Ik moest voortdurend vooruit en successen boeken. Ik was constant extern gefocust. Ik was altijd bezig met die winnersmentaliteit, want de volleybalwereld keek naar mij. En daar heb ik mij in verslikt. Ik moest mezelf inpraten dat sport niet de hoofdrolspeler is in mijn leven, maar slechts een fiets waar ik een weg mee afleg. Dat besef heeft me erbovenop gebracht. En ik ben heus niet de enige die lang zo gedacht heeft. De helft van de bevolking is extern gefocust, de andere helft intern. De externe kant laat zich dus leiden door een gevaarlijke valkuil: het perfectionisme. De valkuil dat je je afhankelijk maakt van wat andere mensen van je vinden. Tegelijkertijd maken ze zich dus afhankelijk van het resultaat. En aangezien we in een resultaatgerichte maatschappij leven, vallen die als vliegen."
Dan ben jij dus de geknipte persoon om deze boodschap mee te geven.
VERRETH: "Ik heb me de vraag gesteld: ‘hoe kun je nu een coach zijn die praat over motivatie en mensen aanmanen om te doen wat ze willen als ik niet mijn eigen talk walk?’ Dus ik moest – om authentiek te kunnen zijn – mijn nummer wel opnemen. Anderen voelen dat ze nog op wereldreis moeten, of een kind maken, maar bij was dat een nummer opnemen. Wat daarmee gebeurt, zou geen verschil mogen maken over mijn succesbeleving."
Tot je straks in het voorprogramma van den Tourist staat?
VERRETH: "Daar zou ik mij veel te klein voor voelen. Die mensen zijn daar voor hem. Ik kan dan moeilijk zeggen: ‘eej mannen, gelle moet allemaal luisteren naar mij’. (lacht) Dat werkt zo niet bij mij. Waarom? Omdat ik mij afhankelijk maak. ‘Vinden de mensen mijn muziek wel goed?’ Dat is die Calimero in mij. Dat is heel vermoeiend, maar tegelijkertijd een enorme kracht. Als coach detecteer je bijvoorbeeld heel snel of er ergens een haar in de boter zit, of een bepaalde groep samen al dan niet werkt. Je leest op den duur heel goed mensen. Maar je vergeet wel jezelf te lezen. Dat is absoluut de balans die je moet zien te vinden."
Alle info rond Geert Verreth en zijn ‘Motivation Works’: http://www.motivationworks.be
Interview: Koen De Nef
