Uit de ruimtewedloop tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie kwam uiteindelijk één winnaar toen Neil Armstrong in 1969 als eerste voet zette op de maan. Dat deze strijd om het veroveren van de ruimte niet snel genoeg kon gaan, bewijzen de radio-opnames van twee Italiaanse broers, die het einde van negen Russische kosmonauten vastlegden.
Met de lancering van de Spoetnik 1 opende Rusland de strijd om het universum. De Russen triomfeerden door als eersten de hond Laika en de ruimtevaarder Joeri Gagarin in een baan om de aarde te brengen. Ook konden zij als eersten een onbemande shuttle in een baan om de maan krijgen. De volgende vooropstelling zou voor beide kampen eens en voor altijd uitmaken wie als overwinnaar uit de ruimtewedloop zou komen: voet zetten op de maan.
Iedereen weet wie in dit verhaal aan het langste eind trok. Dat Armstrongs voorgangers niet altijd even veel geluk hadden, werd ook niet (vaak) onder stoelen of banken gestoken. De eerste Amerikaanse astronauten die omkwamen tijdens een ruimtemissie, waren de drie bemanningsleden van de Apollo 1. De Sovjet-Unie moest dan weer vier doden optekenen bij missies van de Sojoez 1 en Sojoez 11. Officieel kwamen er voor 1986 in totaal ongeveer 20 astronauten om bij training of tijdens een vlucht.
Samenzweerders geloven echter dat de Sovjet-Unie, voordat Joeri Gagarin op 12 april 1961 officieel de eerste man in de ruimte werd, nog twee andere bemande shuttles de ruimte in stuurde. Deze twee pogingen zouden een fatale afloop gekend hebben, waardoor de Russen deze missies in de doofpot staken. Dit werd echter nooit bewezen. Dat de USSR geheime ruimtemissies organiseerde en verschillende fataliteiten voor het grote publiek verzweeg, zou echter wel gestaafd worden door opnamemateriaal van de twee Italiaanse broers Judica-Cordiglia.
Achille en Giovanni Battista Judica-Cordiglia waren twee radioamateurs die in de jaren 1950 net buiten de Italiaanse stad Turijn een experimenteel radiostation opgezet hadden. De broers claimden dat ze met hun bijeengeraapt materiaal signalen konden opvangen afkomstig van het Spoetnikprogramma van de USSR en de Amerikaanse ruimtevaartmissie die de Explorer 1 de ruimte in moest krijgen. Ze konden onder meer telemetrie, spraakopnames en visuele data onderscheppen. In de jaren '60 vingen zij ook zogenaamd radiocommunicatie op van geheime missies van de Sovjet-Unie, waarbij ze over een periode van vier jaar negen opnames maakten van kosmonauten die om het leven kwamen tijdens de vlucht. Over deze negen kosmonauten werd er door de USSR echter met geen woord gerept.
Van die negen opnames waren er drie erg opmerkelijk. In mei 1960, een jaar voordat Gagarin als eerste de ruimte in ging, vingen de twee broers een signaal op van een ruimtevaartuig dat rapporteerde van zijn koers te zijn afgeraakt. Op 28 november 1960 detecteerden ze ook een zwak SOS-signaal dat zich van de aarde weg bewoog. Dit zou afkomstig zijn van een (al dan niet) bemande ruimtesonde die in de problemen verkeerde. Het verhaal werd opgepikt door een Zwitsers-Italiaans radiostation, dat Achille en Giovanni Battista daarop aannam als hun ruimte-experts.
In november 1963 pikten de broers het stemgeluid op van een vrouwelijke kosmonaut die opnieuw de atmosfeer binnenkwam met een defecte ruimtesonde. Verschillende aspecten aan deze transmissie waren bijzonder.
Tot dan toe was er nog maar één vrouw de ruimte in geweest op 16 juni 1963: Valentina Tereshkova. Ook in dat opzicht waren de Russen alweer eerst, hoewel de Amerikanen in 1959 hun eerste ruimtevaartprogramma voor vrouwen op poten hadden gezet. Het Woman in Space Program (WISP) van NASA werd opgestart door Randy Lovelace en zou negentien vrouwen aan dezelfde harde tests onderwerpen die mannelijke astronauten in training moesten ondergaan. Dertien van deze vrouwen (later bekend als de Mercury 13) zouden alle experimenten zonder medische complicaties doorstaan, een hoger slaaggehalte dan de eerste serie mannelijke deelnemers aan de Mercury-experimenten. De top vier van deze vrouwen scoorden even goede resultaten als eender welke man.
Bij andere tests bleken vrouwen veel beter bestand tegen de uitzonderlijke omstandigheden in de ruimte. Zo werd er aanvankelijk gedacht dat men maximum 6 uur weerstand zou kunnen bieden aan hallucinaties in bepaalde omstandigheden. Maar Jerrie Cobb, een bekende Amerikaanse vliegtuig pilote, verkeerde tijdens een experiment 9 uur en 40 minuten in deze omstandigheden voordat de test beëindigd werd door het personeel. Twee andere vrouwen hielden het meer dan tien uur uit in de sensorische isolatietank voordat de toezichthouders het experiment stil legden. Ruimtevaarder John Glenn, die als eerste Amerikaan in een baan om de aarde vloog, hield het daarentegen slechts drie uur in de tank uit. Hoewel er genoeg wetenschappelijk bewijs bestond dat vrouwen niet minder dan mannen over de competenties beschikten om de ruimte in te gaan, werd het WISP in augustus 1961 beëindigd. Pas in 1980 werden ruimtevaartprogramma's in de VS opnieuw opengesteld voor vrouwen en in 1995 werd Eileen Collins de eerste vrouwelijke Amerikaanse piloot van een ruimteschip.
Hoewel Valentina Tereshkova de eerste vrouw in de ruimte was, werden er officieel dus meer dan 20 jaar lang geen andere vrouwen de ruimte in gestuurd, ook niet door de Sovjet-Unie. Dat het stresssignaal dat de broers Judica-Cordiglia in november 1963 opvingen duidelijk van een vrouw afkomstig was, was op zijn minst al bijzonder te noemen. Nadat de vrouw zeventien rondjes rond de aarde gevlogen had, begon ze wegens toenemend zuurstoftekort aan haar terugkeer naar de aarde. Bij het opnieuw binnendringen van de atmosfeer vatte haar ruimtesonde waarschijnlijk vuur. Wat de gebroeders opvingen, waren haar angstaanjagende laatste woorden, die als volgt vertaald werden:
"LISTEN… LISTEN! COME IN! COME IN… COME IN… TALK TO ME! TALK TO ME! I AM HOT… I AM HOT! WHAT? FORTY- FIVE? WHAT? FORTY-FIVE? FIFTY? YES… YES… BREATHING… BREATHING… OXYGEN… OXYGEN… I AM HOT… ISN’T THIS DANGEROUS? IT’S ALL… YES… HOW IS THIS? WHAT? TALK TO ME! HOW SHOULD I TRANSMIT? YES… WHAT? OUR TRANSMISSION BEGINS NOW… FORTY-ONE… THIS WAY… YES… I FEEL HOT… I FEEL HOT… IT’S ALL… IT’S HOT… I FEEL HOT… I CAN SEE A FLAME… I CAN SEE A FLAME! I FEEL HOT… I FEEL HOT… THIRTY-TWO… THIRTY-TWO… FORTY-ONE… AM I GOING TO CRASH? YES… YES… I FEEL HOT… I FEEL HOT! I WILL RE-ENTER…"
[embed]
[/embed]Na deze geluidsopname werd het stil en van de vrouw werd nooit meer iets vernomen. Sommigen geloven echter dat deze geluidsopname dateert van mei 1961, wat van deze onbekende vrouw de eerste vrouwelijke kosmonaut gemaakt zou hebben, nog voor Valentina Tereshkova. De Sovjet-Unie zou ook deze operatie in de doofpot gestoken hebben en pas drie dagen later het verschroeide ruimtevaartuig aan het publiek tentoon hebben gesteld. Van een vrouw aan boord werd echter geen melding gemaakt.
In chronologische volgorde zouden de Italiaanse broers volgende signalen opgevangen hebben van stervende kosmonauten, die nooit door de Sovjet-Unie erkend werden:
- Mei 1960: een (bemand) ruimtevaartuig raakt van zijn koers af
- 28 november 1960: een zwak SOS-signaal wordt uitgezonden door een ruimtesonde die uit de baan van de aarde geraakt is
- Februari 1961: een kosmonaut sterft duidelijk hoorbaar aan verstikking
- April 1961: een capsule wordt waargenomen die een paar dagen voor Joeri Gagarins beroemde vlucht de atmosfeer opnieuw binnenkomt
- Mei 1961: een defect ruimtevaartuig in de baan om de aarde vraagt om hulp
- Oktober 1961: een kosmonaut verliest de controle over zijn ruimtesonde en zweeft de ruimte in
- November 1962: een ruimtevaartuig misrekent zich bij het opnieuw binnentreden in de atmosfeer en kaatst de ruimte in
- November 1963: een vrouwelijke kosmonaut sterft tijdens het terugkeren in de atmosfeer
- April 1964: een kosmonaut komt om wanneer zijn ruimtevaartuig opbrandt in de atmosfeer
