Je herinnert je nog de jongen van 4 die corona kreeg. Kaïs is amper vier en lag een tijdje in een kunstmatige coma. De diagnose: besmet met het coronavirus en daardoor een dodelijke immuunziekte opgelopen die zijn hart en longen aanviel.
Zonder dit concrete geval te willen mimimaliseren zijn er tienduizenden vierjarigen in België die geen corona kregen en als ze wel de zeer uitzonderlijke diagnose COVID-19 kregen, die ziekte zonder problemen konden doorlopen.
De media hebben uiteraard niét over die tienduizenden vierjarigen bericht, maar over Kaïs. De klassieke media berichten nu eenmaal over zaken die opvallen of saillant zijn. Ze vallen ten prooi aan de salience bias.
De salience bias of fout betekent dat mensen gevoelig zijn voor informatie die opvalt en minder spectaculaire informatie niet oppikken. Salience betekent iets wat opvallend is. We zien het in het woord saillant.
De salience bias is bijzonder goed gedocumenteerd. Er zijn diverse voorbeelden.
Stel dat je een nieuwe wagen wil kopen. Je doet grondig onderzoek en je komt tot de conclusie dat Volvo de beste keuze is. Toeval wil dat je net voor de aankoop een telefoontje krijgt van een neef die niets anders dan problemen heeft met zijn V60. Hij raadt je ten stelligste af om een dergelijke wagen te kopen. Toch zijn er tienduizenden andere Volvorijders die wel tevreden zijn, maar die informatie van je neef is saillant of opvallend. De kans is dus groot dat je geen Volvo zal kopen.
De salience bias zien we ook bij de loterijen. Miljoenen mensen winnen niets, maar de aandacht gaat uiteraard naar de enkele winnaars. Het moet de indruk wekken dat je veel geld kan winnen.
Terug naar de coronacrisis: doordat de klassieke media (MSM of mainstream media) focussen op extreme gevallen zoals de vierjarige Kaïs krijgen mensen een vertekend beeld van de ziekte.
Het betekent niet dat de media niet mogen berichten over deze opmerkelijk en extreme gevallen, maar deze informatie moet altijd goed ingekaderd worden en dat gebeurt veel minder.
