En hij is te koop.
Jonge kerels van tegenwoordig trekken best op meisjesjacht op een bakfiets om niet tegen een groene borst te stoten. Een rijbewijs halen op je achttiende is dan ook geen prioriteit meer.
Toen ondergetekende bij de ‘jonge kerels van tegenwoordig’ hoorde, was het nog de normaalste zaak van de wereld om op je achttiende voor je rijbewijs te gaan. En als je dan eenmaal dat roze papiertje had, dan wilde je toch een beetje een sportieve bak om het vrouwvolk te imponeren – met een bakfiets moest je rond de millenniumwisseling nog niet afkomen. Een populaire tweedehands was toen de Honda CRX: sportief en relatief betaalbaar.
Vandaag kan je een afgeragd exemplaar – al dan niet met Tupperware-tuning – soms vinden voor rond de vijfduizend euro. Als je een net exemplaar wil, moet je rekenen op het dubbele.
We hebben zo’n vermoeden dat dit exemplaar, dat in Portugal wordt geveild, zelfs meer dan het dubbele dan dat dubbele zal gaan opbrengen. De auto werd in augustus 1990 gekocht bij een Honda-concessiehouder in Lissabon. De gloednieuwe eigenaar reed er de volle zeventien kilometer mee naar huis, zette de auto op assteunen zodat de Jap met z’n pootjes in de lucht hing, en liet ‘m daar zo staan. Dertig jaar lang.
Waarom iemand in godsnaam daarom een auto koopt zullen we wellicht nooit snappen, maar feit is wel: deze CRX is na dertig jaar eigenlijk nog steeds nagelnieuw. Het is niet de meest potente versie van de CRX die toen te koop was: een 1.6-liter zonder VTEC met 124 paardjes. Dat lijkt vandaag misschien bijzonder weinig voor een ‘sportcoupé’, maar in de jaren negentig wogen kleine auto’s nog geen anderhalve ton. De CRX woog droog aan de haak amper 909 kilogram. Deze CRX snelt in 8,4 seconden naar de honderd, wat in die tijd nog verbazingwekkend rap was, en heeft een top van 205 km/u.
