Gisteren telefoon van een Nederlandse journaliste. Ze wilde van mij weten wat voor mij de belangrijkste les is van de coronacrisis. Uiteraard was ik in eerste instantie zeer verbaasd.
“Bent u (ik ben altijd beleefd aan telefoon) wel zeker dat u met de juiste persoon belt?” vroeg ik. Telefoon uit Nederland betekent doorgaans een vraag over het Belgische koningshuis (en dan meestal in vergelijking met de Nederlanders in de zin van: 'Is het jurkje van Elisabeth mooier dan het jurkje van de Nederlandse?').
“U overvalt me een beetje met uw vraag”, antwoordde ik eerlijk. Als het over het koningshuis gaat, kan ik zonder probleem een antwoord geven (ik schreef bijna verzinnen). Deze keer had ik bedenktijd nodig.
De journaliste van een nieuwe omroep verklaarde dat ze wel degelijk met mij wilde spreken. Ze had een aantal artikels gelezen op onze website (altijd leuk) en zo kwam ze bij mij.
“Bel me terug over 10 minuten”, zei ik. “Dan zal ik voor u een gefundeerd antwoord hebben.”
Ik vond het eerlijk gezegd een moeilijke vraag. Het is alsof we de coronacrisis afgesloten hebben, wat zeker niet het geval is. Uiteindelijk kwam ik na wikken en wegen tot mijn besluit.
“Heb je al een antwoord?”, vroeg de Nederlandse journaliste een kwartier na de eerste oproep. Daar doen ze niet aan beleefdheidsvormen.
“Ik heb inderdaad een voorlopig antwoord”, stelde ik voorzichtig. “Wat me opviel tijdens de gezondheidscrisis was dat sommige politici, burgers en zelfs zakenlui op een bepaald ogenblik bereid waren om andere burgers te verplichten een of meerdere injecties gedwongen te ondergaan. We noemen die bij ons de 'force-vaxers'. Waarschijnlijk bestaan die mensen ook in Nederland.”
Ik legde aan de journaliste uit dat dit - voor mij persoonlijk - het dieptepunt was van de coronacrisis en eveneens voor mij persoonlijk een inzicht gaf in de psychologie van sommige mensen. Als ze bereid zijn om andere mensen tot een injectie te verplichten, dan zijn ze volgens mij ook bereid om verder te gaan. We hebben het altijd over de Tweede Wereldoorlog als we de slechtste kant van de mens willen zien, maar de voorbije periode was ook niet echt fraai.
“Kent u het experiment van Milgram”, vroeg ik tot slot aan de vrouw. Uiteraard kende ze dat experiment niet. Wat had ik gedacht. “Zoek dat eventjes via Wikipedia op. Dat experiment hebben we tijdens de coronacrisis ook meegemaakt.”
